Het festivalgevoel begint op gang te komen en met een ‘bescheiden’ programma van 3 films huppel ik de donderdag van het Imagine Filmfestival in. Mede dankzij de hoek boven bij Cinema 1 begint de vibe goed tot zijn recht te komen. Moeilijk nog als alles ‘groter’ is dan voorheen vertrouwd was. Mensen blijven gewoontedieren maar gelukkig passen de gemiddelde Imagine bezoekers zich al rap aan. Overigens een aanrader: de catering boven. Voor 10 euro heb je een daghap (keuze uit 2 variaties) en ligt er meer dan genoeg op je bord om de inwendige mens mee te sterken. De eerste films van de donderdag gingen over mannen die nog moeten werken aan hun dating skills.
Als Tim van 9 samen met zijn moeder uit de bioscoop stapt nemen ze een taxi naar huis, wel zo veilig immers! Wanneer de taxi de afslag voor hun huis straal voorbij rijdt slaat de paniek toe bij moeders, de geschifte taxichauffeur Bob (Vincent D’Onofrio) rijdt door naar een afgelegen huisje in bumblefuck nowhere. Tim’s moeder is al snel exit (want Bob neemt de dames niet mee voor een potje Pim-Pam-Pet) en Bob zit met zijn handen in het haar. Wat moet hij nou met die 9 jarige knul? Een huisdier, Bob doopt de jongen om tot Rabbit en legt hem uit hoe hij het huishouden moet doen. Inclusief de iets exotischer taken zoals het wegwerken van lijken.
Kleine jongetjes worden echter ook groot en de film fastfoward naar het moment dat Tim (Eamon Farren) rond de 18 is. Bob is van mening dat het hoog tijd is om Tim mee te laten maken hoe vrouwen in elkaar zitten en naast de broodnodige fysiologische kennis geeft hij Tim ook steeds meer vrijheden. Die vrijheden zorgen voor hoop en hoop doet leven.
Sterk aan Chained is de verknipte vader-zoonrelatie die zich ontwikkelt tussen Bob en Tim. Na 9 jaar samen te leven vormt zich een broeierige doch familiaire sfeer die D’Onofrio en Farren erg goed neerzetten. Bob blijkt hier en daar een jeugdtrauma opgelopen te hebben (joh!) en daarmee komt er (een heel klein beetje) begrip voor deze moloch van een man.
Het is net genoeg om te begrijpen wat Bob doet, zonder het goed te keuren. Persoonlijk was ik iets underwhelmed door het einde van de film. Zaken die in het begin even aangestipt zijn worden opgerakeld en het geeft een plottwist die op zich interessant is, maar niet had gehoeven. Die laatste 5 minuten voegen een ‘WTF-momentje‘ toe, maar doen ook afbraak aan de opbouw van de film.
In Maniac zien we hoe Frank (Elijah Wood) probeert om zijn overleden moeder terug te halen door vrouwen op vakkundige wijzen te scalperen. De haarstukjes bevestigt hij vervolgens op mannequins die hij in zijn atelier annex winkel restaureert. Als hij fotografe Anna (Nora Arnezeder) ontmoet ziet hij een perfecte match. Anna is kunstenaar en werkt voornamelijk met foto’s van mannequins. Zij is direct verknocht aan de vintage paspoppen van Frank en een vriendschap ontstaat tussen de twee. In de nachtelijke uurtjes gaat Frank door met zijn uitstapjes in het kappersvak.
Voordat ik Maniac zag, was ik bang dat ik het niet zou trekken, een hele film Elijah Wood die getormenteerd door herinneringen aan zijn moeder door het leven schuifelt. Fijn is dat Maniac vanuit zijn perspectief gefilmd is, waardoor het zien van Frodo zich beperkt tot spiegels en ruiten.
Hier speelt de regisseur Frank Khalfoun mooi mee en meer dan eens betrap je jezelf er op dat je oog naar iets net buiten het beeld wordt getrokken. Doordat je Wood zelf niet echt ziet, maar wel zijn reflectie mee krijgt, heeft het geheel iets voyeuristisch.
De film is lekker 80’s geschoten. De score onder de film lijkt rechtstreeks uit het origineel gekopieerd te zijn maar maakt de film niet suf. Het is goed om te zien hoe een verhaal dat in 1980 voor het eerst in de bioscoop verscheen ook de tand des (moderne) tijds doorstaat. Inmiddels zijn we allemaal verbonden via internet, telefoons en het is interessant om te zien hoe deze remake die veranderingen met zich meeneemt. Ik was aangenaam verrast door Maniac. Ik houd bij remakes altijd mijn hart vast, in dit geval was dat ten onrechte. Wood speelt sterk, de beelden zijn mooi, doordacht en goor; de eerste film dit jaar waarbij ik de neiging had weg te kijken.
Petra Sielias (twittert ook) doet de hele week verslag van het AFFF: Imagine Filmfestival.
