Ik denk best vaak aan Jessica. Misschien omdat ze mijn dochter had kunnen zijn. Zo’n meisje dat gezond opgroeit in Nederland, naar school gaat en langzaamaan transformeert in een jonge vrouw. Niets aan de hand.
Totdat ze thuis komt, op de bank gaat zitten, een lapje uit haar tas pakt en dat als hoofddoekje om doet met de woorden: “Mam, ik was op zoek naar wat meer spiritualiteit en toen kwam ik zulke aardige mensen tegen. Die hebben mij geholpen en nu heb ik me bekeerd en ben ik moslim geworden.”
En dan zegt ze daar allerlei Arabische woorden en kreten tussendoor en achteraan en ik kijk alleen vol afgrijzen naar het kind dat ik gedragen, gebaard en grootgebracht heb en begrijp niets. Ik ben haar kwijt.
Jessica (over wie we vorige week in de Metro konden lezen ) draagt buitenshuis een niqaab. Een enkellange, zwarte, vormeloze tent met alleen een opening zodat ze nog maar net de wereld in kan kijken. De wereld mag haar niet zien.
Jessica leeft eigenlijk in een mobiel klooster. En ze doet dat uit vrije wil. Daarom is het niet erg. Ze heeft er zelf voor gekozen. Het is haar vrijheid. Een vrouw mag zelf beslissen wat ze aantrekt. Nou dan.
Er zijn ook jongens die mijn zoon zouden kunnen zijn en die zich bekeren of die al moslim waren, maar radicaliseren. En onder die jongens zijn er die uit eigen vrije wil naar Syrië reizen om daar hun ‘zusters en broeders te helpen en te bevrijden, want het Westen doet er niks aan’.
Ze gaan op jihad, ze voldoen aan hun religieuze plicht. En als ze sterven is dat niet erg, want het is voor het goede doel en dat betekent gegarandeerd toegang tot het Paradijs.
Maar die jongens mogen dat niet: die moeten hier blijven. Het zijn gehersenspoelde religekkies, die tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden. Er moeten hulpverleners op af. Ze doen hun ouders veel verdriet. Ze worden gebruikt als kanonnenvoer.
En als ze het overleven en terugkomen moeten ze worden opgevangen, opgesloten of weggestuurd om ervoor te zorgen dat ze met hun oorlogstrauma’s hier geen gevaar opleveren. Blijkbaar is dus in bepaalde omstandigheden de vrije wil, vrijheid van godsdienst en zelfbeschikking niet het hoogste goed.
Waarom wordt dan juist dàt steeds in stelling gebracht als meisjes en vrouwen zeggen er zelf voor te kiezen om zich af te schermen van de samenleving, om zich af te schermen van u en mij? Zijn zij geen gehersenspoelde reli-gekkies die tegen zichzelf in bescherming genomen moeten worden? Zijn zij niet geradicaliseerd of getraumatiseerd? Worden zij niet gebruikt? Doen zij hun ouders geen verdriet?
Mensen die vinden dat Nederlandse burgers niet naar Syrië mogen gaan om daar te vechten als patatjihadi’s beroepen zich op gevaar, veiligheid, vreemde krijgsmacht. Of dat terecht is? Daar gaat het mij nu niet om. Ik vind het belangrijk om vast te stellen dat vrijheid blijkbaar niet in alle omstandigheden het hoogste goed is.
Het zou natuurlijk kunnen dat achter die argumentatie een diepgeworteld besef schuilgaat dat de wil van niqaab-draagsters vrijer, beter en hoger is dan die van Syriëgangers. Maar ik ben bang dat het onverschilligheid is ten opzichte van die vrouwen.
En lafheid. Lafheid om stelling te nemen tegen alles en iedereen die de vrijheid zoals wij die kennen in gevaar brengt.
@MajaMischke is bij voorkeur een thuisblijver, maar laat haar haren ook graag wapperen in de warme zomerwind.
