Eens in de zoveel tijd komt er een film uit die met een gering budget en maximale inspanning gewoon goed is. Zo’n film waar je aan kan zien dat iedereen die er aan mee heeft gewerkt het leuk heeft gehad. Een film waarvan het verhaal goed in elkaar zit, de dialogen lekker vlot lopen en de stukjes op zijn plaats vallen. Zo’n film is Resolution. Tijdens de introductie van de film komt het regisseursduo Justin Benson en Aaron Moorhead gelijk al met een leuke teaser: Tijdens de Q&A na afloop van de film zullen ze uitleggen waarom Resolution er voor zorgt dat je seksleven een boost krijgt en er meer kinderen op aarde komen.
Grote bonus voor de mannen: De film is nagenoeg uitverkocht. En dat voor een kleinere productie die recht tegenover Jurrasic Park 3D staat? Petje af.
Michael (Peter Cilella) krijgt een filmpje toegezonden waarin zijn beste vriend Chris (Vinny Curran), duidelijk zo stoned als een garnaal, tegen het psychotische aan schurkt. Hij besluit een laatste poging te doen om Chris te redden van de ondergang. Hij zoekt hem op in het stadje waar ze opgegroeid zijn en weet Chris vliegensvlug aan de bouwval waar hij zijn huis van heeft gemaakt vast te ketenen. Gewapend met water tegen het uitdrogen en appeltjes voor de vitamientjes begint Michael aan een strijd die Chris niet wil strijden. Michael komt wat wazige foto’s, en een heel arsenaal aan wapens, tegen onder het huis welke een luguber verhaal lijken te vertellen, hij neemt ze mee naar binnen en het kan Chris verdomd weinig interesseren waar deze plaatjes vandaan komen. Hij wil liever dood dan clean zijn.
Om de verveling te doorbreken knijpt Michael er af en toe tussenuit en komt hij in een schuurtje wat audio en video apparatuur uit het jaar kruik tegen. Handig, want er blijven beeld en geluidsdragers opduiken in en om het huis waar de heren verblijven. Hoe ze daar terecht komen weet Michael niet, maar hij blijft ze braaf afspelen. Via foto’s, dia’s en platen komen we bij de al iets ‘nieuwere’ videobanden terecht en als blijkt dat hier beelden van Michael en Chris op staan met gebeurtenissen van amper 2 uur geleden slaat de paniek toe. Mooi is om te zien hoe in Resolution niet de junk de paranoïde schizofreen uit hangt, maar vooral Michael in de ban van de beeld en geluidsdragers raakt. Chris is druk bezig met zichzelf en heeft het idee dat Michael met onzinnige dingen bezig is, tot ook hij toe moet geven dat het hele zaakje niet klopt. De mannen zitten in een cirkel van narigheid waar ze uit dienen te komen. Tel hier bij op dat de heren achtervolgd worden door een stel dealers en de eigenaar van het huisje waar ze vertoeven ook regelmatig verhaal komt halen en in een sneltreinvaart trekken de laatste 30 minuten je tot het puntje van je stoel. Met regelmaat heb ik naar het scherm willen roepen dat Michael en Chris moesten vluchten van het huisje en alle rare opnames.
Dankzij de snelle, realistische dialogen (de tekst van Curran zit vol heerlijke one-liners) ontstaat een rauwe buddy movie. Zonder té grappig of zoetsappig te worden zet de film een humoristisch stel neer waar je van gelooft dat ze inderdaad al jaren vrienden zijn. Je krijgt het idee dat Michael iets probeert goed te maken en steeds duidelijker wordt dat Chris geen zin heeft in een ‘normaal’ leven. De film snijdt en passant wat pittige thema’s aan. Chris geeft aan dat hij geen junk geworden is door een moeilijke jeugd, gestolen badeendje of een gekwelde ziel en het evenmin te wijten is aan een ‘ziekte’. Hij is gewoon gelukkiger met wat brokjes meth in zijn lijf. Het is zijn genetische opmaak die hem blij maakt van drugs en hij vind het eigenlijk wel prima. Afkicken hoeft van hem niet, liever dood aan drugs dan leven zonder blij te zijn.
Tijdens de Q&A na afloop blijven er niet veel mensen hangen, ondanks het daverende applaus dat de heren ontvingen voor hun film. Een gesprekje later met beide regisseurs levert de kennis op dat het Nederlandse publiek net even iets stiller is dan de Britten, maar gelukkig niet zo schuw als de Zwitsers. Uit het publiek komen een aantal vragen, zo leren we dat de film in grofweg 18 dagen geschoten is en alles in het script aangepast is op de locaties. Het huisje bestaat echt en de grotten en schuurtjes die gebruikt zijn liggen echt binnen wandelafstand van het huisje. Al het aanvullend materiaal (zoals de foto’s die Michael vind) hebben ze in vrije weekenden geschoten met behulp van vrienden.
Het concept van de film is beangstigend (en wil ik niet uit de doeken doen, dat is leuker om als kijker te ervaren) en het einde van de film laat je met een naar gevoel achter. De film is nergens smerig of expliciet ‘horros-ish’ te noemen, behalve dus in zijn concept, opzet en uitvoering. Hét bewijs dat je geen 30 liter kunstbloed nodig hebt om een zeer geslaagde genre-film te maken.
Oh, en hoe deze film zorgt voor een beter seksleven? De mannen hebben een theorie: angst brengt (net als humor) mensen samen. Zo’n 3 maanden na de première van Resolution bij het Tribeca festival bleken de meeste bezoekers van de film (of hun partner) zwanger te zijn…
Petra Sielias (twittert ook) doet de hele week verslag van het AFFF: Imagine Filmfestival.
