Het is druk op de tribune van sportpark De Toekomst. Voetbalmoeders zwaaien over en weer, vaders schudden elkaars zwartleren handschoenen en een fanatieke vriendengroep slaat zich warm op een kleine trommel. Het is een ijskoude vrijdagavond. Volksklassieke muziek schalt over het fel verlichte veld waarop Ajax en Anderlecht de warming-up afwerken. Vrouwen in hesjes sprinten op noppen, kaatsen in de loop en dansen op het ritme van Johnny Jordaan. Vlak voor de aftrap oefenen twee Ajacieden nog snel even een ingooi. Dan fluit de scheids voor het begin.
“Kom op, Liza”, joelt een vrouw vanaf de kant. Een rusteloze rechtsback stormt het veld over, neemt nergens de tijd voor. Ballen springen weg, maar bij iedere rush zingen de fans haar hartstochtelijk toe. De zang klinkt opmerkelijk onzuiver, omdat de fanschare te klein is om alle valse noten te overstemmen.
Ook wordt er geapplaudisseerd voor de blonde spelmaakster, die iedere bal onder haar voet controleert, vervolgens knap wegdribbelt en met regelmaat de Belgische doelvrouw onder vuur neemt. Schoten worden uit het doel gezweefd. “Zonde, zeg”, gebaren de toeschouwers.
In de rust verwelkomt het publiek de jonge talenten van Bayern München, Tottenham Hotspur en FC Barcelona. De jochies van vijftien jaar spelen het weekend een toernooi bij Ajax. Ze presenteren zich, nemen plaats op de tribune en kijken naar de wedstrijd. Geen stoeltje is nu nog vrij.
Ze zien Ajax domineren. Anderlecht heeft een typische counterploeg.
“Kijk uit!” roept een bezorgde moeder als een bal te zacht wordt ingespeeld. En wanneer de scheids niet optreedt tegen de tijdrekkende doelvrouw van Anderlecht, klinkt het streng: “Scheids, ga terug naar je weiland.” Een oudere man kijkt achterom en steekt zijn duim omhoog: “Prima vermaning”, wil hij maar zeggen. Dat de keeper vervolgens nog haar veters laat strikken door een verdedigster vindt niemand vervelend.
Het duel loopt op z’n eind en de vierde official ziet de scheidsrechter drie vingers in de lucht steken. Daarop stelt hij zijn digitale bord in met het aantal minuten blessuretijd. In de slotseconden streelt de sierlijke spelmaakster de bal nog eens; ze kapt, draait en schiet richting de kruising. Haar blonde paardenstaart wappert van links naar rechts mee.
“I might be in love“, zegt een verbaasde puber van Tottenham Hotspur in accentrijk Engels.
Maar weer staat daar de Belgische doelvrouw. Ze hangt even in de lucht en bokst dan alle hoop van de tribune af.
Ajax – Anderlecht eindigt in 0-0.
