Zeven jaar lang was het stil rondom Justin Timberlake. Muzikaal gezien dan, met rollen in The Social Network en Friends With Benefits was hij meer bezig met zijn acteercarrière. Gelukkig is hij terug: en hoe. En met The 20/20 Experience levert hij een prima derde album af.
Samen met Timbaland is hij de studio ingedoken om tien nummers van variërend tussen de 4 en 8 minuten te schrijven en op te nemen. En, zo werd gisteren bekend, het waren er meer dan tien. Wanneer is nog niet bekend: maar The 20/20 Experience wordt een tweeluik. Is dat een goed plan? Wordt het niet te eentonig? Timbaland lijkt besloten te hebben nooit meer iets nieuws te verzinnen. Veel beats en deuntjes lijkt de luisteraar al eens eerder gehoord te worden.
Toch wordt het op wonderbaarlijke wijze niet echt heel eentonig. Misschien heeft dat te maken met de lange nummers, die bijna als klassieke composities aandoen. Niet zozeer hoe ze klinken, meer hoe ze opgebouwd zijn. De nummers beginnen totaal anders dan ze eindigen. Zo opent Pusher Love Girl, het eerste nummer, met een pompeuze synthesizersessie, terwijl het eindigt in een staccato en minimaal R&B-nummer. Dat maakt dat het album toch weinig eentonig wordt. Don’t Hold The Wall is erg dansbaar, terwijl Blue Ocean Floor ontzettend fijn is om te horen op dat moment dat je nog net niet slaapt, maar wel bijna.
Alleen het hyperactieve intro Tunnel Vision is kneiterirritant en valt volledig uit de toon met de rest van het album, dat relax en mellow klinkt. De overvloed aan synthesizers en makkelijke beats maken de plaat zo luisterbaar. Mirrors doet erg *NSYNC-achtig aan, maar dat moet voor fans van het eerste uur weinig problemen opleveren.
De teksten zijn doorgaans zoetsappige liefdesliedjesteksten. Dat kan vervelend zijn, maar op één of andere manier is het weinig storend. Misschien omdat de muziek en de teksten elkaar aanvullen zonder daadwerkelijk zoetsappig aan te doen. Of omdat de hoeveelheid klanken die je hoort de teksten een beetje verdoezelt. Ze doen er in ieder geval weinig toe.
Een totaal ander album dan Futuresex/Lovesounds, maar minstens zo geniaal. Interessant detail: de nummers vloeien naadloos in elkaar over. Wat het extra fijn maakt om te luisteren, zowel geconcentreerd als op de achtergrond. Nu is het wachten op de andere helft van dit tweeluik. Op hoop van zege dat ze de beste nummers voor het laatst hebben bewaard.
