Nederland kent een geïndividualiseerde samenleving. In ons polderlandje hebben we sinds de gruwelen van de Tweede Wereldoorlog het vermaledijde groepsdenken achter ons gelaten. Niks ‘hullie’ en ‘zullie’, niks vijandschap tussen groepen en naties. Vanaf nu telt alleen nog het individu.
Tenminste, zo hoort het. Door te denken en spreken in groepen maak je jezelf verdacht. ‘Over één kam scheren’ ist verboten!
Toch zitten aan dit individualiteitsdenken ook nadelen; in Nederland zien we (sorry, ‘we’ mag niet meer; beter: zien ‘alle individuen’) letterlijk door de bomen het bos niet meer. We mogen alleen nog maar de losse bomen waarnemen, waardoor we het bos zelf, en vooral allerlei verschillende boomsoorten, niet meer gewaarworden. We zijn daar blind voor geworden.
Sinds enkele decennia wonen in Nederland ook tal van migrantengroepen. Veel van deze nieuwkomers zijn afkomstig uit een cultuur waarin groepsdenken centraal staat. Eenmaal in Nederland blijven veel migranten, en ook veel van hun nakomelingen, zich identificeren met de eigen groep en het land van herkomst. En ze gedragen zich daarnaar.
Met andere woorden, velen vertonen groepsgerelateerd gedrag: gedrag dat ook door (etnische) afkomst wordt bepaald. Alleen ‘zien’ wij dat in Nederland niet meer, beter: we mogen het niet zien.
Als één groep meer overlast veroorzaakt dan gemiddeld, als er dus een groepsprobleem is, wordt dat over het hoofd gezien. Of kijken ‘we’, kijkt het gezag, liever de andere kant op. Door een aanvaardbaarder, politiek correcter etiket op de problematische groep te plakken.
Met alle gevolgen van dien; veel groepsgerelateerde problemen blijven zo onder de radar, laat staan dat deze worden benoemd en aangepakt.
Nog steeds, ook al leven we al weer ruim tien jaar na de Fortuyn-revolte.
Naar aanleiding van het doodschoppen van een grensrechter in Almere door een aantal allochtone jongens, reden voor het ‘Marokkanendebat’, mag blijkbaar alleen van ‘voetbalgeweld’, ‘ontspoorde jongeren’, ‘opvoedprobleem’ of ‘achterstandsjongeren’ gesproken worden.
Voor velen doet dit de werkelijkheid te kort.
Er is hier wel degelijk sprake van een groepsprobleem. Naast wellicht ook de andere genoemde oorzaken.
Mag het dan ook gezegd worden?
Zonder die inmiddels overbekende kramp van en aanhoudende verdachtmakingen door politiek correct Nederland?
Dan hoeft ook niet meer te worden doorgeschoten de andere kant op.
