Op de website van The Hangover III is een spelletje te spelen waarin je rijdt over de snelweg met een auto waar ook een giraf in zit. Elke keer als je een viaduct passeert moet je op een knop drukken zodat de giraf zijn nek buigt want anders vliegt zijn hoofd er af. Het is een behoorlijk matig spel, maar ach, het is ook een behoorlijk matige film.
Er zitten eigenlijk maar drie echt goed uitgewerkte grappen in deze film. Halverwege zit een leuk stuk waarin een huis wordt beroofd, later volgt een vermakelijk tafereel op het dak van een hotel, en tijdens de aftiteling zit nog een mooie scène. Drie oprecht grappige scènes. Terwijl je bij zo’n film verwacht dat er toch wel heel wat te lachen zal zijn.
Hoe kan het dat The Hangover Part III in tegenstelling tot zijn voorgangers nooit echt grappig wordt? Het grootste probleem is dat het concept van de vorige films is losgelaten. In de twee eerdere delen werden de hoofdpersonen wakker met een afgrijselijke kater. Ze hadden een wilde nacht gehad waarin ze, onder invloed van drank en drugs, zich verschrikkelijk in de problemen gewerkt. Het leverde een fantastische chaos op.
Dit keer is het helemaal anders. Er is geen drank, geen drugs en geen kater. Alle fouten die de hoofdpersonen nu maken, maken ze met hun volle bewustzijn. En dat blijkt een heel stuk minder leuk. Dat iemand met zijn volledig zatte kop een tatoeage op zijn voorhoofd laat zetten en daarna een baby jat, is vrij grappig. Maar dat iemand in nuchtere toestand een giraf koopt en die onthoofd op de snelweg is eerder stompzinnig dan lachwekkend.
Omdat de drank en de drugs geen excuus meer vormen, gebeuren er ook minder krankzinnige dingen in deze film. Alles verloopt wat rustiger, wat minder extreem. Braaf misschien wel, en af en toe wordt het zelfs een beetje saai.
De enige echt absurde situaties komen voort uit het handelen van Alan (Zack Galifianakis) en Chow (Ken Jeong), twee gestoorde figuren die nu een veel grotere rol hebben dan in de eerdere delen. Soms is dat leuk, vaak ook niet. Gekken die niet begrijpen hoe de wereld werkt blijken een stuk minder grappig dan relatief normale mensen die niet begrijpen hoe ze zich ooit zo hebben kunnen laten gaan.
Natuurlijk schept de naam ‘Hangover’ inmiddels bepaalde verwachtingen. Als je de film kunt beschouwen als een soort komische actiethriller is het misschien allemaal wat beter te behappen. Maar je verwacht een onbehouwen komedie te gaan zien en die krijg je niet.
Hoe zou de film bevallen als je de voorgaande avonturen niet zou kennen? Ik vroeg het Jan Paul, een vriend van me die de eerdere delen nooit heeft gezien, na afloop van de film. Jan Paul reageerde gematigd enthousiast. “Hoeveel sterren op een schaal van 1 tot 5?” vroeg ik. “Dan toch een gulle drie sterren,” antwoordde hij. Met die beoordeling kan ik ook wel leven, maar reken vooral niet te veel op een avondje hard lachen.
