Het gaat slecht in de theaterwereld, maar cabaretière Karin Bruers blijft volle zalen trekken. Ze laat mensen lachen en huilen met haar eigenzinnige kijk op de samenleving. Sinds vrijdag ligt haar eerste boek Brigadieroversteekmoeder in de boekhandel. “Ik zeg niet dat alles in het boek waar is, maar het is wel hoe ik het mij herinner.”
Als klein meisje wilde Karin Bruers zigeunerin worden. Ze besloot een wereldreis te maken en bleef tien jaar weg. “In die tijd was ik ook een soort zigeunerin. Ik genoot van de vrijheid en zweefde door het leven.” Door de geboorte van haar twee dochters voelde ze zich gedwongen terug te keren naar Nederland en een regelmatig leven de lijden. “Dat was een heel zwaar conflict. Ik voelde de drang naar vrijheid, maar mijn moedergevoelens waren sterker.”
Terug in Nederland gaat Bruers op zoek naar een baan. Het moest wel iets creatief zijn. Na wat kleine acteerklusjes schrijft ze een sketch voor Omroep Brabant. Die slaat op zijn zachts gezegd aan. “Opeens kende iedereen mij. Ik was wereldberoemd in Brabant.” Maar het televisiewereldje vindt ze maar niks. Na een aantal jaar kiest ze definitief voor het toneel. “Ik heb een tijdje in Kopspijkers gezeten, maar dat voelde niet goed. Ik hoef geen Najib Amhali te zijn. Ik wil mijn shows klein houden en het publiek raken.”
Aan het begin van haar carrière wil Bruers de zaal vooral laten lachen. “Laat het gejank en gezeur maar aan andere cabaretières over, dacht ik.” Nu durft ze stiltes te laten vallen en moeilijke onderwerpen aan te kaarten. “Dat is ook een persoonlijke overwinning. Het lijkt alsof ik een grote mond heb, maar ik ben een binnenvetter. Ik vind het moeilijk om over pijnlijke onderwerpen te praten.”
Bruers nieuwste voorstelling Waar was ik? is te zwaar om langer dan een jaar te spelen. De show gaat voor een deel over het overlijden van goede vriend en collega John van Buren. “Wij hebben honderden voorstellingen samen gedaan. Opeens was hij er niet meer. Ik leg het publiek elke avond uit waarom wij nooit meer samen op het toneel kunnen staan. En elke avond raak ik weer ontroerd als ik de mensen in de zaal voel breken.”
Inspiratie haalt de cabaretière uit het dagelijkse leven. “Ik geef kleine schopjes tegen de samenleving. Als single moeder werd ik tien jaar geleden raar aangekeken, omdat ik mij niet opgaf als klaarovermoeder. Dat vond ik pijnlijk. Mensen oordelen snel. In mijn voorstellingen wil ik ze een frisse, vrolijke blik op de samenleving geven.” Maar Bruers allergrootste inspiratiebron is haar moeder. “Ze deed alles op haar eigen onconventionele manier. Ze meldde ons gewoon ziek om maandags kleren te kopen. Op woensdag was het veel te druk. Mijn moeder zou een geweldige cabaretière geweest zijn als ze in deze tijd was geboren.”
Na vijf shows besluit Bruers haar voorstellingen uit te werken en te bundelen. “Mijn voorstellingen zijn op papier veel mooier geworden. In het theater moet alles gevat en snel. Tijdens het schrijven kwamen er veel mooie herinneringen boven. Alsof een stemmetje in mijn hoofd opdreunde wat ik allemaal moest schrijven.”
Een tweede boek staat al op de planning. Het liefste vertrekt Bruers een lange tijd naar het buitenland om daar op haar gemak te schrijven. “Reizen en ontdekken blijft altijd in mij zitten. Het zou natuurlijk geweldig zijn als mijn boek vertaald wordt. In het buitenland een voorstelling schrijven en ondertussen een boek lanceren is een hele grote droom. Toch durf ik nooit verwachtingen te hebben. Misschien laf, maar wel reëel”
