ThePostOnline is ervan overtuigd dat Amsterdam niet de enige stad is waar het gebeurt in Nederland. Talent kan immers niet gebonden zijn aan een plaats. En om dat te bewijzen een interview met singer-songwriter Sam Rodrigues uit Utrecht.
Doe voor een klein moment je ogen dicht en stel je het volgende voor: een Braziliaanse jongen, zwart haar en donkere ogen, een gitaar in zijn hand. Het plaatje zou perfect passen op de cd-hoes van een cd met flamencomuziek, al ontbreekt de blouse met franjes. Niets is echter minder waar, Sam Rodrigues (22) probeert Utrecht te veroveren als singer-songwriter.
Hoewel Rodrigues oorspronkelijk uit Brazilië komt, groeide hij op in IJsselstein. Het niet kopen van een brommer was het begin van zijn muzikale carrière. “Op mijn 16de had ik de kans om een brommer te kopen, waarvoor ik al lang had gespaard, maar op het laatste moment zag ik daar vanaf en kocht ik een Fender Stratocaster, de elektrische gitaar waar al mijn helden op speelden. Dat was een nog grotere stimulans om beter te worden in wat ik deed en technisch ging ik veel sneller vooruit door veel verschillende soorten platen na te spelen.”
De helden van Rodrigues liegen er niet om. “Toen ik begon waren dat Jimi Hendrix, Radiohead, John Frusciante, Eric Clapton, Jack Johnson. Inmiddels is het zó uitgebreid: The Beatles, Prince, Stevie Wonder, Tom Jobim, Miles Davis, D’Angelo, James Brown, Ray charles. Ik kan wel eindeloos doorgaan, er zijn zoveel goeie muzikanten!”
Rodrigues is al sinds zijn 15e bezig met muziek en heeft zijn muziek al in verschillende cafés in Utrecht laten horen. “Tivoli, Kargadoor, ’t oude Pothuys en allerlei cafeetjes in Utrecht, waar ze me live willen spelen sta ik op het podium.”
Ook is hij online actief. Via zijn website laat hij zijn muziek horen aan iedereen die het maar wil horen. De eerste akoestische demo staat inmiddels online en binnenkort volgt meer. “Ik ben bezig met akoestische demo’s die ik zo snel mogelijk beschikbaar wil maken via internet. Voor de zomer wil ik twee volledige band demo’s klaar hebben.” De tijd die er in deze projecten gaat zitten zijn het hem absoluut waard. “Het vergt veel tijd in het juist arrangeren en zorgvuldig produceren, wat ik ook zelf doe. Maar iets leukers kan ik me niet voorstellen en hopelijk vindt men het net zo leuk om te luisteren.”
Volgens Sam was er weinig keuze in wat hij later zou worden. “Ik zuig voor de rest in vrijwel alles. Ik heb voor de normaalste dingen van de wereld het concentratieniveau van een naaktslaak.” Het is dan ook niet raar dat zijn ouders hem steunen in zijn muziekcarrière. “Dat weet mijn moeder en zij geeft mij het volste vertrouwen om mijn hart te volgen en door te gaan in de muziek. Voor mijn pa was het even slikken, maar ook hij laat me mijn eigen gang gaan.”
Maar wat hij doet, doet hij goed. Sam speelt niet alleen gitaar, maar ook bas, toetsen, drums, ukulele en mondharmonica. “Ik vind het belangrijk om zoveel mogelijk instrumenten te kunnen begrijpen zodat je ideeën makkelijker kan vastleggen of sneller kan vertalen naar de mensen waarmee je speelt. “
Het is dan ook niet een muziekstijl die Rodrigues heel erg aanspreekt. “Ik ga door fases wat betreft mijn smaak. Ik kan op de ene moment heel erg in de jazzfase zitten, een week daarna in de hip-hop/Rap-fase en niet veel later popmuziek helemaal de shit vinden.” Toch hebben al deze dingen een ding met elkaar gemeen volgens Sam. “Ik zoek altijd een bepaalde spirituele kwaliteit in muziek. Een ziel. Een gedachte waar ik iets mee heb. Een geniaal akkoordenschema of melodie die ik zelf had willen bedenken. Als het karakter heeft, dan kan ik het al snel waarderen.”
Wat er de komende jaren ook gaat gebeuren, een ding weet Sam zeker. “Wat er ook gebeurt, ik zal op de plek zijn waar ik hoor te zijn. Daar maak ik me niet zo’n zorgen over. Wat ik vandaag op muzikaal gebied doe, dat vind ik belangrijk.”
De eerste akoestische demo van Sam Rodrigues is te vinden op Bandcamp.
Ook onontdekt talent in de aanbieding? De reacties zijn geopend. Evenals Facebook, Twitter en de mailbox.
