De eerste week is van start, de eerste challenges daarmee ook. Het leek mij goed om mijn eerste week te beginnen met een fanatieke uitdaging. Eentje waarbij je echt een grote verandering moet aanbrengen in je dagelijkse routine. Daarom heb ik maar direct gekozen voor het aanpakken van mijn grootste luiheid: spieroefeningen doen. En dan niet tien sit-ups per dag, maar een workout van dertig minuten, iedere dag, zeven dagen lang.
Ik heb een zwakke rug en eigenlijk moet ik volgens mijn fysio minimaal drie keer per week op een matje liggen om mijn rugspieren te trainen. Ik heb een berg met oefeningen die goed zijn om te doen. Het grootste probleem is, ik vergeet ze vaak te doen. Op de momenten dat ik er wel aan denk lig ik vaak al in bed en heb ik absoluut geen zin om dat warme en zachte holletje te verlaten voor een paar spieroefeningen. Meestal gaat dit lange tijd goed, tot ik weer een keer door mijn rug ga en grandioos met mijn neus op de feiten word gedrukt, spieroefeningen zouden voor mij een belangrijk onderdeel van mijn routine moeten zijn. Een mooi moment dus om deze tekortkoming aan te pakken. En als ik dan toch bezig ben, kan ik net zo goed ook wat andere spieren aan het werk zetten.
Dertig minuten spiertraining per dag dus. Ik heb gelukkig aardig wat Body Pump en Fat Attack lesjes gevolgd in het verleden, dus ik weet enigszins welke oefeningen ik kan gebruiken. Ook heb ik onder in mijn kast nog een paar verstofte gewichtjes liggen, die ik ooit kocht met de intentie er intensief mee te gaan trainen. Beter laat dan nooit, nu komen ze mooi van pas. Ook mijn huisgenoot Odile komt met een handig attribuut aanzetten. Een boekje uit de jaren zestig met de titel ‘de slanke lijn’ van Debbie Drake, een destijds populaire Amerikaanse televisiekoningin die haar kijkers en lezers hielp met het verkrijgen van een volmaakt figuur. Kennis, gewichten en Debbie Drake zijn mijn houvast voor deze week dus.
Ik moet zeggen dat de eerste twee dagen me eigenlijk verbazingwekkend goed afgaan. Het zal voor een groot deel te maken hebben met het enthousiasme over het feit dat de eerste challenge nu echt van start is. Heel netjes zet ik mijn timer aan en begin met mijn oefeningen. Tien minuten armtraining, tien minuten buik en rug spieren en tien minuten benen en billen. Eigenlijk gaat de tijd zelfs heel snel en plak ik er de eerste dag nog 12 kilometer skaten aan vast. Dag drie wordt echter zwaarder, mijn buikspieren protesteren, mijn bovenbenen zeuren ook en mijn armen zijn moe. Het enthousiasme van de eerste dagen is ook langzaam weggeëbd en ik begin in te zien waarom het iedere keer, dat ik eerder een dergelijk voornemen had, finaal faalde. Het is immers makkelijk om op te geven als je geen echte stok achter de deur hebt. Hoewel ik woensdag, tussen mijn andere werkzaamheden door, neig te vergeten dat ik nog dertig minuten mijn spieren moet trainen, weet ik mezelf toch weer op dat matje te leggen en netjes aan de slag te gaan. Mijn stok achter de deur is immers deze blog. Als ik faal, dan kan iedereen dat lezen. Publiekelijk afgaan is schijnbaar de beste stok achter de deur die ik ooit heb gehad. Op die stok weet ik me ook de donderdag en vrijdag (zelfs met kater) te motiveren.
Maar dan het weekend… Het is Pasen en dat betekent in mijn geval twee dingen: ik ga op teamweekend en daar gaan we behoorlijk consumeren, zowel voedsel als drank. Super gezellig, maar naar wat blijkt ook de slechtste motivator voor mijn voornemen. Hoewel ik van te voren nog vol goede moed roep dat iedereen aan mag sluiten bij mijn half uurje ochtend gymnastiek, voel ik daar op de bewuste zaterdagochtend toch niks meer voor. Geen ochtendgymnastiek dus met Pasen. Uiteindelijk is er op de gehele zaterdag geen gymnastiek te bekennen. Met zestien meiden ben je namelijk snel van je apropos gebracht. Hoewel het ene teamgenootje herhaaldelijk terecht op mijn gevoel inwerkt met woorden als ‘als jij dat aan jezelf en in je blog kunt verkopen, zou ik ook geen oefeningen doen’, is de meerderheid te coulant door uitspraken te doen als ‘een avond dansen in een kroeg is ook een goede workout’. Het is als één engel op mijn ene schouder en een horde duivels op mijn andere schouder. De duivels overwinnen en zaterdag bestaat mijn workout dus uit urenlang dansen in een foute kroeg met een ongezonde lading shotjes en bier tussendoor.
Het gevolg is uiteraard een gigantische kater op zondag, maar des temeer schuldgevoel en motivatie om de laatste dag daadwerkelijk mijn challenge tot een goed einde te brengen. Uitgeput kom ik thuis van een fantastisch weekend en ondanks dat ik heel graag aan de slag wil maak ik de fout mijn hoofd heel even neer te leggen. Even neerleggen wordt twee uur slapen, gewekt worden voor het eten, nestelen op de bank met een ‘goede’ wijvenfilm, maar uiteindelijk dan toch om half elf spreid ik voor de laatste keer deze week mijn matje en doe ik vol overtuiging mijn workout, mijn duiveltjes van mijn schouder slaand.
Dat dagelijks een half uurtje trainen effect heeft, heb ik gemerkt. Het enige moeilijke aan deze challenge is de discipline die je op moet brengen om tijd in te ruimen voor spieroefeningen. Het is een routine die ik heel graag vast wil blijven houden, echter niet dagelijks maar drie maal per week. Ookal heb ik nu dan niet meer de stok van publiek afgaan achter de deur, wellicht werkt het vooruitzicht op een afgetrainde buik en billen ook mee. Samen met Debbie Drake kom ik er misschien wel.
Esther Vogel onderwerpt zich komende 52 weken samen met twee andere dames aan de 52 Challenge: iedere week een nieuwe uitdaging. Alle uitdagingen kun je vinden op 52Challenge.nl.
