Mabel pulkte aan haar lip en staarde naar buiten, naar kale akkers en een geelgrijze lucht vol sneeuw. Het landschap gleed ongezien aan haar voorbij. Ze drukte haar mobiele telefoon steviger tegen haar oor.
‘Yes, I’m still here,’ zei ze met iets van een sprongetje in haar stem.
Beatrix keek naar haar. Mabel bleef haar verbazen. Ze had het uiterlijk en de lach van een meisje van zeventien, maar ze bewoog zich met het grootste gemak tussen de groten der aarde.
‘Hello, mr. Mandela! This is Mabel. Mabel van Oranje. I received your call, but I was in a meeting. The problem is that I don’t know whether we can still change the message, because word is already out.’
Friso zat voorin. Hij gaf geen enkele blijk van verwondering – of bewondering – dat zijn vrouw op een vrijdagnamiddag even met Nelson Mandela belde. Alsof ze oude vrienden waren. Zij was een koningin en ze kon na een aantal ontmoetingen wel zeggen dat ze een warme band had met Mandela, maar ze zou hem nooit zo maar opbellen. Haar schoondochter – een gewoon meisje uit het volk – deed dat zonder aarzelen. Beatrix wist nooit of ze dat nu amusant vond of iets om zich aan te ergeren.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
