Ben ik een hater? Als ik de afgelopen paar dagen moet geloven wel. De nieuwe plaat van Kanye West is namelijk uit en blijkbaar vinden mensen het belangrijk wat ik van het album vind want mijn sociale media werden overspoeld met de vraag wat mijn mening over het nieuwe album Yeezus is. Nadat ik het antwoord gaf werd mij zonder enige kans op uitleg de term hater toe geschoven, vandaar dat ik in mijn column van deze week de kans wil grijpen om uit te leggen waarom ik Yeezus een album vind dat tekort schiet.
Een van de eerste dingen die me meteen opviel nadat internet ontplofte toen de gelekte versie van Yeezus verscheen, was het fanatisme het de Kanye West-fans. Met het fanatisme van Justin Bieber-fans werd Kanye West beschermd. Het album zou een legendarische plaat zijn en iedereen die dat niet vond had geen verstand van muziek of was (daar zijn we weer) een hater. Ik vind dat iedere plaat een objectieve luistersessie en mening verdient, maar dat werd al lastiger nadat ik de discussies op internet aan het volgen was.
Goed laten we bij het begin beginnen. Kan ik objectief naar Yeezus luisteren of ga ik er met een gekleurde mening in? Ik heb Kanye altijd een warm hart toegedragen en ben hem blijven volgen sinds zijn eerste album The College Dropout en zijn verschillende producties. Met tracks als All Falls Down, Through The Wire en producties voor bijvoorbeeld Jay-Z lanceerde Kanye zichzelf als producer en MC. Net als The Neptunes en Timbaland had Kanye een sound te pakken die hem kenmerkte en kleurde als artiest. De stijgende lijn zette hij door tot hij bij 808’s And Heartbreaks aankwam.
Kanye nam een gok en sloeg een andere richting in. Hoewel 808 niet echt bij mij in de smaak viel vond ik het tof dat hij het geijkte pad verliet om een nieuwe weg in te slaan, iets dat veel artiesten niet durven. De sound van de plaat was anders dan we van hem gewend waren en viel voor veel mensen tegen, maar was wel meteen de voedingsbodem voor My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Nog steeds z’n meest succesvolle album dat zo ongeveer bij iedereen in de smaak viel, behalve bij mij. Want sinds 808 zien we een andere kant van Kanye.
Het lijkt namelijk of er sinds 2008 een nieuwe Kanye is opgestaan. Een die egocentrischer is dan ooit, die opeens begon te zingen en die al zijn vuile was met ons ging delen. West kwam meer in de publiciteit te staan door zijn privéleven en de dingen die hij deed waardoor hij in zijn tracks ten strijde trok tegen iedereen die hem in zijn ogen iets aangedaan had. Ik heb het gevoel dat hij een karakter heeft gecreëerd, namelijk de grote boze Kanye. Nu is daar niets mis mee (zoveel artiesten hebben een andere persoonlijkheid op het podium) maar ik heb het bij West nooit geloofd. Het voelt voor mij als een act. Ik blijf het gevoel houden dat hij schokkend wil zijn en een reactie wil ontlokken zonder daadwerkelijke reden om dat te doen. De onderwerpen in zijn eerste drie albums waren breder dan wat het nu is, want nu gaat het vooral over zijn publieke leven, zijn reputatie en het aller belangrijkste: Kanye zelf.
Ik denk dat ik daarom een beetje afgehaakt ben. Ik heb geen interesse in zijn privéleven, de rare fratsen die hij uithaalt, de zelfverheerlijking en zijn “vooruitstrevende” mode. Het spijt me, ik kan een man die zijn plaat (en zichzelf) Yeezus noemt bijna niet serieus nemen. Waarom mij dit stoort kan ik alleen niet echt uitleggen. Ik ben niet gelovig en heb me ook nooit gestoord aan Isaac Hayes die bekend stond als black moses maar ik denk dat deze zelfverheerlijking mij net te ver gaat. Goed, tijd voor de cd en ik maak er werk van. Ik zet de persoonlijkheid van Kanye opzij, installeer me in mijn studio en luister de plaat 3 keer achter elkaar.
