Je mond valt open bij het zien van de cover van het nieuwe album van de Yeah Yeah Yeah’s. Heftig… en lelijk. En dat is helaas nog maar het begin.
De Yeah Yeah Yeah’s lijken zichzelf een beetje verloren te zijn op hun nieuwe album Mosquito. Het eerste nummer Sacrilege begint lekker, een kleine goedmaker voor die cover. Het gitaarspel in combinatie met de religieuze tekst en het koor op de achtergrond, werken verrassend goed.
Maar in het tweede nummer, Subway, verdwijnt alle tempo en is de gitaar totaal verdwenen. Zangeres Karen O is haar rauwe stem kwijt en zingt als een vogeltje met pijn. En vanaf daar gaat het alleen nog maar bergafwaarts. De titelsong Mosquito brengt weliswaar het tempo terug, maar over de songtekst is niet naar huis te schrijven. Om nog maar te zwijgen over het ‘zzzzz’-geluid dat Karen O na het eerste refrein maakt.
Mosquito sing mosquito cry
Mosquito live mosquito die
Mosquito drink most anything
Whatever’s left mosquito cream
Als het nummer Slave begint, begint tegelijkertijd de hoop weer te groeien dat dit album misschien toch nog een hoogtepuntje heeft. Hoewel het nummer net zo akelig begint als de rest, komt het vanaf een minuutje eindelijk op gang. We krijgen de gitaren terug en de Yeah Yeah Yeah’s lijken eindelijk iets minder braaf te worden. Maar dit nummer en Sacrilege zijn helaas de enige nummers waar geen rillingen van over je rug lopen. In ieder liedje zit een climax in waar de band geweldige nummers mee zou kunnen maken, maar ze grijpen de kans niet. Waarom niet? Geen idee.
Al met al dus geen aanrader, die nieuwe Yeah Yeah Yeah’s. Te braaf, iets wat we niet kennen van deze New Yorkse rockband. Hopelijk horen we op het volgende album wel weer de echte Yeah Yeah Yeah’s.
