Iedereen die de afgelopen maand ‘s ochtends of ‘s nachts langs MTV zapte, kent Tom Odell. In de te verwaarlozen uren dat de zender nog muziek uitzendt, komt vaker dan eens zijn liedje Another Love voorbij. Zittend op een stoel zingt hij met een ernstige blik een melancholisch liefdesliedje je kamer in. Dat de 22-jarige Brit een voorliefde heeft voor plaatjes uit deze categorie is te horen op zijn debuutalbum Long Way Down.
“Als het vrolijk is, moet het euforisch klinken en als het zielig is moet het ook écht zielig zijn”, dat zegt Tom zelf over zijn muziek. Vooral het zielige aspect komt goed naar voren op Long Way Down. Bijna alle tien de nummers die de plaat telt, gaan over liefde. Niet allemaal lopen ze even tragisch af als Another Love, maar de meerheid klinkt wel zo.
Tom begeleidt zichzelf op de piano en is blijkbaar fan van achtergrondkoortjes. De combinatie van deze twee elementen zorgt niet per se voor een enorm vrolijk album. En ik denk ook eigenlijk niet dat dat de bedoeling is. Bij een stem zoals die van Tom horen geen liedjes waar je instant gelukkig van wordt. Daar horen duistere plaatjes bij, die klein beginnen en een soort semi-bombastisch eindigen. Of andersom. Maar of hij nou hard of zacht zingt, zijn stem klinkt op alle nummers een soort gepijnigd. Met als hoogtepunt het rustige ‘Sense’. Je ziet de tranen bijna over zijn bleke wangen biggelen.
Als je één woord zou mogen gebruiken om deze plaat te beschrijven, zou het melancholisch zijn. Dat maakt Long Way Down inderdaad goede muziek om op te zetten als je wil zwelgen in zelfmedelijden, maar de plaat is meer. Tom weet in zijn nummers de gevoelens die hij bezingt goed over te brengen. Bij Supposed To Be kun je het liefdesverdriet bijna proeven.
Verder duren de liedjes nooit te lang en luisteren ze lekker weg. Geen complexe muzikale constructies en andere poespas. Gewoon liedjes van een jongen die zich heel vaak naar voelt over de liefde. De liedjes lijken veel op elkaar. Another Love is met afstand de meest duistere en onderscheid zich hierdoor. De rest blijft allemaal een beetje op hetzelfde niveau. Want: niet écht duister, maar ook niet KC & The Sunshine band. De gelijkenis in de nummers zouden sommigen niet zien als iets positiefs, maar in dit geval is dat het eigenlijk wel. Het maakt van de plaat één geheel. En dat is toch best belangrijk bij een debuutplaat.
Tom is een goede zanger met een leuke plaat. Helaas vertelt Google mij dat muzikale media er als de kippen bij waren om Tom te linken aan een artiest op wie zijn muziek lijkt. Meestal vind ik de vergelijking veel te ver gezocht, maar in Toms geval kan ik me er volledig in vinden. Volgens de zoekmachine lijkt zijn stem op die van wijlen Jeff Buckley. Zodra Tom zijn muzikale mondje open trekt, komt er inderdaad een zelfde soort geluid uit. Wat Kurt Cobain is voor de grunge, is Jeff Buckley voor de singer-songwriters. In 1998 besloot Jeff een stukje te gaan zwemmen. Helaas kwam hij nooit meer op het droge. Toch kan Tom zich nog niet meten met Buckley. Hij is de niet geëvalueerde versie. Gelukkig heeft hij nog een aantal jaar om dit wél te worden. Althans, als hij niet besluit om te gaan wild water zwemmen met fatale gevolgen.
De releasedatum van Long Way Down is van 15 april naar eind juni verschoven omdat de plaat ook in de USA uit zal komen.