Kanye West is nooit een van de beste MC’s geweest. Jay-z raadde hem in zijn jonge jaren af om een solo plaat te maken en om vooral te blijven produceren, zo ver wil ik echter niet gaan want Kanye kan heel geanimeerd rappen en een boodschap overbrengen. De opening van New Slaves is daar een voorbeeld van, hij gaat genuanceerd in het op het slaven verleden, het racisme tegen hem en andere pijnlijke punten uit het verleden. Hij rapt met passie en het lijkt alsof de Kanye van de eerste drie platen terug is tot hij door de mand valt. In New Slaves kraakt Kanye het materialistische gedrag dat veel mensen vertonen terwijl de man zelf in het verleden veel tracks heeft gemaakt over zijn bezittingen en daar vrolijk mee doorgaat in andere tracks van het album. Zo trekt hij in I Am A God (over zelfverheerlijking gesproken) ten strijde tegen mensen die kritiek op hem hebben door zijn mode keuzes waar hij blijkbaar fel op is aangevallen.
Daarna vertelt hij over zijn bezittingen en de miljoenen die hij telt. Aan de ene kant laat het mooi de onderwerpen zien die nu spelen in het dagelijks leven en in het racisme in Amerika, maar aan de andere kant valt hij terug in zijn materialistische en arrogante gedrag. Want zo heeft hij het in de eerste track On Sight Over: “Soon as I pull up and park the Benz, we get this bitch shaking like parkinsons” en vernielt hij meteen de boodschap van New Slaves. Op Hold My Liquor is Chief Keef te horen met een bak autotune over zijn stem want onwijs irritant is. Keef zingt niet echt, waardoor de autotune meer kapot maakt dan dat het goed doet. Kanye heeft het verder ook over het bestellen van een croissant terwijl hij woedend is, en “eating some pussy with sweet and sour sauce” komt ook voorbij. De lyrics op het album voelen allemaal gehaast en zijn punchlines zitten op hetzelfde kinderlijke level als die van Lil Wayne of Rick Ross, niet heel erg hoog dus.
Dan de productie, de plaat maakt een stap in het onbekende en sonisch is het ongekend. Ik heb nog nooit zoiets gehoord maar helaas kan Kanye mij niet overtuigen. Waar West een middelmatige MC is, is hij altijd een superster geweest als het op zijn producties aankwam. De tracks zijn bombastisch en minimalistisch tegelijk, maar de sounds staan niet in verband met elkaar. Ik snap dat West is afgestapt van een traditionele benadering van de tracks, maar ik heb het gevoel naar een bak herrie te luisteren zonder enige samenhang. Kanye wil met brute synths kracht aan de plaat geven. Helaas komt deze boodschap totaal niet over, de bruutheid irriteert mij meer dan dat het bijdraagt is aan de ontwikkeling van een liedje. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de leidende melodielijn in Send It Up. De echte kracht van Kanye lijkt verdwenen te zijn, namelijk het afleveren van verzorgde producties.
Het lijkt of Kanye precies de verkeerde keuzes maakt. Guild Trip is hier een goed voorbeeld van, het is een rotzooi. De sample is te ver naar beneden gepitched, arpeggiators vliegen in het rond en Kid Cudi kan ook niet overtuigen met zijn zang. Ik vraag me af wat hij toevoegt op de track maar hetzelfde geld voor Send It Up. Wat zijn voor mij dan de sterke tracks van Yeezus? Helaas zijn die op een hand te tellen. Zo valt Blood On The Leaves goed bij mij. Ik ben geen grote trap-fan, maar er zit power in de beat en de horn van Tonight passen er goed bij. Helaas zijn de lyrics van West te afgezaagd. Het doet me denken aan een slechte soap aflevering en de dosis autotune is verschrikkelijk. Als ik dan een favoriete track van Yeezus aan moet wijzen is dat Black Skinheads voor mij.
Ik begrijp dat Kanye zich opnieuw uit wil vinden. Alle DJ’s, zangers, rappers en producers zijn daar constant mee bezig en ik blijf het een moedige stap vinden die Kanye West genomen heeft. Alleen had ik gehoopt dat deze stap in een andere richting geweest zou zijn. Pharrell heeft zichzelf uitvinden tot een kunst verheven want hij is weer relevant met super producties als Blurred Lines, Happy en zijn feature op Get Lucky. Waar Kanye West op het geluid is gesprongen dat nu populair is, industriële hip hop en trap, heeft Pharrell het heft in eigen handen genomen en is hij tegen de stroming ingegaan. Pharrell is een leider waar Kanye een volger van de massa is en ik had zo gehoopt dat Kanye West het voorbeeld van Pharrell zou volgen.
Ik vind Yeezus een waardeloos album. Dan ben ik maar een hater, maar wel een met een gefundeerde mening.
DJ D-Rok (Daan Koekelkoren) draait onder andere op Wicked Jazz Sounds, Lovebirds en Zwarte Koffie, schrijft en produceert eigen tracks, maar is ook niet te beroerd om ons te onderwijzen in zwarte muziek.
