Beeld je in dat je op schoolreisje bent en die ene net afgestudeerde lollige geschiedenisleraar heeft zijn gitaar mee. Dan eindig je natuurlijk met zijn allen rond een kampvuur om het kumbaja gevoel met elkaar te delen. Zo voelde het donderdagavond in de Melkweg met Newton Faulkner.
De rossige singer /wongwriter uit Surrey deed Amsterdam aan en de zaal was er klaar voor. Een bonte stoet aan hipsters, krakers en singer / songwriter fans verzamelde zich in de Melkweg om deze ‘roodharige yeti’ (zoals Faulkner zichzelf noemt) te zien optreden. Niet alleen speelt Faulkner een puik potje muziek, tussen de nummers door vertelt hij anekdotes en maakt hij contact met het publiek.
Faulkner zet zijn albums prachtig neer in de volle zaal van de Melkweg. Het publiek zingt zachtjes mee en hier maakt de Brit dankbaar gebruik van. Hij betrekt het publiek bij diverse nummers en deelt ons op in 3 groepen. We gaan in canon zingen! Leve het kampvuur gevoel! Het dient echter niet alleen als een soort publieksentertainment. De nummers vragen echt om een achtergrond van stemmen en Faulkner weet het gebrek aan een band erg goed op te lossen door de zaal te betrekken in nummers als ‘Write it on your skin´. Dat het een man met een gitaar op een podium is doet niet onder aan de pret. De zaal staat al snel mee te springen op het energieke refrein en Faulkner heeft een glimlach van oor tot oor. Duidelijk een artiest die op de kleinere podia op zijn best is.
Faulkner staat in zijn eentje op het podium vergezeld door zijn verzameling gitaren en een hele rij aan pedalen waarop hij zo nu en dan een loop op neemt om die in het nummer dat hij speelt te gebruiken. Hij legt uit aan het publiek dat hij geen band achter zich heeft omdat hij het eigenlijk allemaal zelf kan. I’m one of those rare multitasking men!’. En dat de man meer kan dan mooie liedjes schrijven is al snel duidelijk. Hij maakt dankbaar gebruik van de mogelijkheden die de pedalen voor hem bieden en draait er zijn hand niet voor om zijn gitaar tijdens het spelen anders af te stellen om het gewenste geluidseffect te bewerkstelligen.
Faulkner heeft ook humor, maar wordt, naar eigen zeggen, niet altijd even goed begrepen. Zo verteld hij ons over de toedracht van het nummer ‘People should smile more’. Hij krijgt op internet veel kritiek op het zinnetje ‘Cos tryin’ to make a difference makes things worst’. Critici beschuldigen hem er van om fatalistisch bezig te zijn en ‘het op te geven’. De zin komt echter recht uit het leven van Faulkner. Zo’n jaar of 5 geleden zag hij in Engeland een fragiele oude vrouw lopen met volle boodschappentassen. Ze moest een trappetje op en Faulkner besloot eens een goede daad te doen door de vrouw te helpen. Hij kwam enthousiast op haar afgesneld en wilde een van haar tassen overpakken… Uit het oogpunt van de oudere vrouw was de bedreadlockte zanger echter nogal indrukwekkend en eng. Kortom: Faulkner eindigde met een bloedneus op de grond dankzij een goed gemikte mep met een van de boodschappentassen en de dame snelde weg. Voor Faulkner een klein dingetje dat bevestigd dat goede daden niet altijd goed uitpakken. Voor de critici, People should smile more gaat over ‘violent grannies’. Niet over het dan al niet opgeven van al je hoop en dromen.
Bij het laatste nummer geeft Faulkner aan dat hij niet aan toegiften doet. ‘They just take valuable time from everyone, so this last song will actually be the last’. Persoonlijk ben ik een groot voorstander van deze denkwijze. De toegift is allang geen bonus meer bij concerten maar een vooraf ingeplande gimmick. Fijn dat Faulkner daar lekker tegendraads in is. Zijn concert sluit hij af met een akoestische versie van ‘Bohemian Rhapsody’. Een verdomd verdienstelijke versie en iedereen in de zaal zingt vrolijk mee.
