Beatrix had altijd aan formaliteiten gehangen. Aan etiquette en protocol. Zonder dat houvast verloor je aanzien en gezag. Dus vrouwen moesten rokken, jurken of hoeden dragen – passend bij de gelegenheid. En mannen altijd een das. Haar dienst zorgde ervoor dat alle genodigden, van de bijeenkomsten waar zij zou verschijnen, op de hoogte waren van haar kledingwensen. Deels omdat het voor mensen vervelend was om uit de toon te vallen, deels omdat zij het decorum echt belangrijk vond. Er waren weleens kunstenaars of vrijgevochten ondernemers die zich niets van de voorschriften aantrokken. Als ze dan met hun open boord voor haar stonden, liet zij altijd subtiel haar ongenoegen blijken.
Claus wist dat.
Claus wist alles van haar. Een samentrekken van haar lippen was al genoeg. Een blik iets langer ergens op laten rusten. Een wenkbrauw een millimeter omhoog gebracht. Hij had die onverbiddelijkheid van haar nooit bekritiseerd. Haar nooit laten merken dat hij het oneens was met de strengheid van haar regime.
Tot aan die revolutie. Toen hij zijn stropdas publiekelijk had losgetrokken en voor háár voeten op de grond had geworpen. Met een triomfantelijke blik had hij het overweldigende applaus in ontvangst genomen. Ze kon zich tot op de dag van vandaag afvragen waarom hij dat had gedaan. Was het opstandigheid? Een grote knipoog? Het antwoord daarop had hij meegenomen in zijn graf.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
