Flikker komische horror (Evil Dead, Black Sheep, Troma) samen met het ‘WTF timetravel’ genre (Memento, Donnie Darko, Butterfly Effect) in een blender en je hebt een lekkere wegkijker.
David Wong (die eigenlijk Jason Pargin heet) is het brein achter dat wat later cracked.com werd. Daarnaast begon Wong in 2001 met de horror novella John Dies at the End. Een bizarre mix van voornamelijk horror, comedy en zo ongeveer alle genres die je maar kan bedenken. In eerste instantie willen uitgevers zich niet branden aan deze hersenkots van Wong, maar in 2007 komt het boek dan toch in de winkels terecht. Gelukkig maar, want het is een aanrader voor hen die van de wat vreemdere literatuur houden.
Don Coscarelli (brein achter o.a. de Phantasm-serie en Bubba-Ho-Tep kocht de rechten en maakte een film van John Dies at the End. Een monnikenwerk nog, want hoe krijg je zoveel genres in elkaar gevlochten zonder dat het eindproduct op een mislukte filmacademie nageboorte lijkt? Gelukkig weet Coscarelli hoe een film in elkaar hoort te zitten en mede dankzij het stevige verhaal (ondanks de grappen en grollen zit het verhaal van Wong verdomd goed in elkaar) en het acteerwerk van Chase Williamson, Rob Mayes en Paul Giamatti staat er een stevige film.
Het verhaal draait om Dave (Williamson) en John (Mayes). Twee vrienden die aan de ‘Soy Sauce’ gaan. Nee, niet het flesje kikoman van de sushi-boer, maar een wazig zwarte drab die op een variatie aan manieren in je systeem terecht kan komen. Het resultaat is een bizarre trip waarin de grenzen tussen realiteit en werkelijkheid alle kanten op gebogen worden en je als kijker (net als Dave) niet meer weet wat nu voor of achter is. John en Dave moeten een invasie uit een andere werkelijkheid voorkomen en jij mag als kijker gezellig met ze mee. De bijrol van Paul Giamatti is een geluksmomentje voor de cult liefhebbers, altijd fijn om een ‘oh, DIE gast!’ moment in een film te hebben. Van meatmonsters tot idioten in maskers, een rastafari drugsdealer en hotdogtelefoons. Het komt allemaal langs en uiteindelijk is het nog logisch ook.
Een meesterwerk is de film niet, wel is het in de categorie ‘lekker wegkijken’ een aanrader. Voor mij was deze film een feest van herkenning. Ik zag (soms subtiele) verwijzingen naar andere meesterwerken terug in de film (net als in het boek), maar als je weinig hebt met de genres waar John Dies at the End op inhaakt dan kan het zijn dat je de film wat minder vindt.
Als je deze film wil gaan kijken, grijp dan je kans op het grote doek. Tijdens de 29e editie van het Imagine: AFFF is de film te zien in EYE.
Petra Sielias (twittert ook) weet veel over films. Dat deelt ze graag met ThePostOnline.
