Nu de lente dan eindelijk door het woonkamer raam binnen valt, is het tijd om de plaat die al enkele weken op deze lichte zonnestralen lag te wachten te bespreken. Junip, het tweede album van Junip, klinkt van begin tot einde als een luie zonnige edoch winderige lentedag.
Zo’n dag waar je lang uit in het gras gaat liggen, blik op de langzaam voorbij trekkende wolken om niets anders te doen dan te raden waar deze wolken op lijken. Blauwe hemels vol olifanten, giraffen en gezichten van Guust Flater die allemaal geleidelijk naar andere figuren verschuiven.
De ingetogen en rustgevende stem van José Gonzalez (wellicht bekend van zijn betoverende interpretaties van Heartbeats van The Knife en Teardrop van Massive Attack) zadelt zich zacht in de wel uitgemeten arrangementen van elektronica, percussie en spaarzame gitaar.
Met een enkele uitzondering daargelaten (Villian) houdt de band in. Niks bombast, niks opblazen en zeker – ondanks de volle drums – ook niet opjagen, Junip neemt de rust om rustig aan je voorbij te trekken, voortdurend kleine beetjes van vorm veranderend.
Een onthaastende plaat, zoals dat heet. Eentje die zich warm om je heen legt, maar niet zonder een klein beetje dreiging. Juist door de trage opbouw en lichte verschuivingen in de repetitieve arrangementen, wordt een voortdurende spanning vastgehouden.
Iets wat vooral in nummers als Line Of Fire en After All That’s Said And Done prachtig betoverend én verontrustend werkt, maar helaas niet over heel de plaat zijn magische uitwerking heeft. En toch de ideale lente plaat, misschien ook wel omdat hij de ruimte geeft soms ook even weg te dwalen met gedachtes mee kabbelend op de beat.
http://www.youtube.com/watch?v=wSaDElz7wSI&
