Oké, stellen dat de islam ‘de grootste ziekte is die Nederland de laatste 100 jaar getroffen heeft’, was een misser. De islam is immers de grootste ziekte die Nederland (en Europa) de laatste 60 jaar getroffen heeft. Voordien waren nazisme en fascisme dat. De islam heeft vele overeenkomsten met nazisme en fascisme. Te veel om gezond te zijn. Een ideologie of doctrine die niet gezond is, is ziek.
Arabist Jan Jaap de Ruiter reageerde op de uitspraak van Geert Wilders, maar gaat helemaal niet inhoudelijk in op Wilders’ stelling. De Ruiter blijft hangen in woordspelletjes inzake de term ‘ziekte’, waarbij hij middels de termen ‘bacterie’, ‘infectie’ en ‘besmetting’ allerlei (valse) intentieprocessen over Wilders en de PVV maakt.
Tegelijkertijd loopt hij als arabist weg van waar het werkelijk om gaat: hoe moeten wij als samenleving, die de democratische rechtsstaat heeft omarmd, de islam beoordelen? Als een ziekte? Of als een fijne doctrine? Of als een fijne doctrine die (te) gemakkelijk ziek wordt?
De hamvraag is dus hoe wij de islam moeten beoordelen en welke gevolgen we aan dat oordeel moeten koppelen. Net zoals er een (eind)oordeel kan en moet worden geveld over het christendom, boeddhisme, communisme, hindoeïsme, liberalisme, katholicisme, nazisme, fascisme, socialisme enzovoort, kan en moet dat uiteraard ook over de islam.
Verschillende stromingen binnen of vertakkingen van een ideologie of doctrine, verhinderen geenszins dat elke ideologie of doctrine een essentie heeft, een kern(boodschap). Wie anders beweert, kan onmogelijk wetenschap bedrijven. Bovendien, mocht dat niet zo zijn, dan zou de term ‘islam’ simpelweg niet bestaan.
Maar De Ruiter lijkt het daarmee eens te zijn, want hij velt wél een (eind)oordeel over hét nazisme, wanneer hij het nazisme -terecht- “een tragedie” noemt. Ik mag ook aannemen dat De Ruiter er geen graten in zou zien mocht het nazisme een ‘ziekte’ worden genoemd: een ‘bacterie’ die vele Duitsers heeft ‘besmet’ en aldus een ‘infectie’ heeft veroorzaakt die heeft geleid tot de moord op miljoenen mensen. Maar waarom vinden De Ruiter en vele anderen het nazisme, terecht, een verderfelijke doctrine, een ziekte, en is het -gelukkig- zelfs uitermate politiek correct om dat te zeggen?
Ik zal op die vraag antwoorden: men kwalificeert de nazistische theorie – Mein Kampf, Adolf Hitlers preken,… -in combinatie met de nazistische praktijk- de moord op 6 miljoen Joden- en laat daarbij – terecht – buiten beschouwing dat er ook heel wat ‘goede’ of ‘gematigde’ nazi’s bestonden; ‘nazi’s’ die dat ‘slechts’ in naam waren en bijvoorbeeld nooit één slecht woord over een Jood hebben gezegd, laat staan een Jood vermoord.
Zij hingen echter wel een verderfelijke ideologie aan en waren dus wel degelijk ‘besmet’ met de ziekte die ‘nazisme’ heet. Alleen ging de ‘infectie’ bij velen niet zo ver dat ze eigenhandig Joden begonnen te vermoorden. Maar die vaststelling moet ons dus uiteraard allerminst doen besluiten dat het nazisme een fijne ideologie is: ‘gematigde’ nazi’s lieten Joden met rust ondanks en allerminst dankzij het nazisme.
Waarom zou deze logische gedachtegang niet evenzeer voor de islam gelden? Een citaat als “Er zijn vele gematigde moslims, maar de islam is niet gematigd” (van oriëntalist Bernard Lewis en geciteerd door ervaringsdeskundige Ayaan Hirsi Ali, als ik me niet vergis) geeft in feite die logica weer. Dat ‘islam’ ‘onderwerping’ (aan gods wil en wetten – de sharia) betekent, voorspelt alvast niet veel goeds.
