Justin Bieber bezocht afgelopen week het Anne Frank Huis en heeft daar een heimelijke wens geopenbaard: hopelijk was ze een belieber. Hij zei het echt!
Bijzonder: schijnbaar is het nieuws wanneer Bieber het Anne Frank Huis bezoekt. Dat is op zich nog te begrijpen, want laten we wel wezen, Bieber is groter dan Nederland. Als de zoveelste scheve schaats van een voetbalvrouw nieuws is, dan is de Bieb dat zeker ook.
Natuurlijk was het dus te verwachten dat alles wat Bieb daar zou zeggen of doen breed uitgemeten zou worden in het Neerlands journaille. Tenzij de Biebmeister ineens geen oog meer voor zichzelf en zijn eigen status heeft, zal hij dat zelf ook wel geweten hebben. Wellicht heeft de verbolging die er op volgde hem wel verbaasd. Dat is helemaal niet zo raar ook. Bieb geeft aan dat hij hoopt dat een tienermeisje, had ze nu geleefd, fan van hem was geweest. Vreemd!
Bieb is geen Nederlander. Voor ons is Anne Frank het summum van onbevlekte onschuld. Het had wat dat betreft niet uitgemaakt wat Bieb over onze Anne zou zeggen. Het feit dat die twee werelden, Bieb’s extravaganza en ranzigheid, en het pure van Anne Frank met elkaar in contact kwamen was op zichzelf een garantie voor opschudding. Het zijn twee extremen die niet met elkaar verenigbaar blijken in het land waar Ron Jans liever Messi dan Ronaldo heeft en dan niet om zijn voetbalcapaciteiten, en waar we met alle gretigheid het leven van Willem Holleeder volgen maar dan verontwaardigd zijn wanneer hij iets met dat gegeven doet.
We idoliseren mensen die ergens heel erg goed in blijken te zijn, maar verwachten dan dat zij zich beperken tot datgene waar ze goed in zijn, lijkt het idee. Inderdaad, “blijken te zijn”, want we vergeten maar al te graag hoeveel tijd en moeite er gaat zitten in het opbouwen van een carriere zoals die van Bieber.
Wanneer Ronaldo in Camp Nou het zoveelste geniale doelpunt scoort en daarna met het vingertje op de lippen het thuispubliek de mond snoert, dan is dat geen teken van gedrevenheid en passie, nee, dan is hij gewoon een etterbak. Dat hij keihard geknokt heeft om dat doelpunt te kunnen maken vergeten we dan maar even, en dat hij dagelijks uitgekotst wordt in Barcelona doet niet ter zake. Dus mag hij alleen blijdschap tonen, geen trots of arrogantie.
Waarom? Omdat hij anders ook maar een mens blijkt, net als Bieber toen die zijn wens uitte. Wat daar mis mee is? Misschien moeten we dat eens aan Anne vragen.
