Feestdagen als Hemelvaartsdag zijn vaak een beetje een dooddoener. Simpelweg omdat er meestal helemaal niks te doen is. Liefhebbers van progressieve, harde, muziek konden echter hun hart ophalen aangezien de heren van Cult of Luna weer op tour zijn met hun makkers van The Ocean en Lo!. Daarbij deden ze ook Rotterdam aan op 9 mei.
Alle begin is moeilijk en dat gaat ook op voor het Australische kwartet Lo!. Hun (post-)hardcore/metal komt aan het begin van de set matig over door het slechte geluid, vooral de laagste frequenties van de basgitaar staan zo hard dat het voor een dubsteptrack niet zou misstaan. Al wordt het geluid binnen drie nummers rechtgetrokken.
Het meeste materiaal dat ze brengen is afkomstig van hun nieuwe album Monstrorum Historia en dat spelen ze met overtuiging. Ze hebben er duidelijk zin in en dat laat zanger Jamie-Leigh Smith weten ook: ‘you guys are so sweet’. Hier en daar zijn in het publiek blikken van goedkeuring te bespeuren maar echt los gaat het niet. Het is rond het einde van de set als ze het nummer Fire At The Child Actors Guild inzetten als het publiek meer in beweging komt.
Hoewel Lo! over komt als een strakke geharde band had hier toch meer ingezeten. Misschien ligt het aan de “ondankbare” taak om de avond af te trappen of de geringe bekendheid die ze in Nederland genieten. Of beiden. Maar een kans verdienen ze zeker.
Vervolgens is het aan het Duits/Zwitserse gezelschap The Ocean om hun nieuwe werk op het publiek los te laten. Deze band staat te boek als een goed geoliede live machine maar krijgt in haar set helaas wat technische problemen voor de kiezen. De (nieuwe) bassist Chris Breuer lijkt problemen te hebben met de band van zijn instrument en gitarist Robin Staps staat tijdens de soundcheck de uitstekende delen van zijn snaren af te knippen, iets wat erop kan wijzen dat hij net nieuwe snaren op zijn instrument heeft gezet en die laten zich niet altijd even makkelijk stemmen. Hij staat, hetzij een of twee keer, tijdens een nummer aan de stemknoppen te draaien. Daarnaast lijkt Staps zich te irriteren aan de flitsen van een enkele camera in het publiek.
Ondanks deze tegenslagen speelt de band heel strak. De muziek van het nieuwe album Pelagial komt live goed over aangezien in de voorste rijen de nekspieren al behoorlijk losgegooid worden. Noemenswaardig hierin zijn de nummers Cognitive Dissonance waarin drummer Luc Hess zich lekker kan uitleven en Let Them Believe vanwege de volle gitaarsound en de groots klinkende orkestratie. Inzet tonen de bandleden ook waarbij de stagedive van zanger Loic Rossetti de kers op de taart is.
Wat echter opvalt is dat ze tijdens hekkensluiter The Origin Of Species / The Origin Of God van het album Heliocentric harder uit hun dak gaat dan op het nieuwe materiaal van Pelagial. Zodoende blijft er een dubbel gevoel hangen. Misschien komt het door een samenloop van omstandigheden, maar dit is vast en zeker niet hun beste optreden van deze tour. Niet dat het slecht was maar deze band kan nog zo veel meer dan ze vanavond hebben laten zien.
Tijdens het ombouwen is al snel duidelijk dat de meeste mensen voor Cult of Luna zijn gekomen, de eerste mensen staan dan al voor het podium en bij aanvang puilt de zaal letterlijk en figuurlijk uit van de mensen. Iets wat niet onterecht is aangezien deze zeven-koppige band in haar set een masterclass zalen kapot spelen geeft. De aftrap, met het nummer I, The Weapon van het laatste album Vertikal is niet helemaal vlekkeloos (de synthesizer is niet goed hoorbaar) maar laat een goede indruk achter. Het gegeven dat meerdere bandleden – soms tegelijkertijd – de vocalen verzorgen heeft een enorme impact.
Net als bij haar geestverwanten is de dynamiek tussen luid en ingetogen heel belangrijk in hun muziek. De “grote steden sound” (voor het laatste album was de film Metropolis van Fritz Lang een belangrijke inspiratiebron) wordt prachtig aangekleed met stemmige soundscapes die verlaten grootstedelijke landschappen in de fantasie van de luisteraar optrekken. Wat verder opvalt is dat het gitaarwerk van Cult of Luna ook enorm heavy kan klinken zonder oversturing door de uitgekiende combinatie van de juiste akkoorden en een gezonde dosis galm zoals in de nummers In Awe Of, Ghost Trail en een alles verschroeiende uitvoering van Finland. Tegelijkertijd kunnen ze ook zeer ingetogen uit de hoek komen. Dat gebeurt rond het einde van de set als Passing Through wordt ingezet. Je waant je bijna in een donkere lege straat als de tekst “all is quiet, empty streets / all is quiet, the city sleeps” gezongen wordt.
In de tijd dat de heren op het podium staan trekken er ongeveer negen nummers aan het publiek voorbij. Het is daarom des te opvallender dat ze de aandacht van de toeschouwers vast weten te houden, zeker als je er over nadenkt dat een nummer al gauw tien minuten duurt. Zelfs de toeschouwers achterin de zaal – en er buiten! – lijken te verdwalen in de muzikale wereld die Cult of Luna in haar set optrekt. Als je dat als band kan, dan ben je goed bezig. Waarvoor hulde!
Die cameraflitsen waar gitarist Robin Staps (The Ocean) zich aan irriteerde waren afkomstig van uw scribent die foto’s stond te maken. Na de afloop heeft deze even sorry gezegd tegen de muzikant in kwestie die reageerde met: ‘oh, no worries.’
