De stelling dat Europa zich zou moeten schamen omdat het niets doet om het bloedbad in Syrië te stoppen is gratuit en naïef. Als Syriërs besluiten elkaar onderling uit te moorden is dat primair hun eigen verantwoordelijkheid, niet die van Europa, hoe vreselijk het ook is voor de ontelbare onschuldigen die er het slachtoffer van zijn.
Het is gratuit om Europa aan te klagen dat het op diplomatiek vlak niets doet tegen het bloedvergieten in Syrië. Wie oproept tot één sterke Europese diplomatieke stem zal eerst bereid moeten zijn om zelf zijn mond te houden, ook als hij zich totaal niet herkent in het geformuleerde buitenlandse beleid. Daar is geen Europees land toe bereid, en dus ontstaat er geen krachtig Europees buitenlands beleid.
Zij die roepen om een sterk Europees buitenlands beleid lijken er overigens bij voorbaat van uit te gaan dat zo’n Europa dan onvermijdelijk met hun (niet zelden links-activistische) stem zal spreken.
Maar dat hoeft natuurlijk niet per definitie de uitkomst te zijn. Het is maar de vraag of Bulgaren, Roemenen, Polen, Grieken en Spanjaarden net zulke verheven internationalistische standpunten uit willen dragen als Nederland lange tijd gedaan heeft. De Europese meerderheid, en daarmee de doorslaggevende stem in het buitenlands beleid, kon wel eens heel andere opvattingen blijken uit te dragen dan veel Nederlanders lief is.
Het zou immers zomaar kunnen zijn dat een sterk Europees buitenlands beleid dat met één stem spreekt laat horen dat de Syriërs het vooral zelf moeten uitzoeken, dat er geen significante Europese belangen op het spel staan en dat het dus niet gewenst is om er veel diplomatieke tijd en aandacht aan te besteden, laat staan op enigerlei wijze te interveniëren.
Het is verder ronduit naïef om te denken dat diplomatie alleen ertoe zou kunnen leiden dat het bloedvergieten zal stoppen. Alsof twee bloedhonden die in een gevecht op leven en dood verwikkeld zijn daarmee zullen stoppen omdat een keffertje vanaf de zijlijn loopt te blaffen dat ze lief voor elkaar moeten zijn. Het ligt niet voor de hand dat het geweld in Syrië te stoppen is zonder militair ingrijpen van buiten. Beide partijen weten immers dat als ze de gewapende strijd verliezen, ze uitgeroeid zullen worden door de overwinnaar. Dat geldt zowel voor het regime van Assad als voor de rebellen.
En daar zit wat Europa betreft uiteraard het grote pijnpunt. Europa is militair bij lange na niet in staat om geloofwaardig te dreigen met militair ingrijpen in Syrië. Europa beschikt niet over de militaire hardware die nodig is om meer dan een zeer korte oorlog te voeren in Syrië. Een respect afdwingende expeditionaire krijgsmacht kost nu eenmaal heel veel geld, jaar in jaar uit. Hoeveel mag er worden bezuinigd op sociale voorzieningen, onderwijs en ouderenzorg om de nieuwste militaire gadgets te kopen die robuust militair ingrijpen in Syrië mogelijk zouden moeten maken? De vraag stellen is hem beantwoorden.
Maar bovenal beschikt Europa, en dan met name de Europese bevolking, niet over de wil om militair te vechten en de harde consequenties van militair ingrijpen te aanvaarden. Die consequenties zijn namelijk dat er dan eerst nog meer doden en gewonden zullen vallen, onder de vijand, de eigen militairen maar ook onder de Syrische burgerbevolking. Europa zou verder betrokken kunnen raken in de Syrische burgeroorlog en gedwongen zijn om jarenlang te blijven. En wie wil dat nou op z’n geweten hebben in het Europa van de goede bedoelingen?
Zeker niet bijvoorbeeld de diverse Europese vredesbewegingen of hun progressieve politieke sponsoren. Zolang het maar geen Amerikanen of joden zijn die de trekker overhalen in Syrië, kunnen zij eigenlijk prima leven met het bloedbad in Syrië. Er heeft tenslotte nog vrijwel niemand op straat geprotesteerd, laat staan dat noemenswaardige petities zijn aangeboden met een oproep dat Nederland of Europa iets concreets zou moeten doen om het geweld te stoppen. Dan zullen ze het dus wel niet zo erg vinden.
Het cynisme van die vredesbewegingen en hun progressieve politieke sponsoren, die pretenderen namens grote delen van de Nederlandse en Europese bevolking te spreken, maakt dat er geen draagvlak is om iets te doen aan Syrië. Laat staan dat het publiek massaal de portemonnee gaat trekken voor Syrië. Er staan voor Europa geen wezenlijke belangen op het spel, en zodra men iets concreets zou doen krijgt men gegarandeerd op straat de wind van voren van allerlei Gutmenschen die vinden dat wereldvrede toch vooral bereikt moet worden door lief te zijn tegen elkaar.
Ondertussen zijn de usual suspects trouwens druk in de weer om de zoveelste protestactie tegen Israël voor te bereiden. Binnenkort zal Hamas wel weer vanaf een schoolplein in Gaza raketten afschieten op Israël en bij de daarop volgende vergeldingsactie zullen ongetwijfeld een paar mensen dood gaan. En dat kan dus echt niet volgens allerlei clubjes die zo begaan zijn met het lot van de Palestijnen, daar zou Europa echt iets aan moeten doen…
