Met nog geen twintig minuten op de teller, is Abandon All Life van The Nails een vrij korte zit. De tien nummers die je echter krijgt voorgeschoteld in dit dikke kwartier zijn als dunne roestige spijkers die zich diep door het trommelvlies boren. Melodie is verbannen naar een oord waar de zon schijnt en kindertekeningen in kleur worden getekend.
The Nails doet daar niet aan. Felle korte riffs worden op moorddadig tempo als een gehoorassassinatie afgevuurd. Pijnlijk, intens, imponerend, op volle kracht ramt The Nails de lucht uit je longen. Naar ademt happend verlang je naar rust, een moment dat de band in houdt.
Maar ook wanneer er wordt vertraagd, komt het licht niet. Met lang slepende akkoorden trekken de nagels daar over, nee, door de opperhuid van je rug, precies over de wervelkolom. Donkere wolken van doom waar al het leven ommekeer voor maakt stormen uit je boxen, terwijl de maker vrijwel onverstaanbaar de longinhoud over je heen stort.
En daarmee, met die kleine twintig minuten, wellicht een van de meest indrukwekkende platen die je dit jaar kunt horen. Elke seconde een ware aanval waaraan het enkel onderwerpen is.
