Bij de tweede dag van Imagine filmfestival viel mij vooral op dat de zalen van de ‘vroege’ voorstellingen redelijk leeg bleven. Misschien is het de volume van de zalen (ze zijn groter dan bij Kriterion) of misschien de tijden waarop de films geprogrammeerd stonden. Desalniettemin was de tweede dag weer een feest voor het oog.
In het Amerika van de jaren ’50 was het een gebruik om een jug (kan) te maken met iemands hoofd er op. Daar werd vervolgens drank (vaak Moonshine) in gedaan en lurkte men een lekker potje van weg. In het dorpje waar Ada woont is het echter niet bepaald fijn wanneer er een jug met jouw hoofd verschijnt. De dorpelingen (een aandoenlijke inteelt verzameling) geloven in de kracht van de pit. Een put in het bos bij het dorp die eens in de zoveel tijd de lokale te ver doorgefokte pottenbakker in zijn bezit neemt en een jug produceert van de volgende persoon die aan deze put geofferd moet worden. Ada ontdekt de jug, waar haar gezicht op prijkt en besluit het stukje aardewerk te verstoppen. Dat vind de put niet zo leuk en deze begint de gemeenschap waar Ada deel van uit maakt uit te roeien.
Bovenstaand klinkt allemaal nogal plat, een gemeenschap van hillbilies die al moonshinend door het leven gaan en geloven in een mythische put die leven geeft en neemt. Toch krijgt Chad Crawford Kinkle het voor elkaar om met Jug Face een ingetogen film neer te zetten waar naast de nodige bloederigheid ook de menselijke kant aan bod komt. De hechte gemeenschap wordt niet gelijk weggezet als dom of agressief maar heeft iets authentieks over zich. Je zou het bijna plausibel vinden dat dit soort praktijken in het hart van de VS nog steeds plaats vinden.
In 2008 maakte Richard Bates Jr. de korte film ‘Excision’ die hij in 2012 als een volledige film uit bracht. Excision is een coming of age film over de jonge Pauline (AnnaLynne McCord) die bezig is met haar laatste jaar High School. Pauline is niet bepaald Miss Popularity en maakt een smoezelige indruk. Haar morbide fascinatie met chirurgie en bloed maakt het leven er al niet makkelijker op en Pauline verzoekt haar moeder (Traci Lords) meer dan eens om een psychiater te bezoeken. Ze komt echter niet verder dan de lokale priester (briljant gespeeld door John Waters) en natte dromen over het uitvoeren van ingewikkelde operaties.
De film doet me verdacht vaak denken aan een verknipte versie van het boek Are you there God? van Judy Blume. Pauline’s fascinatie met de dood gecombineerd met een motivatie om chirurg te worden (om zo haar aan CF lijdende zusje te helpen) drijven haar tot het uiterste in haar zoektocht naar goedkeuring van met name haar moeder.
De film is versneden met de seksuele fantasieën van Pauline waarin ze over lijken heen krioelt als een wulpse speelpoes. Een mooi contract met de suburban look en feel die de film verder met zich mee draagt. Het gestileerde van deze intermezzo’s geven een inkijkje in de verknipte psyche van een meisje die op het punt staat vrouw te worden. Let ook op de cameo’s van Matthew Gray Gubler, Ray Wise en Malcom McDowell.
6 vrienden gaan naar een jaren 80 feestje waar een moorddiner plaatsvind. Zoals je waarschijnlijk al aan voelt komen: het geheel loopt totaal uit de klauwen en een psychotische gastvrouw confronteert de vriendengroep met de zondes die ze (tegenover elkaar) zijn begaan. Van vreemdgaan tot lesbisch uitstapjes, er komt van alles voorbij en niemand is veilig. Het gezegde ‘je hebt geen vijanden nodig als je vrienden hebt’ is voor deze film volledig uit de kast getrokken.
Among Friends doet het (toch al uitgemolken) ‘vrienden in een huisje worden gemarteld’-thema geen eer aan. Ooit vertelde iemand me dat niemand een slechte film wil maken, maar als ze dat doel hadden, dan was Among Friends een goede onderneming geweest. Het acteerwerk is niet geweldig en helaas versterken de acteurs elkaar hierin. Positief punt vond ik zelf de set dressing. Glitterende cassettebandjes als slingers zijn gewoon briljant.
Petra Sielias (twittert ook) doet de hele week verslag van het AFFF: Imagine Filmfestival.
