Amper geland met het zelfbestuurde regeringsvliegtuig, terug van een warme vakantie op hun nieuwe vakantiedomein in Griekenland, spoedt onze verse koning zich – na vrouw en kinderen thuis te hebben gebracht – naar de lokale vestiging van McDonald’s. Een halfuur later komt hij huppelend het huis in, beladen met de nodige hamburgers, frites en dozen McNugets. Juichend roept hij tegen vrouw en kids: “Ze zei meneer tegen me…”
In diverse journaals zag ik één dezer dagen de cliffhanger van het woensdag aanstaande uit te zenden interview met onze toekomstige koning en koningin. Hij – een oud elfstedenheld, voormalig prins Pils, Waterman als geen ander en hobbypiloot – kondigt dan pontificaal aan geen ‘protocolfetisjist’ te zijn en dat een ieder hem en zijn vrouw na de kroning mag gaan noemen zoals men wil. Ik heb dit even goed moeten laten bezinken.
Hoorde ik het goed? Uit de mond van iemand, die zeker bij officiële gelegenheden getooid is met zo veel kleurrijk decorum op zijn ambtelijke beroepskleding, dat de gemiddelde carnavalsbezoeker daar nog een punt aan kan zuigen, is geen protocolfetisjist…?
Noem hem straks zo u wilt. Het mag en deert niemand. Vooral hem en haar niet. Edwin Rutten – broodje Poep – revisited… de landelijke verslaglegging van de kroning op TV wordt feitelijk de eerste nieuwe ´Film van Ome Willem`.
Ik vraag mij af of begin tachtiger jaren de commercial van McDonald’s – ze zei meneer tegen me – óf een heel grote impact op de toen nog jonge, hamburger etende en pilsdrinkende Willem-Alexander heeft gemaakt, of dat hem ineens de ´dialoog´ tussen Rutte en Wilders te binnenschoot: ´Doe eens gewoon man`! Ik neem gemakshalve aan, dat ook de geschreven titulatuur na 30 april geheel in de vuilnisbak kan.
Een briefje naar Beste Willem volstaat natuurlijk.
Wat ik mij nu wel afvraag: Is hij nu zo modern, of ben ik al zo oubollig? Soms wind ik mij nog altijd op als ik afreken bij een benzinestation, of in de rij sta bij de supermarkt en een wazig bepukkeld jong type mij toebijt: ”Spaar jij zegeltjes?” Alsof ik met ze op school heb gezeten, of dat het oud jaargenoten waren.
Alles wat quasi riekt of neigt naar enig en al dan niet geveinsd respect, ondermijnd onze Willem hiermee. Rollator voortduwende oudjes worden in eens ook jij. “Hé jij, rot eens even naar de kant”.
En hoe zit het dan met het zware huidige topic van Respect in het voetbal, om maar iets anders van het volk te noemen binnen en buiten onze landsgrenzen? Want als je de koning al mag noemen hoe je wilt…
Beetje dom wederom, of heeft de een of andere spindoctor dit voor hem uitgedacht? In elk geval niet zijn moeder vrees ik. Arme Trix, ze zal er even aan moeten wennen. En zij niet alleen. Ben benieuwd hoe alle onderknuppels – de Commissarissen der Koning – straks zelf met dit nieuwe fetishloze protocol des Konings – want dat is en blijft het – om zullen gaan. Of Piet-Hein Donner, om maar eens een zijstraat te noemen.
Na enige verdere overpeinzingen kreeg ik onze Willem en zijn ‘waarom’ eindelijk in de smiezen. Zijn feestjes aller feestjes zijn immers vanaf het moment van zijn kroning verknald. Met dank aan Trix! Niks geen lid meer van het Internationale Olympisch Comité. Niks geen lekkere en leuke buitenlandse zomer- en wintertripjes meer geaccrediteerd door die club. Niks geen gehos meer met een glas bier in de hand in het Heineken Holland House. Niks geen gestoei meer op het kunstgras met en tussen de dames van ons nationale hockeyteam.
Ben je nog niet eens vijftig, mag dit ook al niet meer. Armoede, pure armoede. Toch?
Als koning geen gehos meer, maar mogelijk nog wel als gewone meneer of Willem moet hij gedacht hebben. Vandaar ook dat huis in Griekenland, de bakermat van de tot voor kort prinselijke hosfeestjes. Met een fles Retsina of Ouzo in de hand ben je binnen no time populair bij de lokale Griekse hockey meisjes… Toch nog een slimme Willem!
