Het is moeilijk om goede politieke keuzes te maken. Zeker als die politieke keuzes zetels kosten. Zeker als je in een land woont waar veel mensen kritisch zijn over alles en iedereen. Een doorgedraafde sociaalliberale maatschappij (sommigen zullen anders beweren) heeft nu eenmaal zijn prijs. Een land als Nederland, wat beleidskeuzes en wetten maakt met het in acht nemen van partijbelangen. Waar de democratie op zijn retour is en de economie om zeep wordt geholpen. In die benarde positie bevindt ons politiek failliete Nederland zich, dus wat goede keuzes betreft…
Als deze Nederlandse regering er voor zou kiezen om het Assad-regime te steunen, hebben ze zo goed als alle moslims (ca. 800.00 geregistreerd) in Nederland tegen zich en ook een groot deel van de eigen, humaan ingestelde, bevolking. Ik heb nog geen één Nederlandse-moslim of autochtoon openlijk steun horen betuigen voor het Assad-regime. We hebben het alleen maar over humanitaire hulp, eventuele steun aan de oppositie in Syrië en jonge, Nederlandse moslimextremisten naar Syrië sturen om mee te vechten (typisch Nederlands). Straks gaat de Nederlandse overheid ook nog de reiskosten van deze naïeve terroristen-in-de-dop vergoeden, het zijn tenslotte onze Nederlandse-moslims. Niets is onbetrouwbaarder dan onze Nederlandse politiek en wispelturiger dan het eigen Nederlandse volk.
Maar als de Nederlandse regering er voor kiest om het Assad-regime te steunen, wrijven we dan andere EU-of NAVO landen tegen de haren in? Komen de olie- en gasbelangen van Shell en de Oranje b.v. dan in gevaar? Keurt Oman, Qatar of de Verenigde Arabische Emiraten deze keuze niet goed en is Nederland daar gevoelig voor? Doet bijvoorbeeld de mening en stellinginname van Amerika er toe? Jazeker!
Ook voor een land als Qatar heeft de uitkomst van deze jarenlang durende oorlog grote gevolgen. Het is net zoals de meeste oorlogen een geopolitieke oorlog waarbij excuusbegrippen als geloof en democratie worden ingezet om een doel te bereiken. Het gas uit Qatar moet hoe dan ook naar de Europese markt. Qatar heeft er economisch dus baat bij dat zoveel mogelijk Europese landen zich scharen aan de zijde van de Syrische oppositie.
Dit tot groot ongenoegen van Rusland, die nu de grootste gasleverancier is voor Europa. Als Assad deze oorlog verliest, verliest Rusland zijn monopolypositie in Europa. Dat is tenminste één van de redenen waarom Rusland het Assad-regime steunt. Natuurlijk zijn er ook wapenverdragen tussen beide landen, vandaar ook het opheffen van het wapenembargo tegen Syrië. Dat maakt de kansen een beetje gelijker voor de rebellen, vanuit de westerse visie.
Kiest Nederland voor Assad, dan kiest Nederland indirect dus voor Rusland. Dat zal de redeneerwijze van de Amerikanen zijn die het woord neutraal niet kennen. Je bent voor of je bent tegen. En ook daar moet Nederland rekening mee houden. Uiteindelijk hebben alle partijen, ook de zogenaamd terughoudende Amerikanen, economische belangen in het Midden-Oosten en ook in Syrië. Het zou me trouwens niet verbazen als er weer een link zou liggen tussen Amerika, de CIA en Al-Qaida.
Nederland wilde bijvoorbeeld wel soldaten en vliegtuigen inzetten in de oorlog in Libië om dictator Khadaffi ten val te brengen. Nederland wilde niet schieten of bombarderen. Dat kan drie redenen hebben: er was niet genoeg geld voor bommen; de Nederlandse regering wilde achteraf geen gesodemieter krijgen of er waren simpelweg teveel andere belangen die speelden. Frankrijk sloot wel heel handig een deal met de oppositie, bombardeerde de troepen van Khadaffi en claimt nu de Libische olie.
