Op 4 mei begint de Giro d’Italia, het mooie zusje van de Tour, niet te verwarren met Elisa, het zusje van oud-winnaar Ivan Basso. Jarenlang was Elisa niet uit het gevolg van de Giro weg te slaan, tot ze zich niet meer bij Italiaanse sportevenementen mocht vertonen wegens betrokkenheid bij een omvangrijke dopinghandel. Dat is de Giro. Krankzinnige verhalen, tot de verbeelding sprekende etappes, haast onbedwingbare beklimmingen en duizelingwekkende afdalingen.
De Giro worstelt al jaren met het imago van het kleine zusje. Voormalig koersdirecteur Zomegnan deed er alles aan om aan dit imago te ontkomen. Door onmenselijk zware koersen, door 180 man over een zanderig geitenpad te sturen, door het elk jaar gekker te maken. Iets wat Angelo Zomegnan in 2011 uiteindelijk de kop kostte. Opvolger Michele Acquarone deed eigenlijk exact hetzelfde, zoals bleek uit zijn mea culpa nadat dit voorjaar driekwart van het peloton in de vrieskou wandelend stukken van een etappe in de Tirreno Adriatico – door de Giro georganiseerd – aflegde, omdat de klimmen eenvoudig te steil waren. Toch is er langzaam aan wel iets veranderd. Door minder idiote parcourscapriolen en meer tijdritkilometers staat dit jaar een peloton aan de start dat sterker is dan ooit. De koninginneritten in de bergen zijn bovendien vaak ‘slechts’ rond de 150 kilometer lang, een trendbreuk met de uitputtingsslag die de Giro eerder was. Het kleine zusje concurreert niet meer met de grote broer door stoerder te zijn, maar door te proberen beter te zijn.
Een paar fratsen houdt het zusje nog wel. Zo wordt in etappe 15 de beroemde Tourcol Galibier beklommen. Maar je blijft het kleine zusje, dus wordt het peloton aan de steile kant de berg opgejaagd, de kant die de organisatie van de Tour de France vaak slechts voor de afdaling gebruikt.
Daarnaast belooft 25 mei een haast schofterige slachtpartij te worden, met in 1 etappe maar liefst vier steile beklimmingen, na bijna 3 weken koers en 3 dagen klimmen op rij. De beklimming naar Tre Cime de Lavaredois het slotstuk van de etappe, met vier kilometer waar het nooit minder steil is dan 10%, met uitschieters tot bijna 20%.
Maar met een ploegentijdrit, enkele sprintetappes en een lange individuele tijdrit in de eerste week kiest de organisatie er duidelijk voor klassementsrenners naar de Giro te lokken. Dat lijkt gelukt. Tour-winnaar en tijdritfenomeen Bradley Wiggins verschijnt aan de start, net als die andere erkende chronobeul Cadel Evans. Voor Wiggins staat er iets op het spel. Ten eerste omdat hij als Tour-winnaar de favoriet is voor elke grote ronde waar hij start en ten tweede omdat Team Sky eerder dit jaar met een – voor de echte liefhebber haast ongemakkelijke – suprematie het tempo van het peloton dicteerde. Misschien nog wel belangrijker, Bradley wil eigenlijk de Tour winnen. Maar de enige manier om meesterknecht Chris Froome te behouden was om meteen na zijn Tourzege aan te kondigen dat Froome volgend jaar in de Tour zijn kans als kopman zou krijgen. Echter, sinds die genereuze belofte van Wiggo lijkt hij er al spijt van te hebben. Langzaam laat hij steeds duidelijker doorschemeren dat hij toch echt ook wel de Tour wil rijden, zelfs wil winnen. De enige manier waarop hij dit recht kan afdwingen, lijkt een indrukwekkende Giro te zijn, aangezien Froome dit voorjaar al flink huisgehouden heeft.
Op wie moet u verder letten? Vincenzo Nibali rijdt zijn eerste grote ronde in dienst van de Kazakken van Astana. De ‘haai van de straat van Messina’ lijkt de grootste concurrent van Wiggins, maar is geen groot tijdrijder. Daar staat tegenover dat door een haast onnavolgbaar systeem van bonificatieseconden en tussensprints het voor Nibali kan lonen om in één van de kortere bergetappes al vroeg de benen te nemen. Hij zal na de eerste week – met ploegentijdrit en lange tijdrit – namelijk tijd goed te maken hebben op Wiggins.
Of Cadel Evans dat ook moet doen is maar de vraag. De man die in de nadagen van zijn carrière ineens een leuke wielrenner is geworden, rijdt al sinds jaar en dag goede tijdritten en kan ook bergop met de beteren mee. Hetzelfde geldt voor Samuel Sanchez, die goed kan klimmen en tegen de klok één van de besten is. Daarnaast is er de winnaar van vorig jaar, Ryder Hesjedal. Een goede outsider, maar u mag er vanuit gaan dat hij niet net zoveel ruimte krijgt om tijd te pakken als vorig jaar.
En de Nederlandse hoop Robert Gesink? Ik hoop het van harte, maar ga er geen geld op inzetten. Zijn tijdritten zijn verbeterd, maar hij lijkt de Christian Vande Velde van zijn generatie te worden, geboren voor ongeluk. Nog geen week geleden moest hij in de Ronde van Romandië afhaken en met lede ogen aanschouwen hoe jong Blanco-talent Wilco Kelderman het jongerenklassement won. Kelderman, een goede tijdrijder, zou bij een vroegtijdig afhaken van Gesink nog weleens kunnen verrassen en is een outsider voor het jongerenklassement.
Daarnaast is het gebruikelijke bataljon aan Giro-veteranen uit Italië ook gewoon van de partij. Denk aan Emanuele Sella, Franco Pellizotti, de sterke Domenico Pozzovivo en oud-winnaar Michele Scarponi, al won hij slechts door de pas achteraf uitgesproken diskwalificatie van Alberto Contador. Ook Colombia lijkt alvast in te kunnen tekenen op enkele etappe-overwinningen in de bergen, al is het onduidelijk wie van de vele Colombianen in het klassement hoge ogen zal gooien. Sergio Henao lijkt momenteel de beste Colombiaan, maar hij zal de adjudant van Wiggins moeten spelen in het hooggebergte. Hetzelfde geldt voor ploeggenoot Rigoberto Uran, die eerder het jongerenklassement van de Giro won. Jose Serpa lijkt voor Scarponi hetzelfde te moeten doen bij Lampre-Merida, terwijl Betancur zal moeten knechten voor Domenico Pozzovivo. Maar als hun kopman eens een slechte dag heeft, zullen ze in de zwaarste ritten ongetwijfeld op de afspraak verschijnen. Het belooft een schitterend gevecht te worden.
En als u 9 mei toevallig kijkt naar een verder weinig noemenswaardige sprintersetappe tussen Mola di Bari en Margherita di Savoia, wees dan niet verbaasd als de winnaar – of deze nu Degenkolb of Cavendish heet – een wonderlijk teken maakt dat lijkt op een W. Dat gaat niet over onze Koning. Het wielrennen eert haar helden, ook de helden die ons ontvallen zijn. Wouter Weylandt, 108, sempre con noi. Ook daarom is de Giro mooi.
Voor Peter Kwint is de Giro het enige Italiaanse woord dat serieus te nemen valt.
