Mocht je genoeg hebben van alle aardse ellende in de tegenwoordig verschijnende romans, klaar zijn met het Amsterdamse kekke leven, presidenten van 2025 of dodelijk zieke mensen wier man buiten de deur neukt: probeer Goeroe van Elfie Tromp eens. Zelfs de meest cynische persoon zal dankzij Elfie Tromp even gaan geloven in reiki, healings en andere bovennatuurlijke nonsens.
Zonder al teveel weg te geven gaat Goeroe over Elfie (net als de schrijver, ja) die graag, goh, goeroe wil worden. Ze wil een medium zijn, net als haar voorbeeld Jomanda. Elfie blijkt talent te hebben, haar in tongentaal spreken slaat aan en ze wordt ontdekt als medium. Een theatertour en televisie-optredens volgen. Met alle gevolgen van dien.
En precies die gevolgen van dien maken het verhaal van Elfie tot een verhaal dat de moeite waard is om te lezen. Het verhaal is meer dan bovennatuurlijke krachten en of die bestaan of niet. Het verhaal gaat over volwassen worden. Over relaties leren onderhouden en soms de pijnlijke keuze te maken iemand te verlaten of iemand juist dichtbij je te houden. Haar personages zijn wat dat betreft goed uitgewerkt, evenals de relaties tussen de personen.
Het verhaal is een soort alternatieve coming of age. Elfie denkt dat ze al lang groot is, maar in feite moet er nog heel veel gebeuren voor ze écht volwassen is. Dat gaat met haar mediumtrainingen en de gebeurtenissen allemaal wat sneller dan handig is. Gaandeweg het verhaal komt ze achter beslissingen die ze moet nemen, of niet had moeten nemen omdat ze haar leven ingrijpend veranderen.
De manier waarop (de schrijver) Elfie over de healingacties schrijft, laat zien dat ze zelf erg bedreven is in het mensen genezen door vreemde energieën en aura’s, óf haar research heel goed heeft gedaan. Wat ook het geval moge zijn, tijdens het lezen vergeet zelfs de meest cynische persoon even dat kleuren lezen niets te maken heeft met bovennatuurlijke krachten, maar dat het een aangeleerde vaardigheid is die mensen hebben die enorm goed zijn in non-verbale communicatie. Dat vergeet de lezer tijdens Elfie’s bevlogen manier van schrijven. Alsof je naar een goede film kijkt. Daarover gesproken: het boek is best verfilmbaar. Hoewel Elfie zo schrijft dat iedereen met een beetje fantasie geen film nodig heeft om het voor zich te zien.
De relatie met Willem, (hoofdpersoon) Elfie’s vriend en huisgenoot, staat gedurende bijna het hele boek onder druk en ieder hoofdstuk denk je dat het nu wel een keertje voorbij zal zijn. Het maakt hoofdpersoon Elfie veel geloofwaardiger dat ze het hele boek blijft vechten voor een goede relatie en dat je pas aan het eind weet of ze nog lang en gelukkig of lang en ongelukkig leven.
Even was ik bang dat het plot dan ook tegen zou vallen en wéér een bom cliché’s zou zijn (meestal gaat er iemand dood of is er een dolgelukkig sprookjeseinde), maar dat is niet helemaal het geval. Eigenlijk kom je er helemaal niet achter of Elfie nog lang en gelukkig leeft. Met of zonder Willem. De andere helft van het plot is verrassend en daarom ook niet bedoeld om teveel recensiële woorden aan vuil te maken.
Het is jammer dat de eindredactie hier en daar wat steekjes heeft laten vallen. Soms wordt er ineens van locatie gewisseld, zonder dat het in de tekst wordt aangegeven. In veel gevallen spreekt dat helemaal niet voor zich, en vraag je je af in welke witregel ze ineens zijn vertrokken. Ook die witregels missen geregeld. Terwijl er al een ander onderwerp is begonnen, zit je voor je gevoel nog ergens in een conversatie of een gedachtengang. En zo zitten er nog meer slordigheden in. Het boek was nog veel leesbaarder en interessanter geweest als iemand de tekstuele Hitler had uitgehangen.
Desalniettemin is Elfie Tromp’s Goeroe de moeite waard om te lezen. Het tragische volwassen worden wordt op een humoristische manier verteld, wat het een plezier maakt om te lezen. En wie weet is er in de tweede druk wel iemand met een eindredactioneel oog overheen gegaan.
