Het massaal toegestroomde publiek in Carré ziet een object met een groot wit laken eromheen. Op het laken staat de tekst: ‘Even geduld a.u.b.’ Al snel blijkt wat er onder het doek schuil gaat. Een groot borstbeeld van zijn eigen kop, zo’n honderd keer uitvergroot. Het geeft zo nu en dan letterlijk een kijkje in zijn ziel.
Jochem Myjer is terug. Na een angstige periode – er werd een tumor in zijn nek ontdekt én verwijderd – staat hij weer waar hij hoort te staan: op het toneel. Zijn show Even geduld a.u.b. bevat alles wat we al van Myjer kenden mét een toevoeging: tumorhumor.
De rode draad gedurende deze onderhoudende avond is zoals gezegd de kanker die zich meester maakte van de cabaretier. Na een slopende operatie volgde uren, dagen, weken en zelfs maanden van keiharde revalidatie. Alles met maar één doel: weer als een malle kunnen stuiteren in de mooiste theaters van het land. En dat is gelukt. Myjer transpireerde zó hard, dat zijn zweet zijn zender ruïneerde. Het technisch mankement mocht de pret niet drukken.
Onder toeziend oog van onder meer Jack van Gelder, Brigitte Kaandorp en Armin van Buuren – zij komen allen voor in de show en zaten ongetwijfeld op uitnodiging van Myjer op het erepodium – knalde de biologiestudent van weleer de bühne over. Bekende imitaties wisselde hij af met nieuwe – waaronder Robert Kranenborg en Nico Dijkshoorn – en vrijwel elke provincie kreeg er op humoristische wijze van langs.
Maar los van zijn hyperactieve sketches en voordehand liggende grapjes over zijn zoon die vast net zo druk wordt als pa, was er bovenal ruimte voor een serieuze toon. Myjer ruimde veel tijd in voor relativiteit en lieve liedjes. Zo beweerde Myjer zijn vriendin nog niet in te ruilen voor een naakte Doutzen Kroes op een onbewoond eiland. Waarschijnlijk had hij kruis en lette ik net even niet op.
Aan de hand van zijn dagboek pakte hij zijn publiek bij de hand en nam hij het mee terug in de tijd. Naar het slechtnieuwsgesprek, naar de operatietafel, naar de revalidatieruimte en uiteindelijk naar zijn thuiskomst.
Zijn laatste anekdote raakte alle aanwezigen – inclusief de grappenmaker zelf. Toen hij vertelde dat hij thuis op bed lag, meer spieren niet kon gebruiken dan wel en zijn dochter aan zijn bed vol ballonnen en slingers verscheen, begon zijn stem te beven. Ze begreep er niks van.
Hij slikte en haalde nog eens diep adem. Zijn stem kraakte, zijn ogen stonden op knappen. Dit slotstuk móét je zelf in het theater aanschouwen.
Ondergetekende ging naar een hoop voorstellingen, maar zelden was het applaus en gejoel zó hard, zó gemeend en zó verdiend.
Jochem Myjer is alive and kicking.
CC Foto: Andreas Praefcke
