‘Volgens mij zit jij niet helemaal lekker in je vel,’ zei Christina.
Dat was een understatement. Beatrix sprong haast uit haar vel. Haar zuster had het belastinggedoe via Noordeinde niet afgewikkeld zoals afgesproken.
‘Als je wilt dat het goed met mij gaat, had je mij uit de wind moeten houden’, siste Beatrix. Haar adviseur had gezegd dat de financiële constructie via het belastingvrije Guernsey beslist ‘geen schoonheidsprijs’ verdiende.
‘Je weet hoe ik ben,’ zei Christina. ‘Ik weet niets van geld. Mijn accountant zei dat het nu goed geregeld was. Hij heeft dat ook met jouw mensen kortgesloten. Toch?’
Vooral dat toch maakte haar woedend. Dat ik-weet-het-niet-zeker-want-ik-heb-er-niet-naar-omgekeken-woord. Christina weigerde verantwoordelijkheid te nemen, zelfs als het dan allemaal op Beatrix’ schouders terecht kwam.
Zo ging het altijd. Iedereen wees naar iedereen en uiteindelijk wees iedereen naar haar. Zij moest alles dragen.
Maar dit was haar eigen schuld. Zij had haar zuster te veel beschermd. Als kind al. Omdat ze de kleinste was en vanwege haar beperking. Alles wat lastig of moeilijk was, hadden ze bij haar kleine zusje weg gehouden. Misschien was het omdat ze bijna blind was, dat het voor haar gemakkelijker was om zich afzijdig te houden. Van de ellende tussen haar ouders, bijvoorbeeld, had ze nooit veel gemerkt. Ze kon er niets aan doen, want ze was nog jong. Maar als zij er niet was geweest zou Greet Hofmans nooit naar Soestdijk zijn geroepen.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
