Het was al een week bekend dat deze Gent-Wevelgem een taaie zou worden. De weerberichten voorspelden een gevoelstemperatuur van min 15 graden en een vernietigende wind. Na het Stalingrad van Milaan-San Remo vorige week zondag verscheen er weer een peloton renners gekleed in truien, mutsen en vesten aan de start. Wie van hen zou er echt zin in hebben gehad?
Voor het tweede weekend op rij was het niet alleen een strijd tegen elkaar, maar ook een strijd tegen de elementen. De kou maakte slachtoffers. De wind zorgde voor waaiers en afstappers. Thomas hield er vroeg mee op. Cancellara hing zijn fiets aan de knotwilgen bij de laatste bevoorrading. Roelandts gaf er de brui aan. Boonen waaide van zijn fiets en capituleerde op de Kemmelberg.
Gent-Wevelgem, dat is de Kemmelberg. En Gent-Wevelgem heet dit jaar eigenlijk Flanders Field Classic. Het was vandaag namelijk niet de eerste keer dat gestreden werd op de flanken van de Kemmelberg. In 1917 en 1918 vond rondom deze berg de slag om Ieper plaats, tijdens de Eerste Wereldoorlog. Honderdduizenden Europese mannen beschoten elkaar met granaten, in poelen van modder levend en zinloze doden stervend.
Om het offer van deze mannen te eren koersten de wielrenners in deze jubileumeditie van Gent-Wevelgem onder de Menenpoort in Ieper door, waar nog steeds iedere avond om 20 uur de last post wordt geblazen. De koersorganisatie doopte de race als eerbetoon om in Flanders Fields Classic. Een verwijzing naar het gedicht van de Canadese luitenant-kolonel John McRae, die als arts van dichtbij het lijden van de soldaten in de Vlaamse loopgraven meemaakte.
Over de Vlaamse velden waar de gesmoorde dromen van een verloren generatie liggen begraven, gingen vandaag verkleumde mannen op de fiets met elkaar de strijd aan. Langs rijen witte kruisen tegen een ijzige wind in werd de definitieve kopgroep op de Kemmelberg gevormd. Over de kasseien in de gure wind en kou voerde Haussler de vluchters aan. In de kopgroep werkten vervolgens tien verschillende nationaliteiten broederlijk samen om het jagende peloton voor te blijven.
De internationale samenwerking slaagde. De elf koplopers leken een vrijwel zekere overwinning van Peter Sagan tegemoet te rijden. De verwachte sprint kwam echter niet. Sagan toonde zich een held door zijn eigen overwinning niet af te wachten , maar 4 kilometer voor de eindstreep zelf weg te rijden. Om alleen over de finish te komen, met een groepje achtervolgers op een paar seconden.
Het was een zware dag. De renners stapten half bevroren af. Ze hadden afgezien. Ze hadden de elementen getrotseerd en hun eigen offer gebracht. Ze hadden geleden. Hun lijden was een onbedoeld eerbetoon aan die honderdduizenden mannen van bijna een eeuw geleden. En dat was maar goed ook. Op de Kemmelberg moet geleden worden.
Mark Thiessen wilde vroeger Marco Pantani worden, maar doet in plaats daarvan dingen voor de VVD.
