Michael van Gerwen is de eerste Nederlander die de Premier League Darts heeft gewonnen. In een bloedstollende finale rekende de 24-jarige Mighty Mike af met darticoon Phil ‘The Power’ Taylor: het werd 10-8. Eerder op de avond won Taylor in de halve finale van Raymond van Barneveld, maar tegen het geweld van debutant Van Gerwen kon de 16-voudig wereldkampioen niet op. “Ik ben zo trots en blij. Dit is mijn grootste titel ooit. Wat moet ik er nog meer van zeggen? Ik ben eigenlijk wel klaar met praten”, aldus de winnaar. Dan doen wij de analyse maar.
Nog beter: Engels dartpubliek. “He’s young, he’s fat, he’s got a bald head…Van Gerwen, Van Gerwen!”: goed liedje. De fans zijn verkleed als Mario en Luigi of als kip, als superheld of als wolf, als panter of banaan: mag allemaal. En maar bier halen en meeschreeuwen met degene naast je. Iedereen is voor iedereen, zolang er maar een goede partij darts op de mat wordt gelegd. De hele O2-Arena vol. Kippenvel.
“Phil Taylor doet voor de camera zijn gulp nog even dicht, hij oogt ontspannen. Barney omhelst drie mannen met een helm op. Er is veel pers vanavond, maar ze kennen de wetten van het darten niet: geen foto’s maken als iemand gooit. Ondertussen eet Van Barneveld een stukje chocola om de energie in zijn lichaam weer wat op te krikken. Ja, een ijzerdraadje, dat is het verschil tussen erin en ernaast.”
“Hier staan de twee beste darters van de hele planeet, wellicht ook van deze Melkweg. Nu is het tijd voor het betere beukwerk. Baseball is a game of centimeters, darts a game of millimeters. Van Gerwen gooit het liefst overal met zijn pijlen: op het podium, in de gang, achter de coulissen, thuis… levensgevaarlijk. En Taylor staat op zijn flight te bijten, dan weet je dat het niet goed zit. O, kijk de vriendin van Van Gerwen: ze heeft het niet meer van de spanning, en terecht; aan de zijkant kun je he-le-maal niets doen.”
Na de verloren halve finale: “Ik kan alleen mijn hoed afnemen voor meneer Taylor, all credits to him. Het vervelende is dat hij tegen mij nooit een dubbeltje laat liggen. Hij is altijd gefocust. Ik verlies bijna altijd van hem, maar je moet het een plekje geven, dan leer je ermee leven. Het enige dat ik kan doen is scherp blijven, maar inderdaad: je wordt het wel eens zat. Nu sta ik weer met lege handen en dat is zuur. Dat doet zeer. Morgen naar Düsseldorf voor de EuroTour, wie weet kan ik daar wel winnen.”
Co geeft niet voor niets lezingen over hoe om te gaan met tegenslagen. Co maakt namelijk vrolijk. Op de vraag of statistieken iets zeggen over James Wade en Michael van Gerwen, zegt hij: “Ja, dat ze eigenlijk niet veel zeggen.” En hoe zit het met de Nederlandse jeugd, zit daar veel talent? “De Nederlandse dartjeugd barst van het talent, ze slopen de hele wereld.” Dus dat zit wel snor? Lacht: “Nee nee, ze hebben nog geen snor.” En verder:
“Die finish van Taylor was smerig. Wát een gore finish. Een mega tik in het gezicht van Raymond, zeg.”
“Ja, de winnaar van de Premier League wint 175.000 euro. Dat is walgelijk veel geld, maar die jongens staan wel vijftien weken met hun hoofd op televisie, iedere week weer op het hakblok. Daar mag wel een vergoeding tegenover staan.”
“Taylor is een geschreven boek, Van Gerwen is een jongensboek.”
In zijn voorbeschouwing op de finale noemde Van Gerwen de langere duur van de finale aan de ene kant een voordeel en aan de andere kant een nadeel. Geen toelichting, lekker kort. Na de knappe winst op Taylor zei hij: “Dit is geweldig, ik kom op een achterstand en na de pauze knok ik grandioos goed terug. Dit is mijn grootste titel ooit en ik ben er zo blij mee, echt geweldig. Ik ben heel trots. Wat kan ik er nog meer van zeggen? Ik ben eigenlijk wel klaar met praten.”
Het was een heerlijke dartavond.