Welk (eind)oordeel moeten wij over de islam vellen, wanneer we, net zoals bij het nazisme, de islamitische theorie – Koran, soenna, sharia, fatwa’s,… – in combinatie met 1400 jaar islamitische praktijk – van de gewelddadige verspreiding van de islam, over pakweg de islamitische genocide op de Hindoes, tot de hedendaagse jihad en ontelbare inhumane praktijken in de OIC-landen, die alle voortdurend blijven zweven tussen theocratie en (militaire) dictatuur – kwalificeren?
Er is uiteraard weinig mis met sommige islamitische orthopraxis zoals vasten – alhoewel de ramadan ongezond is-, maar je moet werkelijk van heel kwade wil zijn om, 1400 jaar islamitische theorie en praktijk beschouwend, een positief eindoordeel over de islam te vellen.
Mensen raken snel aan zaken gewend, maar wie dagelijks de krant leest zou versteld moeten staan van de disproportioneel negatieve invloed van de islam op de samenleving. Van het lot van niet-moslims en afvalligen, het tomeloze antisemitisme, over het lot van vrouwen en homoseksuelen, tot de vele schrijvers, cartoonisten en filmmakers die met de dood worden bedreigd. De wereld is voortdurend in de ban van de jihad: op thereligionofpeace.com kan men vaststellen dat sinds 9/11 meer dan 20 duizend (!) jihadistische aanslagen werden gepleegd.
De islam heeft ontegensprekelijk ‘bloody borders’. De OIC, de organisatie van 57 islamlanden, heeft in 1990 een verklaring opgesteld waarin staat dat alles, inclusief de mensenrechten, ondergeschikt is aan de sharia; qua essentie of kern(boodschap) kan dat tellen.
Maar De Ruiter schrijft dat hij (in Nederland) “eigenlijk helemaal niets ziet dat op een infectie lijkt”.
Heeft De Ruiter de laatste pakweg twintig jaar op Mars geleefd? Werd Theo Van Gogh niet vermoord? Werd Ayaan Hirsi Ali niet met de dood bedreigd? Wordt Geert Wilders niet met de dood bedreigd? Gregorius Nekschot? Was Nederland niet maandenlang in de ban van de komst van haatimam Al-Haddad? Tofik Dibi en Irshad Manji in De Balie? Recent nog, de houding van de Turken inzake adoptie? Nog recenter, het Turks-islamitisch antisemitisme? Moet de AIVD zich niet voortdurend bezighouden met jihadistische dreiging en radicalisering, dus islamisering?
Het lijstje van de laatste twintig jaar is schier eindeloos, ook in België en de rest van de wereld. Onlangs nog noemde de Belgische staatsveiligheid het ‘salafisme’ – dat is gewoon de orthodoxe islam – de grootste bedreiging. Vrijwel overal ter wereld duiken dezelfde problemen – ‘infecties’ – op die veroorzaakt worden door de (invloed van de) islam.
In het boek dat ik met mijn vader samenstelde getiteld De islam. Kritische essays over een politieke religie, staat de Nederlandse vertaling van een essay van de Pakistaanse ex-moslim Ibn Warraq, getiteld: Islam, het Midden-Oosten en het fascisme. Daarin toont Warraq aan dat maar liefst 14 eigenschappen van het ‘oerfascisme’ kunnen worden teruggevonden in de islam. (De volledige Engelse versie van Warraqs essay is hier te lezen.)
U begreep het natuurlijk al: het eindoordeel van de islam is verre van positief. Meer nog: de islam is, net zoals fascisme en nazisme, een ziekte. Abdelwahab Meddeb, een Franse schrijver van Tunesische origine, spreekt dan ook over “de ziekte van de islam” (‘La maladie de l’Islam’). De Algerijn Hamid Zanaz noemt de islam “de religie tegen het leven” (‘La religion contre la vie’). Dat betekent uiteraard echter geenszins dat alle mensen die als moslim worden geboren of zichzelf moslim noemen ‘ziek’ zijn.
