Ooit stond ik -op mijn witte meisjesonderbroekje na- bloot voor de dokter, zodat hij me kon onderzoeken. Mijn moeder had me naar hem toegebracht, omdat ze zich zorgen maakte over mijn slapeloosheid. De dokter woog me, mat mijn bloeddruk, kietelde me met zijn stethoscoop en stelde me ondertussen goede vragen, zodat hij al snel wist waarvan ik steeds zo diep moest zuchten. Het was niks fysieks. Het was de oorlog in Biafra.
Afgelopen maandagavond waren Tineke Ceelen en Femke Halsema, respectievelijk directeur en voorzitter van Stichting Vluchteling te gast bij Knevel & van den Brink.
Misschien kwam het wel door Femke’s witte bloesje dat ik aan dat destijds door mij zo diepgevoelde wereldleed moest terugdenken. Maar het kunnen ook de grote ogen zijn geweest die beide dames steeds opzetten, terwijl ze verslag uitbrachten van hun meeste recente reis.
Ze waren naar vijf verschillende landen geweest -Syrië zelf, Jordanië, Libanon, Turkije en Irak telde Tineke op haar vingers- en de omvang van de problematiek was enorm, zo vertelden ze met ernstige gezichten.
Ze waren via een gat van zo’n 3 meter breed in het grote hek van prikkeldraad tussen Turkije en Syrië de grens overgegaan, samen met hun Amerikaanse partnerorganisatie. Aldaar aangekomen in gebied dat door de rebellen wordt gecontroleerd (“Het is daar gevaarlijk en er is gelukkig niet echt iets gebeurd, maar relaxed was het niet”, aldus Femke en Tineke) hadden ze maar lange mouwen gedragen en zichzelf gesluierd.
“Je wil daar geen aanstoot geven. Er lopen daar jihadisten die vinden dat je je op een bepaalde manier moet kleden,” zei Tineke.
“Je bent daar om hulp te bieden en daar horen compromissen bij. Die sluiers zijn uiteindelijk oninteressant,” zei Femke. Of woorden van dergelijke strekking.
De wereld is slecht: dat weet ik al heel lang. En Tineke en Femke doen er binnen hun mogelijkheden alles aan om die een beetje beter te maken. Dat is een loffelijk streven.
Ik zou zo graag geloven dat ik met een soort Thelma & Louise van de internationale humanitaire hulpverlening te maken heb, maar dat lukt me niet als ik Femke en Tineke niets hoor zeggen over hoe de gruwelijk rijke Golfstaten wèl jihadi’s en wapens sturen, terwijl er geen oliedollarcent naar de vluchtelingen gaat. Als ze zwijgen over hoe er vrouwenhatende smeerlappen (soms zo oud als 64) uit bijvoorbeeld Qatar en Saoedi Arabië naar de kampen afreizen om daar meisjes (soms zo jong als 12) te scoren, er islamitisch mee te huwen, ze een paar maanden te verkrachten en mishandelen om ze vervolgens te dumpen.
Zo zijn er meer vormen van perverse Arabische solidariteit…
Weten Tineke en Femke er niet van of willen ze het er niet over hebben?
Femke en Tineke zeggen geen uitspraak te willen doen over het onlangs opgeheven wapenembargo, omdat ze zich als humanitaire organisatie buiten de politiek willen houden. Maar vervolgens verklaart Femke dat Assad er vooralsnog het meeste van profiteert via Rusland, en de jihadi’s via “de bevriende staten”.
Ze noemt blijkbaar liever geen namen.
In ieder geval is het zo, legt Femke verder uit, dat de gematigde krachten (de mensen die democratie en een rustig leven willen) aan het kortste eind trekken als er geen humanitaire hulp geboden wordt. Verder geen uitleg over hoe dat nou precies zit. Maar blijkbaar wil Stichting Vluchteling noch Assad handhaven, noch de jihadisten een kans bieden. Alsof dat geen politieke stellingname is!
Ik geloof dat Femke ook bedoelt dat als u en ik geen geld overmaken voor Syrië wij er medeverantwoordelijk voor zijn dat Syrië een islamistische staat wordt. Maar vele Nederlanders met mij hebben er simpelweg geen vertrouwen in dat het geld op de juiste plek terecht zal komen. De puinhoop is te groot en te onoverzichtelijk. En de tijd van storten om je schuldgevoel af te kopen lijkt voorbij.
Eind jaren ’60 stond onze krant elke dag vol met foto’s van broodmagere en doodzieke kinderen en reportages over gruwelijkheden die mensen elkaar aandeden, ergens in Afrika. Ik wilde er alles van weten, ook al was ik nog maar acht.
De dokter gaf geen pillen maar een advies: kranten niet meer lezen en ’s avonds voor het slapen wisseldouches met warm en koud. Eindigend met koud, zodat ik rozig in slaap zou vallen. Die dokter wist ook wel dat ik de krant niet zou kunnen laten liggen. Maar hij spiegelde mij tenminste geen valse oplossingen voor.
@MajaMischke staat de laatste tijd om haar moverende redenen veel onder de douche en denkt daarbij NIET aan Sonja Bakkers debuutroman.
