Even alleen in de suite. Snel haar schoenen uit en haar benen uitstrekken op de bank. Met de ene voet de andere wrijvend. Sigaretje er bij. Ogen dicht.
Het was rustig buiten. Ze hoorde alleen wat muziek – in de verte. En het getoeter van auto’s – ook in de verte. Mexico was een lawaaiig land.
Viva Mejico!
Ze glimlachte. Om haar moeder. Zag haar nog staan in 1964, op het vliegveld. Klein, maar ferm. Ze speechte uit haar hoofd. Op haar manier, snel en gretig – zich haast verslikkend in haar woorden. Het was het begin van het staatsbezoek waar ze tegenop had gezien. Maar tot haar verbazing had ze daar – voor het eerst in bijna twintig jaar – haar ouders weer eens samen horen lachen. Mexico was een vrolijk land.
Hoewel de smog nu veel versluierde, kwamen haar herinneringen in vlagen voorbij. In de geuren. De muziek. Het licht. Haar latere bezoek met Claus. Hoe ze – net getrouwd – eindelijk echt samen waren op La Isla Cozumel. Waar ze toen nog ongestoord door de straatjes van San Miguel konden slenteren. Ontbijten op het witte strand. Zwemmen in een glasheldere zee. En ’s nachts hun gebruinde jonge lichamen naakt tussen witte lakens. Onwennig. Verlegen. Gulzig. De seks opwindend omdat alles er nieuw aan was.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