De Ruiter liet echter eerder al zien dat hij het onderscheid tussen enerzijds de ideologie of doctrine en anderzijds de aanhangers niet begrijpt of niet wil inzien. Dat onderscheid bestaat nochtans en is bovendien van essentieel belang. De Franse islamologe Anne-Marie Delcambre schreef daarover:
“Er is geen goede en slechte islam, zoals er ook geen gematigde islam bestaat. Gematigde moslims bestaan wel, dat zijn degenen die een deel van hun geloof links laten liggen.”
Verder toont ze aan dat er “tussen islam en islamisme alleen een gradueel verschil bestaat. Het islamisme zit in de islam als het kuiken in het ei”.
Hamid Zanaz noemt het islamisme “het ware gezicht van de islam” (‘L’islamisme, vrai visage de l’islam’). Zanaz toont aan dat het islamisme en de islam in feite hetzelfde doel nastreven – het eerste openlijk, de tweede heimelijk -, namelijk het onderwerpen van de hele wereld aan de islamitische wet.
Over het onderscheid islam-moslims schreef Afshin Ellian, wat mij betreft een van de helderste denkers van de Benelux:
“Maar is er een islam denkbaar zonder moslims? Er zijn geen Grieken die in Apollo geloven, maar Apollo bestaat er nog steeds. Islam, als wezenlijk onderdeel van de geschiedenis, zal er altijd zijn. Islam is niet meer afhankelijk van moslims. Het is een historisch begrip. (…) De islam is niet het resultaat van activiteiten van moslims. De islam is de wil van Allah. Als er geen onderscheid meer zou zijn tussen de islam en moslims, is er sprake van een permanente wilsuiting van Allah in elke nieuw geboren moslim. Dit is vanuit de islamitische theologie niet alleen absurd, maar ook een teken van blasfemie. Daarom zeggen de imams wereldwijd dat de gebreken van moslims niet aan de islam mogen worden toegekend. Waarom niet? Omdat de islam vanuit het perspectief van moslims en de islamitische traditie een volmaakte religie is, die tevens de eeuwige wilsuiting van het Opperwezen is. Terwijl een moslim als een mens tot zonde en misdaden kan worden verleid. (…) De islam zelf maakt het onderscheid tussen islam en moslims.”
Daarom ook schreef Geert Wilders in de NRC:
“De islam ontneemt moslims hun vrijheid. Dat is jammer, want vrije mensen zijn in staat tot grote dingen, zoals de geschiedenis heeft geleerd. De Arabische, Turkse, Iraanse, Indiase, Indonesische volkeren hebben een enorm potentieel. Als ze niet de gevangenen van de islam zouden zijn, als ze zich konden bevrijden van het juk van de islam, als ze Mohammed niet meer tot rolmodel zouden nemen en zich zouden ontdoen van de duivelse Koran, dan zouden ze in staat zijn tot grote dingen, niet alleen ten bate van zichzelf, maar van de hele wereld.”
Ik raad u stellig aan het hele artikel te lezen. Getuigt dat van iemand die eigenlijk (stiekem) alle moslims wil deporteren of uitroeien, zoals De Ruiter suggereert? Integendeel. Ook in zijn onvolprezen recente boek is Wilders genuanceerd over moslims.
Wilders mag dan wel, zoals elke politicus, nu en dan uit de bocht gaan of overdreven provoceren – ‘kopvoddentax’, ‘verbied de Koran’ – dat is uiteindelijk niet meer dan een schreeuw om aandacht. Het overgrote deel van Wilders’ artikels en politieke werk tonen aan dat hij koste wat het kost onze vrijheden en democratische rechtsstaat wil bewaren; het laat zien dat Wilders het erg goed voor heeft met alle mensen, ook met moslims, en dat hij – terecht – moslims zélf als eerste slachtoffers beschouwt van de ziekte die islam heet.
Sam van Rooy is medewerker van het studiecentrum van het Vlaams Belang en publicist. Hij is mede-samensteller en auteur van ‘De islam. Kritische essays over een politieke religie’ en van ‘Europa wankelt. De ontvoering van Europa door de EU‘.
