En, na negentig minuten, wonnen de Duitsers. Dat verraste niks. De manier waarop het aanvankelijk werd gevierd echter wel.
Wie goed keek, zag dat iedereen bij Bayern München zijn eigen feestje vierde. Met zijn eigen vlag. En zijn eigen redenen. Pas toen elk zijn eigen moment van glorie had beleefd, was er ruimte voor de ander. Voor de ploeggenoten die dit succes in de Champions League toch mede mogelijk hadden gemaakt.
Het is misschien iets van dwarsheid. De behoefte om een ander geluid te laten horen. Maar, een rondgang over Twitter leerde me dat ik niet alleen stond in mijn oordeel. Onder anderen ook schrijver en journalist Edwin Winkels bespeurde het. Hij had Arjen Robben moederziel alleen de bekerwinst zien vieren.
Tuurlijk, op het winnen van de Champions League door Bayern München viel weinig af te dingen. Wie in de halve finales Barcelona met 7-0 (4-0 thuis, 3-0 uit) klopt, heeft sowieso recht op een prijs. Bayern heeft ook een goed tactisch concept. Uitgevoerd door stuk voor stuk prima individuen. Weliswaar hadden twee Beierse huurlingen zaterdag rood moeten krijgen, de overwinning (2-1) op Borussia Dortmund was niet onterecht.
Dat die individuen dit jaar ook zo’n sterk elftal vormden, verbaasde me toch enigszins. Volgens mij is er namelijk slechts één gemeenschappelijk belang van deze heren: de hang naar prijzen, in zilverwaar als een beker of, nog beter, klinkende munt in de vorm van een mega-bonus naast het al vorstelijke salaris. In niets zie ik iets van wat op teamgeest lijkt. Dat ergert, doet pijn aan de ogen. Het is ongemakkelijk, het schuurt en schurkt.
Misschien is het mijn zachte inborst, ben ik week. Maar, ik zie liever iets van passie. Passie voor het samenspel, passie voor de sport, passie voor elkaar.
Het was wat me in de Nederlandse competitie ook al ergerde. Ajax, Feyenoord en Utrecht; daar viel weinig op aan te merken. Maar PSV, FC Twente en Vitesse, de verenigingen waar spelers allemaal hun eigen agenda hadden, dat deed pijn aan de ogen. PSV kreeg louter sympathie van de eigen aanhang, en dat ook nog maar op momenten dat het even meezat. FC Twente kende na de winterstop, toen het voor velen alleen nog maar draaide om het versieren van een goede transfer, een flinke terugslag. En naar Vitesse keek je toch ook met gekromde tenen. Hoe Wilfried Bony daar zijn goals vierde, alsof hij alleen op de wereld was. Het gaat me meer en meer tegenstaan.
Terug naar Duitsland. Terug naar de Champions League.
Waar Borussia na afloop op Wembley met een diepe, gezamenlijke buiging de uit Dortmund meegereisde fans bedankte, duurde het zeker een kwartier voor bij Bayern iets van collectief feestgedruis waarneembaar was.
Verbaast dat? Eigenlijk ook weer niet. Echt topvoetbal gaat natuurlijk ook maar om één ding: eerzucht. Individuele eerzucht. Het is veelzeggend dat Mark van Bommel glimmend door Londen trok toen hij in de kluwen Bayern-fans op weg naar het Wembley-stadion iemand met zíjn naam op het verwassen shirt zag. Maar, verder nu eens niets onaardigs over Van Bommel.
Nee, dan het huidige Bayern. Wat ze daar gemeen hebben zijn de successen, wat ontbreekt is iets wat in de richting van vriendschap neigt.
Franck Ribery is natuurlijk nog nooit op enige collegialiteit te betrappen geweest. Niet bij zijn clubs, niet in het Franse elftal. Hij is God uit Frankrijk. Robben weet er alles van, de twee vochten al eens met elkaar. Dat Ribery ooit nog eens een akkefietje had vanwege zijn omgang met een minderjarige prostituee, Zahia, tsja. Je zou denken dat hij een dusdanig groot ego heeft dat er in zijn hotelkamer nauwelijks nog iemand bij past.
Dan die Mario Mandzukic. Kroaat. De eerste die na afloop met een vlag van zijn eigen land liep te zwaaien. Na de 1-0, een intikkertje, bestond hij het zijn eigen feestje te vieren. En zich door iedereen als een vorst te laten fêteren. Ook Arjen Robben, degene die de pass gaf en daarmee de goal mogelijk maakte, werd ontboden. Het is de omgekeerde wereld. In het basketbal weet iedereen wel hoe het werkt. Daar wordt niet de score, maar de pass het meest gewaardeerd.
Mandzukic was niet de enige die zijn eigen gang ging na afloop. Dante en Luiz Gustavo drentelden met een Braziliaanse vlag, Alaba showde het Oostenrijkse dundoek. Robben haalde, nadat hij minutenlang met zijn handen in de lucht moederziel alleen voor de tribune had gestaan, een rood-wit-blauwe vlag die – voor alle zekerheid – ook nog maar eens zijn eigen naam droeg.
Opvallend genoeg: geen enkele Duitse vlag. Terwijl juist dat misschien niet zo raar zou zijn geweest…
Het had een mooie avond moeten worden, maar door dit alles had ik me feitelijk flink zitten ergeren. Hoe verkwikkend was het daarom zondagmiddag de play-offs in onze vaderlandse competitie te aanschouwen. FC Utrecht heeft absoluut geen wereldelftal. Maar wel een echt team, dat nu nota bene Europa in gaat. Het werd tegen FC Twente weliswaar even billenknijpen, maar gezamenlijk werd de strijd aangegaan. En gezamenlijk werd, na gedane arbeid, een groot volksfeest gevierd in de Nieuwe Galgenwaard. Het maakte mijn weekeinde weer goed.
Meer van Swier? Abonnement via De Nieuwe Pers…
