Landgenoten,
Onlangs is er op vrijdagochtend 19 april jongstleden enige consternatie ontstaan. De door het Comité voor de Inhuldiging gekozen ‘Nationale Pingelaar’ John Ewbank heeft in samenwerking met de bekende gezichten uit de Nederlandse muziekwereld een zogenaamd Koningslied opgenomen. Een lied dat wij, het volk der Nederlanden, vandaag 30 april mee zouden moeten zingen ter ere van onze nieuwe Majesteit, Koning Willem-Alexander.
Er is echter een probleem: een groot deel van u vindt het Koningslied ronduit kut!
De online klaagzangen en scheldkanonnades zijn met emmers tegelijk richting Ewbank en consorten afgevuurd. De tekst is een grammaticaal wrak, de muziek is ruk, er is geen spaan van heel gelaten. Het bovenstaande is waarschijnlijk op z’n meest eloquent verwoord door voormalig Nationaal Mentalcoach Wim de Bie en het trio Van der Gijp, Derksen en Dijkshoorn.
Dit alles – en nog heel wat emmers bagger meer – hebben tot gevolg gehad dat de eerder genoemde pingelaar in kwestie zijn keutel heeft ingetrokken. Of dat een goede zaak is laten we in het midden omdat over iets als smaak nu eenmaal niet te twisten valt. Schijnt het. Maar goed, om verder gezeik te voorkomen wil deze scribent een alternatief aandragen. U draait gewoon wat u wilt op de dag der abdicatie! Geen gezeik en iedereen blij. Dat moet wel een feest worden! Draai bijvoorbeeld het officiële ThePostOnline Koningslied. In huize el Fehmi is de keuze voor dat moment al lang en breed gemaakt, hier gaat Pelagial, het nieuwe album van het Duits/Zwitserse gezelschap The Ocean de mediaspeler in. Met het volume op standje honderd!
Pelagial is net als haar voorgangers Heliocentric en Antropocentric een conceptalbum. In dit geval een muzikale reis van het oppervlak van de oceaan naar de absolute bodem. En dat is me een reis. Oh landgenoten wat is dat een reis. Startend met majestueuze kamermuziek gevuld met strijkers, klokkenspel en elektrische gitaar dalen we af in de diepten van de oceaan waarin de schoonheid en gevaarlijke gedrochten van het zeeleven ons tegemoet komen in de vorm van melodie en in your face gitaarpartijen met een sound die we sinds het instrumentale debuut Fogdiver niet meer gehoord hebben. En nu we die naam toch genoemd hebben: het nieuwe album is een dubbelaar met een vocale en instrumentale versie. Voor post-whatever liefhebbers is dat een een reden om heel blij te worden. De tekstfetisjisten onder u kunnen met de vele Freud referenties tevens hun lol niet op.
Het geheel bestaat uit aparte nummers maar moet geconsumeerd worden, logisch natuurlijk, als een stuk muziek. Naarmate de plaat vordert – en we steeds dieper afdalen en de druk stijgt – verdwijnt het melodieuze aspect meer en meer uit het oog en gaan de gitaren in de doomstand. De sound wordt donkerder, zwaarder, langzamer… Speciaal hiervoor moet geluidsman Jens Bogren genoemd worden die one hell of a job heeft geleverd met zijn mix en mastering werk voor dit album. Mocht u het onverhoopt niks vinden: hij zal je erom haten als je het eindresultaat niet goed vindt.
Mijn buren zijn bij deze gewaarschuwd en de uwe zouden dat ook moeten zijn. Laten we gewoon collectief onze eigen favoriete deuntjes draaien. Simpelweg omdat dit de muzikale diversiteit van het Nederlandse volk pas echt kan weergeven. En omdat de tekst van het Koningslied ons niet allemaal aanspreekt.
Ik wens u bij deze een mooie, allerlaatste, Koninginnedag toe.
Hoogachtend,
Namens het ministerie van Muzikale Zaken,
Tarik el Fehmi MA
Minister van Muzikale Zaken
