Het leven van een freelancer gaat niet over rozen. Hieronder een bloemlezing van een willekeurige dag in mijn email inbox:
– RE: pitch voor [naam willekeurige publicatie]
1. ‘Bedankt voor je email. We zijn helaas niet geïnteresseerd in dit specifieke idee, maar we horen graag van je als je andere verhalen te pitchen hebt.
(Drie dagen later staat er op de website van de betreffende publicatie een artikel dat verdacht veel lijkt op mijn pitch.)
2. ‘Hi Ester, Wat een fan-tas-tisch idee! Helaas hebben we geen budget, dus kun je het artikel gratis schrijven? En dan hebben we er ook graag wat actuele foto’s en/of video bij.’
3. ‘Beste Ester, We publiceren je artikel graag. Kun je het definitieve stuk over twee uur inleveren? We betalen 0,000001 Egyptische pond per woord.’
—
– ‘Hoi, ik vond een foto op je Flickr-pagina die perfect zou passen bij een artikel dat ik voor [naam prestigieuze publicatie] aan het schrijven ben. Ik krijg uiteraard dik betaald voor mijn werk, dus ik vroeg me af of ik je foto gratis mag gebruiken. Ik zal je naam bij de foto zetten.’
—
– ‘Hoi, ik verhuis binnenkort naar Cairo en wil daar aan de slag als freelance journalist. Mag ik je interviewen over [willekeurig onderwerp met orientalistische invalshoek] zodat ik al je ideeën en analyses kan jatten en ze vervolgens kan doorverkopen voor lekker veel knaken? Ik betaal de koffie.’
—
‘Hallo, wij zijn een [willekeurige nationaliteit] televisieploeg en we komen binnenkort naar Cairo om een item te schieten over seksuele intimidatie/de Arabische Lente/de Egyptische revolutie/straatkunst/een willekeurig ander onderwerp dat al door Jan (Eikelboom) en alleman behandeld is, en we kunnen wel wat tips en kennis gebruiken van een collega die al langere tijd in Cairo zit en haar weg weet in deze hectische wereldstad. Zou je ons tijdens ons verblijf in de stad kunnen assisteren?
PS Ondanks dat we een werkelijk gigantisch budget hebben, waarbij jouw uurloon schril afsteekt, gaan we je natuurlijk niet betalen voor je werk. Jij leeft van de lucht, toch?
—
– RE: betaling voor je foto die we 800 dagen geleden hebben gepubliceerd
‘Ja hoor, er wordt aan gewerkt. Binnenkort krijg je je geld.’
—
Uiteraard is het bovenstaande stukje gechargeerd. De toon van de mails is vaak stukken minder bot, maar de boodschap is hetzelfde: doe je werk eens gratis, zodat wij er geld aan kunnen verdienen. En dan ofwel volkomen verbaasd reageren of nooit meer iets van zich laten horen als je een bericht terug stuurt waarin je een redelijk uurtarief voorstelt. ‘Ja, maar jij woont toch in Egypte?!’ hoor ik dan wel eens. ‘Daar is alles super goedkoop!’ Ja, super goedkoop, in vergelijking met Nederland, maar nog steeds niet gratis.
Freelancen is een beroep, maar veel mensen verwarren het met een soort leuke hobby. Iets dat je er gezellig bij doet. Freelancers zijn mensen die op magische wijze zonder geld kunnen overleven, zo denken veel personen die mij benaderen voor het een of ander.
Maar de schoonmaker komt je huis toch ook niet gratis poetsen? Je vraagt je accountant toch ook niet of hij even gratis je belastingaangifte doet? Waarom zou ik dan wel gratis je website, krant of magazine volschrijven? Of je een foto geven waar jij vervolgens op een redactie mooie sier mee kunt gaan lopen maken?
Mensen ‘helpen’ doe ik graag, maar ik ben een zelfstandig ondernemer, en geen liefdadigheidsinstelling. Als er budget is voor jou en/of je project, dan moet er ook budget voor mij te vinden zijn. Redelijk budget, ook nog. De schilder komt niet je hele huiskamer verven voor twee euro, ik schrijf geen artikelen voor 0,01 cent per woord.
Journaliste en fotografe Ester Meerman schrijft vanuit Egypte voor De Buitenlandredactie en ThePostOnline. Zij blogt al in het Engels op Stories from Cairo. Volg haar op Twitter: @estermeerman.
