In de keuken van paleis Huis Ten Bosch veegde Beatrix haar handen af aan een theedoek en keek toe. Zonder haar ogen van het vuile gele busje en de chauffeur af te wenden, reikte ze naar de intercom en drukte het nummer van de portier.
‘Wat moet dat gekke busje hier?’ vroeg ze toen ze de krakende stem van de dienstdoende wachter hoorde.
‘Die zojuist binnenkomt? Dat is de jongen van slagerij Cannebeke die de bestellingen rondbrengt. Het was nogal veel, dus ik heb hem maar even laten doorrijden.’
‘Hmmm.’
‘Ik heb gezegd dat hij bij de deur van de keuken moest parkeren. Uit het zicht van de woonvertrekken. Ik hoop dat hij dat gedaan heeft.’
Dat had ie. Maar wel in het zicht – in haar zicht.
‘Ik dacht dat de slagerij met witte busjes reed? Ik vergis me toch niet?’
‘Nee, dat is zo. Maar ze hebben het druk vanwege kerst.’
‘En dan sturen ze – uitgerekend naar het paleis – zoiets armoedigs?’
De man aan de andere kant van de lijn schoot in de lach. ‘Kennelijk. Ze hadden er zeker niet op gerekend dat ze hier het terrein op mochten rijden. Neem dus maar snel de spullen in ontvangst zodat hij weer weg kan. En zorg in godsnaam dat de koningin het niet ziet.’
‘Dat is helaas te laat,’ zei Beatrix koel en drukte de intercom uit.
In 50 Shades of Orange publiceert schrijver Mariëtta Nollen tot aan de kroning iedere dag een fragment uit haar roman Ik, Beatrix. Zo maar wat scènes uit het leven van onze koningin, die zo maar echt gebeurd kunnen zijn. Het ebook is hier te bestellen. Mariëtta publiceert ook op De Nieuwe Pers en twittert.