Kabinet Rutte één wilde wel bombarderen in Libië schrijft Elsevier, maar de PvdA was tegen. Dat is een té makkelijk één-tweetje. Daar prikt iedereen zo door heen. Rutte wist dat de voorspelbare PvdA faliekant tegen zou zijn en gebruikte dit handig om Nederland niet helemaal als een ruggengraatloze natie neer te zetten.
Hoe neutraal is Nederland als het gaat om dit soort oorlogen? Hoe bedenkelijk is zogenaamd de neutrale rol van de NAVO in deze? Als we zien dat de meeste oorlogen simpelweg gaan om economische belangen is het voor mij niet mogelijk de propaganda van de Nederlandse staats-tv te geloven noch de goede (humanitaire) bedoelingen van de NAVO.
Moet Nederland de rebellen helpen en de nieuwe Syrische oppositie erkennen? Zullen we de rebellen voorzien van betere en zwaardere wapens? Of blijven we achter Assad staan? Nee, geen van beide. Niets doen en niet mee bemoeien is geen optie. Nederland probeert altijd neutraal te blijven en de humane schijn hoog te houden om zo maar niemand te beledigen, te schofferen en er zonder kleerscheuren van af te komen. Een soort van vaste regel die zeker op internationaal politiek niveau wordt ingezet. Eigenlijk een mentaliteit die enerzijds getuigd van ruggengraatloosheid maar anderzijds ook verklaard wordt als slimheid. Een mentaliteit die trouwens uitstekend aansluit bij de EU die hier ook voor kiest. Uitzonderingen op die regel is het eigen volk. Dat wordt wel openlijk voorgelogen en uitgeknepen.
Nederland staat er om bekend, in ieder geval internationaal, dat het nooit echt partij durft te kiezen, het zogenaamd braafste jongetje van de klas. En als er dan een keuze moet worden gemaakt, dan kiezen we uiteindelijk maar weer voor de underdog maar alleen zolang het economisch voordeel oplevert. Vandaar dat Timmermans alvast heel voorbarig de Syrische oppositie heeft erkent. Dit tegen de regels in van het internationaal volkerenrecht. Zolang de overheid en het Ministerie van Buitenlandse Zaken geen knopen durven door te hakken, gaan we weer voor de humane hulp.
Rusland en China blijven pal achter het Bashar al-Assad regime staan. Zij beseffen ook dat als ze Assad laten vallen en de oppositie de macht neemt, het een puinhoop zal worden waarbij beide landen veel economisch verlies zullen lijden.
Hezbollah blijft ook achter Assad staan. Ze trekken zich niets aan van de kritiek van de islamitische wereld. Geopolitiek (de bevoorrading vanuit Libanon) is nu eenmaal belangrijker dan de mening van anderen. Het klinkt misschien hard, maar het is een politiek spelletje waarbij de hele Syrische bevolking de pineut is. De eeuwige koude oost-west oorlog wordt nu in Syrië verder uitgevochten.
En wat is er nu makkelijker dan de volkeren in Syrië tegen elkaar op te jutten met beloften van meer democratie, meer welvaart en meer islam? Zolang men door middel van het geloof de bevolking dom en arm houdt zijn ze als was in de handen van de hoger opgeleiden en multinationals. Zou het geloof dan toch alleen maar een middel zijn?
Syrië wordt net zo’n puinhoop als Afghanistan en Irak, als de Syrische oppositie aan de macht komt. Democratie willen en democratisch kunnen leven zijn twee verschillende zaken. Als het geloof mensen daarin beperkt of grote mogendheden andere plannen met het land en de bevolking hebben kan er geen sprake van zijn.
Een oorlog zoals nu in Syrië plaatsvindt is nooit alleen maar zwart of wit, zoals bijvoorbeeld de NOS ons doet geloven. Er zijn niet alleen maar de goeden en de slechten, er zijn er zoveel meer. Echte duidelijkheid zal nu nog niet aan het licht komen. Welk land heeft welke belangen of welke lijnen zijn al uitgestippeld. Het is allemaal té gecompliceerd. Een groot deel van de antwoorden wordt pas duidelijk decennia na dit soort oorlogen.
Het is bewonderenswaardig om nog te geloven in idealen. Te vechten voor het recht op geloof, vrijheid en democratie. Maar wat zijn deze begrippen nog waard na het lezen van deze column?
