In de zomer van 2012 werd in Oekraïne het Europees Kampioenschap voetbal georganiseerd. Al voor de bedroevende resultaten leverde dat toernooi in Nederland de nodige ophef op. Zich aansluitend bij een internationaal bredere trend, riep in de aanloop ervan menig politicus op tot een politieke boycot.
Dit vanwege de omstandigheden waaronder de voormalig premier van de Republiek, mevrouw Joelia Timosjenko, gevangen zat. De oproep werd, hoewel niet gesteund door Timosjenko zelf, breed gedragen. Van rechts tot links nam de politiek het op voor de gefortuneerde verdachte.
Buitenland-woordvoerder Harry van Bommel van de SP wijdde er bijvoorbeeld deze woorden aan:
De Nederlandse regering moet geen afvaardiging sturen naar Oekraïne waar het Europese Kampioenschap voetbal wordt gehouden. Een politieke boycot is op zijn plaats omdat de mensenrechtensituatie in dat land belabberd is. Ik ben dan ook blij [ ] dat regering en KH Oekraïne zullen mijden als dat land op korte termijn geen zichtbare verbetering toont in het respecteren van de rechtsstaat. De omstandigheden waaronder voormalig premier Timosjenko gevangen wordt gehouden is een goede lakmoesproef.
Deze zomer wordt er weer een Europees Kampioenschap georganiseerd. Een toernooi voor landenteams onder de éénentwintig dat plaats zal vinden in Israël. En dat laatste is niet bepaald onomstreden.
Wereldwijd gaan er geluiden op van protest. Palestijnse mensenrechtenorganisaties en prominente Palestijnse voetballers voeren het protest aan. De voornaamste grief is dat een staat die bijna dagelijks kinderen oppakt om deze vaak zonder vorm proces vast te zetten en zelfs te martelen, door de UEFA de organisatie van een jeugdtoernooi krijgt toebedeeld.
Dat de behandeling van Palestijnse kinderen door Israël vaak aan het inhumane grenst, kan geen geheim zijn. Dat is het zeker niet voor talloze internationale mensenrechtenorganisaties. Die hebben er regelmatig hun verontrustheid over uitgesproken.
Maar ondanks het feit dat deze situatie algemeen bekend mag heten en Palestijnse organisaties vragen om steun bij het protest, blijft het in Nederland oorverdovend stil.
Waar men Kamerbreed meeleefde met de gevangen zittende Timosjenko, rept niemand in Den Haag nu over het lot van ontvoerde Palestijnse kinderen onrechtmatig opgesloten in Israëlische gevangenissen.
En waar men op rechts de misdaden en het wangedrag van de politieke leiding in Israël vaker per ommegaande vergeeft, geldt het zwijgen deze keer ook de vertegenwoordigers van wat de linkse politiek heet. Waarbij vooral de stilte van de SP eruit springt.
Waren de omstandigheden en behandeling van gevangenen in de zomer van 2012 nog ‘de lakmoesproef’ voor een rechtsstaat; was een politieke boycot op zijn plaats omdat de mensenrechten in Oekraine belaberd waren; wat eenzelfde situatie in Israel over het land zegt en voor het toernooi zou moeten betekenen, we weten het niet. Harry van Bommel heeft er met geen woord over gerept.
Sancties tegen Iran daar schaarde de SP zich soepel achter. Politieke actie ten faveure van een vermoedelijk corrupte gas-madam in Oekraïne, de SP liep voorop. Maar tot een oproep tot een politieke boycot van het toernooi in Israël is het vooralsnog niet gekomen.
Tot heden ontbrak elke steun aan de protestacties tegen de beslissing van de UEFA dit toernooi voor jeugd in een land met een reputatie als Israël te houden.
Bij de SP lijken, over de hele breedte van buitenlandbeleid, maar speciaal ten op zichte van Israël, de principes ingeruild voor pragmatisme. Sinds de leiding het pluche ruikt, riekt het er naar populisme. Visie ontbreekt, net als elke vorm van moed. Ook voor de SP lijkt politiek spel geworden, strijden vanuit principes heeft er afgedaan. Politiek als topsport, alles voor de punten. Wat niet scoort, dat laat men links liggen.
Ondertussen vissen Palestijnse kinderen weer eens vol achter het net.
