De 5e Imagine Filmfestival-dag begint ook bij mij zijn tol te eisen. Gelukkig is het weekend! Eye loopt inmiddels over van de filmfans en de discussies over wat nu de beste/mooiste/leukste film is van het festival laaien op.
Een horror-productie van eigen bodem. De laatste jaren komen ze weer opzetten naast alle romantische comedy ellende die we voortbrengen en met Frankenstein’s Army hebben we een product waar we als kaaskopjes trots op mogen zijn.
Het verhaal draait om een klein Russische regiment dat aan het einde van de tweede wereldoorlog een noodkreet ontvangt via de radio. Helden als ze zijn gaan de mannen er op af en het geheel wordt, in opdracht van Stalin, gefilmd door hoofdpersoon Dimitri (Alexander Mercury).
Eenmaal aangekomen op de locatie die ze doorgekregen hebben treffen ze een afgelaten dorp aan en al snel staan ze oog in oog met rare schepsels die iets menselijks hebben, maar duidelijk al een paar weken niet meer ‘mens’ zijn. De dokter in het dorp is helaas geen kerel van het kaliber Doctor Phil, maar eentje uit de categorie Frankenstein. In zijn laboratorium maakt hij er een hele creatieve aflevering ‘klussen met lijken’ van en de volgende 60 minuten wordt je als kijker met een klein leger aan ZomBots geconfronteerd.
Het plot van Frankenstein’s Army verdient geen Oscar, maar dat hoeft ook niet. De ZomBots zitten geweldig in elkaar en variëren van gereedschapskisten met beentjes tot de nu al iconische Propellorhead. Het verhaal en de creaties komen uit het (geschoffelde doch briljante) brein van Richard Raaphorst en zijn met behulp van special effects bedrijf Unreal tot leven gewekt.
Voor de special effects was het nog redelijk zwaar trouwens om deze film te schieten. Raaphorst stond er op om alleen maar lange shots te maken waar niet in geknipt werd. Dat blijkt nog verdomd moeilijk. Vooraf aan de film was er een klein kijkje in de keuken van de film en het is geweldig om te zien hoeveel passie Richard Raaphorst heeft voor zijn geesteskind.
Ook in Schotland hebben ze overlast van jongeren, alleen is het daar toch net even anders dan bijvoorbeeld in Amsterdam… Wanneer de zwangere vriendin van Tommy (Aneurin Barnard) aangevallen wordt door een groepje tieners wordt zij blootgesteld aan een een onbekende infectie. Ze bevalt van een dochtertje en overleeft de aanval niet. Tommy blijft achter met dochtertje Elsa en vervalt in een heftige aanval van agorafobie (pleinvrees). Overal denkt hij de aanvallers van zijn overleden vrouw te zie.
Waar je als kijker eerst nog even denkt dat het een paranoïde bedoening is ontdek je al snel dat Tommy zich terecht druk maakt. Als Tommy van de lokale priester (James Cosmo) vervolgens te horen krijgt dat het geen gewone tieners zijn die achter hem en zijn dochtertje aan zitten, maar een soort wortel van het kwaad barst de film echt goed los. Iemand moet iets aan het probleem gaan doen en Tommy lijkt de aangewezen persoon.
Regisseur Ciaran Foy geeft tijdens de introductie van de film al aan dat deze deels op waarheid gebaseerd is. Van zijn 18e tot zijn 23e heeft hij aanvallen van agorafobie gehad waardoor zijn wereld klein en angstig werd. Tijdens het schrijven en maken van de film is hij vooral bezig geweest met zaken nogmaals doorwerken en uiteindelijk is de film ook voor hem een soort verwerking geweest.
Citadel is ontzettend goed in elkaar gezet qua spel en verhaal, ook de nare sfeer, troosteloze schotse buitenwijken en de special effects zien er solide uit. In eerste instantie dacht ik nog even dat het kwam door een slaapgebrek mijnerzijds dat ik tijdens de eerste 30 minuten een huilerig gevoel had. Na afloop van de film sprak ik met anderen die precies hetzelfde hadden.
Daarin zet Barnard een prachtig staaltje acteerwerk neer. Hij kruipt helemaal in de rol van slachtoffer Tommy en je ziet hem gaandeweg in de film een heftige ontwikkeling doormaken. Ter voorbereiding op zijn rol heeft Barnard twee weken doorgebracht met mensen die chronische agorafobie hebben en dat heeft duidelijk zijn sporen achter gelaten.
Petra Sielias (twittert ook) doet de hele week verslag van het AFFF: Imagine Filmfestival.
