Om acht uur zou het doodstil moeten zijn in ons land, tenminste, dat wordt verwacht. Niet alleen de katholieken en de Joden verwachten het maar een keur aan mensen van verschillende nationaliteiten en religieuze achtergronden proberen op deze dag hun respect te tonen voor de Nederlanders die zijn gevallenen tijdens de oorlogen. Toch blijven auto’s rijden en mensen blijven schreeuwen en lawaai maken op dit voor sommigen zo gevoelige moment.
“Tijdens de Nationale Herdenking op 4 mei herdenken we allen – burgers en militairen – die in het Koninkrijk der Nederlanden of waar ook ter wereld zijn omgekomen of vermoord sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog, in oorlogssituaties en bij vredesoperaties.” (bron)
Er bestaat een hoop onduidelijkheid over wat we nu precies herdenken op deze dag. Sommigen herdenken de slachtoffers van de oorlog, dus specifiek de strijders die vochten voor onze vrijheid. En sommigen herdenken de gedeporteerde Joden. Bijzonder veel aandacht wordt er besteed aan de deportatie van de Joden tijdens deze dag. Het enige heldhaftige verhaal wat ieder jaar weer wordt uitgezonden op TV is Soldaat van Oranje. Toch wel een heel beperkt aanbod van heldenverhalen gelet op de aandacht die aan deze dag wordt toebedeeld.
We eren niet alleen de helden die tijdens de strijd zijn gevallen in de Tweede Wereldoorlog maar ook de helden die in de Tweede Wereldoorlog hebben geholpen om Joden te redden van de vernietigingskampen. Vanuit Kamp Westerbork werden bijvoorbeeld 102.000 Joden gedeporteerd naar de vernietigingskampen om nooit meer terug te keren. Dit doorgangskamp werd bewaakt door de SS en de Koninklijke Nederlandse Marechaussee.
Jammer dat er niet even wordt stilgestaan bij het feit dat onze Nederlandse ambtenarij, samen met de Duitsers, de transporten regelden naar de vernietigingskampen. Aan de dood van hoeveel Joodse-Nederlanders is Nederland zelf schuldig? Hoeveel bloed kleeft aan de handen van NSB-families? En nu staan we dan met een uitgestreken gezichten op de Dam. Twee minuten stilte en respect. Er wordt gesproken over de samenhorigheid van het Nederlandse volk op de Dam en dat we het beter allemaal samen kunnen doen en niet alleen.
Voor velen misschien een moment om een traantje weg te pinken of een moment om in onze schulp te kruipen en ons diep te schamen voor onszelf of voor de daden van onze ouders of grootouders.
Ik las op Twitter een tweet over onze tolerante Nederlandse samenleving. “Wij zijn tolerant zolang we maar iets aan iemand kunnen verdienen of er beter van kunnen worden op wat voor manier dan ook.”
En als we daar eens diep over nadenken….dan zit wel een kern van waarheid in. Geen woord over ons schandalig Nederlandse gedrag tijdens deze periode.
Onze tolerantie is niet meer dan een dekmantel voor onze achterbakse houding in bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog. En als dat nu openlijk zou worden toegegeven door bijvoorbeeld onze nieuwe koning of de minister-president, dan zou ik daarmee kunnen leren leven of er voor kunnen kiezen om te vertrekken. Maar er wordt onze kinderen op de lagere scholen zelfs niet verteld wat onze NSB-grootouders deden in de oorlog. Het was allemaal heel erg voor de Joden. Niets dan goed over de Nederlander en trots zijn we dat we ieder jaar weer herdenken.
We zetten monumenten op voor onze Joodse medemens die we grotendeels zelf op transport hebben gezet. We eren de helden die gevallen zijn tijdens hun verzet tegen de Duitse overmacht. Een nobel gebaar wat we jaar in en jaar uit herhalen. En toch voelt het vreemd….deels niet gerechtvaardigd omdat we deze beide zaken niet gescheiden houden.
Intussen subsidieert onze regering en een deel van ons volk de Palestijnen en houden we de gedachte aan de Holocaust in ere. We veroordelen de Joden op de Westbank voor het bouwen van ‘illegale nederzettingen’ en toch is er nog steeds een monument voor Anne Frank wat weer toeristen trekt uit de hele wereld. Syrië en Al Qaida helpen we massaal en Israël wordt in de media doodgezwegen. Over tegenstrijdigheden gesproken.
Kan me voorstellen dat sommigen van ons weigeren om twee minuten stilte in acht te nemen. Waarvoor? Waarom zou je? Ik eer onze helden maar ik verafschuw de huichelende Nederlandse mentaliteit. Twee minuten van stilte om me te schamen voor wat ik ben. Twee minuten stilte om hoop te verzamelen voor ons allemaal. Dodenherdenking een onderdeel van de Nederlandse cultuur? Volgens mij heeft het niets te maken met de Nederlandse cultuur maar is het een traditie geboren uit schuldgevoel.
