Het is niet uit onwil, of luiheid. Geloof me, ik probeer elke dag uit alle macht om voor tien uur ’s ochtends op te staan voor mijn scriptie. Alleen lukt me dat zelden. De nacht is nu eenmaal veel prettiger dan de dag.
De nacht biedt geen mogelijkheid om te ontsnappen aan mijn studentenkamertje, even een terrasje pakken met vrienden die ’s ochtends om zeven uur al weer lang en breed uit de veren moeten zijn zit er simpelweg niet in. De nacht beteugelt mijn telefoonneurose omdat niemand na twaalven nog zin heeft om iets in de groepsapp te gooien.
Boodschappen doen, je opa bezoeken of keihard gitaar spelen: het kan allemaal niet ’s nachts. Eigenlijk de ideale situatie om eens lekker productief te zijn voor school.
Na elven vervalt mijn studentenhuis langzaamaan in een diepe stilte. Als iedereen slaapt, kom ik tot leven. Met slechts mijn bureaulamp aan en wat muziek op de achtergrond typ ik van me af. Hersenspinsels, blogs, Facebookberichten; praktisch alles waar ik níet mee bezig zou moeten zijn. Wat ik zou moeten doen, is mijn bacheloronderzoek afronden voor de 25e van deze maand. En dat ik daar niet aan toe kom is eveneens niet uit onwil.
Ik bedoel, de opkomst van politiek salafisme in Egypte is echt reuze interessant. Je moest eens weten, al dat politieke gekonkel en onderlinge verraad lezen als het script van een soapserie. Zo’n script typen doe ik dan ook lachend. Weinig op of aanmerkingen van docenten, behalve het constante verwijt dat ik te veel wil vertellen. Ongemerkt nóg vier hoofdvragen in je onderzoek verwerken klinkt als een leuke uitdaging, maar je kunt je afvragen of het slim is.
De hoofdstukken voorafgaand aan mijn ‘werkelijke’ onderzoek, het uiteenzetten van thema’s en begrippen zeg maar, daar loop ik spaak. Met duizenden wetenschappelijke werken tot je beschikking moet je maar net datgene kiezen wat ze op de universiteit als ‘autoriteit op het gebied van..’ beschouwen. Wanhopig probeer ik een coherent verhaal te boetseren en als ik op een avond meer dan één alinea typ, dan voel ik dat mijn dag nut heeft gehad. Zulke avonden koester ik om hun spaarzaamheid.
De spellingscontrole in Word heeft overigens last van hetzelfde syndroom als ik: het werkt niet. Sinds ik Windows herinstalleerde, zei het simpelweg: ‘doe het zelf voortaan maar, kun je best’. Dat klinkt als een goedbedoelde aanmoediging maar is in de praktijk een heel zieke grap. Ik lijd namelijk aan typetyfus. Natuurlijk, ik beheers de Nederlandse taal prima maar mijn motorisch gehandicapte vingers leiden een eigen leven, spastisch rammend op het toetsenbord.
Allerhande letters zwerven verdwaasd over mijn beeldscherm, kleine foutjes zorgen voor de grootste problemen. Zo tweette ik laatst per ongeluk dat ik een aanslag op Obama ging plegen, terwijl ik alleen maar een recept voor wortelcake wilde delen met mijn tante. Zo’n tweet is vooral onhandig in combinatie met een onderzoek naar salafisme, al speurend in de diepste krochten van het internet. Met PRISM in mijn achterhoofd hoef ik me wat dat betreft geen illusies te maken over mijn privé.
Hoe dan ook, een disfunctionerende spellingscontrole geeft wel een heel nieuwe dimensie aan schrijven, zo zonder de door mij vervloekte groene en rode onderstrepingen. Alleen maar diepzwarte letters op een steriele witte pagina. Wat een verademing.
Ik probeer daar nog even van te genieten zolang het kan, want zo zonder die autocheck is het slechts een kwestie van tijd voordat ik me serieus in de nesten typ en de inlichtingendienst me ’s ochtends van mijn bed komt lichten. Hopelijk niet al te vroeg…
