Eén slecht lied en wat hebben we een lol gehad. Maar hoe kon de discussie rond het Koningslied zo uit de hand lopen? Hebben we hier te maken met een gezonde correctie op de doorgeschoten verheerlijking van de Oranjes sinds de aankondiging van de abdicatie?
Het lijkt er namelijk op dat de meeste mensen zich in het openbaar toch niet keihard durven uit te spreken tegen de monarchie. Media en politiek zijn lovend op tv, maar achter de schermen zegt de meerderheid dat het Koningshuis eigenlijk niet van deze tijd is en zou moeten worden afgeschaft. Het Koningslied vormt dan ook een mooi voorbeeld van het psychologische concept Verschiebung. Men projecteert de twijfels over de monarchie op het Koningslied.
Want wat vinden we nou echt van het Koningshuis? De meeste mensen zijn waarschijnlijk voor het Koningshuis op dezelfde manier als ze voor Goede Tijden, Slechte Tijden zijn. Of voor BN’ers. De enige rechtvaardiging is dus het ‘sprookje’. Wat het voor Nederland echt betekent lijkt men zich niet te realiseren.
Dit jaar had er dan ook een goede discussie moeten plaatsvinden waarin heel Nederland de voor- en tegenargumenten op een rijtje gepresenteerd kreeg. Het beste was geweest om vervolgens een referendum over de monarchie te houden. Of anders, voor de tegenstanders van een referendum, op zijn minst een groot opinieonderzoek.
Het sprookje van de Koniklijke familie is soms te absurd om je voor te kunnen stellen. Van Bernards buitenechtelijke kinderen en Lockheed, tot Greet Hofmans, en van Zorrguieta’s helikopters en maffiamaatje Mabel tot Mozambique. In die zin bedienen de Oranjes het volk meer dan goed. Maar er is ook een sprookje over het goede werk dat ze voor Nederland doen, en dat valt in werkelijkheid vies tegen.
Zo beschrijft Max Westerman in het tijdschrift Maarten! (april/mei 2013) dat de leden van het Koninklijk Huis helemaal niet zulke goede ambassadeurs zijn voor ons land. Ze staan nauwelijk de pers te woord en mijden de publiciteit.
Westerman geeft een voorbeeld: tijdens de viering van 400 jaar relaties tussen Amsterdam en New York was de aandacht van de Amerikaanse media zeer beperkt. Willem Alexander had de spotlight op de viering kunnen richten, want diverse grote talkshows en congresleden vroegen hem te gast. Helaas zijn alle verzoeken door de Oranjes geweigerd.
Het merendeel van de Nederlanders heeft er nooit bij stilgestaan wat het precies betekent, dat overerven van macht. Het is toch wel heel toevallig dat de persoon die de talenten en drijfveren heeft om staatshoofd te zijn, elke keer opnieuw weer het eerstgeboren kind van het huidige staatshoofd is. En dan ook nog een exorbitant salaris krijgen, terwijl ze als tot de rijksten op aarde behoren.
Kijken we naar politieke gebeurtenissen in een land als de Verenigde Staten dan zeggen we vaak ‘ach, die gekke Amerikanen ook’.
Maar andersom kan de hele wereld zien hoe wij klakkeloos achter een discutabele monarchie staan en de conclusie trekken dat wij een flinke klap van de molen hebben gehad.
Toen kwam het Koningslied. Teksten over een droom van Willem Alexander die nu uitkomt. Maar dat was niet de bedoeling. De Koning moet lijden en zijn taak tegen wil en dank op zich nemen.
Vervolgens die teksten over waken en veilig zijn. Door regen en wind. Een machtig vorst die ons beschermt en nederige onderdanen die alles voor hem doen.
Maar zo werkt het niet, de Oranjes dienen te lijden voor onze ogen. Voor onze veiligheid zijn we niet van hen afhankelijk. En zo heeft de tekst van het Koningslied per ongeluk het kleine republikeinse vlammetje in de Nederlander aangewakkerd.
De vraag is hoe het allemaal zo ver heeft kunnen. Willem Alexander en Maxima willen graag overkomen als mensen van deze tijd. Dat imago proberen ze op allerlei manieren neer te zetten, onder andere met DJ Armin van Buuren tijdens de koningsvaart.
Te vrezen valt dat ze bij het Koningslied de plank volledig mis hebben geslagen. Ze moeten hebben gedacht dat crowdsourcing, rappen en alle populaire BN’ers hen zouden helpen met dat wij-zijn-van-deze-tijd imago. Uit het uiteindelijke resultaat blijkt dat het Koninklijk paar er geen spreekwoordelijke reet van begrepen heeft. Allemaal nep dus, dat eigentijdse van de Oranjes. Het zou me ook niks verbazen als Prins Willem Alexander zelf het comité opdracht had gegeven voor de W (drie vingers) van Willem. Vond ie wel cool.
Daarom is het tijd dat de onderste steen boven komt over het Koningslied. Kamervragen, een debat en misschien wel een parlementaire enquête. Dit debacle heeft de Nederlander belastinggeld gekost en dan wil je toch graag weten wie die ‘beetje domme’ keuzes nou eigenlijk heeft gemaakt.
