Zaterdag 8 juni, 19:52 uur, Ziggo Dome, Amsterdam. Een meisje van 18 of 19 schrikt van een iets te enthousiaste fan met een zwart Toto-shirt en een aantal pilsjes achter zijn kiezen. ‘Hold the line! Love isn’t always on time!’ schreeuwt hij recht voor haar neus. Achteroverleunend, vol emotie, gebalde vuisten. Links en rechts wordt er gelachen. Het maakte het wachten, dat velen verkozen door al snel vooraan te gaan staan, aangenaam.
Iets na achten viel het doek. Letterlijk dan. Een immens wit doek met roodgele lichtaccenten stortte naar beneden en de mannen van de legendarische poprockband joegen er direct een van hun hardere rocknummers doorheen. Binnenkomer. Hoofden deinsden op en neer op de maat die drummer Simon Phillips aangaf, en de mobieltjes richtten zich massaal op het podium. In het bijzonder natuurlijk op gitarist Steve Lukather, die de hele avond lachend, soms springend, zijn grommende en jankende snarenspeeltuig bediende.
Dat ‘hoofdjesdeinzen’ duurde wel wat lang. Toto wachtte met de succesnummers, en wilde duidelijk haar Hollandse aanhang eerst goed opwarmen. ‘This is a song about an ex-girlfriend of mine,’ hoorden de zo’n 10.000 aanwezige fans leadzanger Joseph Williams zeggen.
Pamela zorgde voor de eerste handen in de lucht en Stop Loving You en Rosanna gaven daar een geweldig vervolg aan. De ‘eeuwigheid van echte hits’ was merkbaar, voelbaar, hoorbaar. Jong én oud. Vooral oud, maar opvallend ook veel jong. Toto speelt blijkbaar muziek die bij een opvallend breed publiek aanslaat. De aangename toon, meezingbare teksten en ijzersterke muzikale performance maken dat deze band ook na 35 jaar zorgeloos een tour door Europa kan plannen.
Dat feelgood-gehalte werd naarmate de avond vorderde steeds sterker. De fans op de staanplaatsen, maar uiteindelijk ook die op de eerste en tweede ring, genoten zichtbaar. Handen gingen omhoog, refreinen werden luidkeels meegezongen en de gekste danspasjes werden schaamteloos uitgevoerd. Hold The Line zorgde voor een eindeloze reactie van het publiek. ‘Love isn’t always on time!’, werd zo hard en vaak geroepen dat het leek alsof de halve zaal ineens met relatieproblemen kampte.
En toen, eindelijk, was het zover: Africa. Het hoogtepunt van de avond in onze hoofdstad. Tien minuten lang klonk de authentieke melodie van de gigantische, wereldberoemde hit. ‘There’s nothing that a hundred men or more could ever do!’ zong iedereen, zélfs degenen die de toonhoogte bij lange na niet haalden. Het herkenbare ritme aan het einde van het nummer werd nog even extra lang doorgezet. Een enkeling begon het zelf te zingen. Nog iemand volgde. Daarna nog een ander. En nog iemand. Totdat zelfs de twijfelaars werden overtuigd. ‘Africa, Africa…’ zongen de aanwezige fans zachtjes. Een verrassend mooie versie, gaf ook Steve Lukather nog even toe.
Zijn enthousiasme was misschien wel de rode draad door het concert in Ziggo Dome. Het Toto-icoon twitterde na afloop: ‘Thank you Amsterdam! What a crowd! I had 1 tuning-tech issue on Wings of time + 1 awesome mistake (LOL) but It’s LIVE! Thanks so much ox.’
Het is hem vast vergeven door de fan-schare. Want ja, zonder Lukather bestond de band, die na ruzie haar eigen zanger eruit gooide en in 2008 zelfs even stopte, waarschijnlijk niet meer.
En dat was zonde geweest: Toto’s muziek is onvergankelijk.
Foto: Facebook/Ziggo Dome.
