Wereldstad London is muzikaal gezien al lang veel verder dan de lang gekoesterde Britpop. Dit jaar bracht de Engelse metropool reeds divers nieuw talent naar buiten, waarbij het goed luisterende oor viel op het magische stemgeluid en de emotionele teksten van Elena Tonra, zangeres van de indiefolk band Daughter.
Na een reeks ep’tjes was 2013 het jaar voor de Engelse band Daughter om een volledige plaat met tien nummers uit te brengen. Weliswaar met wat eerder werk erop, maar het resultaat is er absoluut niet minder om. If You Leave laat je nog even wanen in de winter, die eigenlijk toch best prettig blijkt te zijn.
Het album opent met het nummer met de meest toepasselijke naam voor hoe het voelt deze lente: Winter. Het is een dromerig en rustig nummer waar halverwege een aardige beat in komt. Prima begin van de plaat. Bij het tweede nummer Smother wordt eigenlijk de toon van de rest van het album gezet. Het is duister, rauw, maar ontzettend indrukwekkend. Al bij dit nummer bewijst Tonra een ware woordenkunstenares, weliswaar met een gebroken hart, te zijn: “I want him, but we’re not right.”
Het fijne geluid van Youth is simpel, het nummer is klein verpakt met in het begin slechts getokkel op een elektronische gitaar als ondersteuning van de prachtige stem van Tonra. De opzwepende drums maken het nummer wat pittiger en de teksten maken het –wederom- af. En dit is nog maar het begin van het album.
Een van de meest breekbare nummers is Tomorrow. Tonra’s stem is fragieler dan eerder. Teksten als “Don’t bring tomorrow, ‘cause I already know, I’ll lose you” maken de plaat enorm persoonlijk en gevoelig. Het geluid van onheilspellende en hardere gitaren in de coupletten staan kaarsrecht tegenover het minimale refrein. Human doet door de raggende akoestische gitaar nogal folky aan. Ondanks de nogal diepe teksten is dit een van de ‘vrolijkere’ nummers, zover je het vrolijk mag noemen.
If You Leave sluit af met het nummer Shallow, met bijna zeven minuten het langste nummer van de plaat. De gitaar heeft de boventoon en laat ons met de zachte stem van Tonra meevoeren richting het eind van het album. Het debuut is zwaar van aard, maar zeker een van de meest pakkende platen die ik de afgelopen tijd heb geluisterd. Het geheel is compleet en alles klopt. Dat stukgelopen liefdes maar vaker in dit soort pareltjes mogen eindigen.
http://www.youtube.com/watch?v=q09_o7KsBj4
