Tot tien jaar geleden werden orthodoxe moslims stevig onderdrukt door het Turkse regime, maar sinds het aan de macht komen van islamitische premier Erdogan en zijn AK-Partij (Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling) veranderde dat.
De eerste fase van zijn regeerperiode kenmerkte zich door het verstevigen van de politieke greep op het ambtelijk apparaat – en dan vooral het leger en de rechterlijke macht – waar zijn machtigste vijanden zich bevonden. Honderden tegenstanders liet hij arresteren en om zijn interne populariteit te vergroten bevroor hij militaire en economische samenwerking met Israël, die tot voor kort innig was.
Gaza-Flotilla & de Armeniërs
Ook steunde Erdogan de hulp-actie voor Palestijnen in de Gazastrook in de vorm van een ‘flottielje’ van boten. Hij ziet Israël als een bezettingsmacht jegens wie hij zich moreel kan profileren, doch ik vermoed sterk dat het hem vooral steekt als joden over soennieten heersen.
Toen de met Turkse vlaggen getooide boten Libanon passeerden moet in elk geval door Armeense en andere christelijke minderheden in het landje een schokgolf gegaan zijn. Er komt immers steeds meer aandacht voor de horror die zij meemaakten in de laatste fase van het Ottomaanse Rijk en het begin van de periode als republiek na de Eerste Wereldoorlog.
Al in de nadagen van de Ottomaanse periode was de positie van christenen in het Turkse rijk bepaald niet benijdenswaardig, maar pas tijdens WOI ontstaat voor hen letterlijk de hel op aarde (of, zoals je kan zeggen, het was er erger dan de hel want daar wordt onschuld tenminste nog gespaard).
Regering en leger organiseerden de massale aanval op de christelijke Armeniërs, onder het mom van collaboratie met de Russische vijand. In enkele jaren tijd kwamen tussen de een en 1,5 miljoen Armeniërs om, vaak na de meest uitzinnige vormen van marteling, terwijl anderen in gedwongen uitputtingsmarsen werden vernietigd. Winston Churchill bestempelde deze etnische zuiveringen als “de eerste Holocaust van de laatste eeuw”.
In 1915 – 1916 werden eerst jonge Armeense dienstplichtigen in het Turkse leger afgeslacht, waarna ‘Vuur & donder bendes’ (‘Shotas’) hun gang konden gaan in Armeense wijken en dorpen. Onder bescherming van de militairen gingen zij er van huis tot huis. Families met veel geld of mooie dochters waren het voornaamste doelwit. Ouders werden beroofd en vermoord, de kinderen ontvoerd. Veel meisjes en vrouwen die aanvankelijk ontsnapten pleegden vervolgens zelfmoord om groepsverkrachtingen en slavernij te voorkomen.
“Ze veranderden onze wijk in een groot bordeel. Onze huizen werden hoerenkasten”, vertelt Maria (104) die de gruwelen overleefde erover. “Tot 1937 hadden de Turken Armeense meisjes (slaven) in huis”.
Net als duizenden anderen is ze gebrandmerkt en gedwongen bekeerd tot de islam. Veel van deze kinderen en jonge vrouwen zouden Turkije nooit meer verlaten. Na de Eerste Wereldoorlog werden veel van deze ex-slavinnen gedumpt in de woestijn bij Irak en Syrië. Vaak moesten zij zich daarna jarenlang in leven houden met (gedwongen) prostitutie voordat ze de vluchtelingenkampen in onder andere Libanon wisten te bereiken.
Je kan dus zeggen dat ‘adoptie’ een eeuw geleden erg populair was in Turkije, ook al ging dit indertijd ten koste van een volk dat zo ongeveer achterbleef als het slachtoffer van de Indiase bus-verkrachting.
In het huidige Nederland is het echter niet eenvoudig om orthodox-islamitische pleegouders te vinden voor Turkse kinderen en wagen zelfs lesbische stellen zich aan deze nobele taak, iets dat Erdogan vanuit zijn geloof en cultuur ten zeerste afkeurt. Als je echter berichten leest over het bedroevende niveau van de huidige jeugdzorg in Turkije vraag je je af waar deze man zijn grote mond vandaan haalt.
Het is ongeveer even belachelijk als de Turkse bemoeienis begin dit jaar met het onderzoek naar een woningbrand in Duitsland, terwijl in de recente geschiedenis vele tienduizenden politieke moorden door de Turkse geheime dienst ‘Derin Devlet’ (Diepe Staat) en daaraan gelieerde bendes nimmer serieus zijn onderzocht. Zowel Duitsland als Nederland hebben het nodige op hun historische kerfstok maar in ieder geval mag men hier erover schrijven, terwijl Turkije meer journalisten achter tralies telt dan ‘s werelds grootste dictatuur China.
De auteur blogt ook op de site Poliziek.info.
