Het was opvallend stil rondom Kanye West de laatste weken. Terwijl de verwachtingen rondom zijn nieuwste album opliepen tot alarmfase rood, deed de rapper verrassend weinig moeite om het te promoten. Twee nummers werden gedaan in het programma Saturday Night Live, maar dat was het. ‘s Werelds meest luidruchtige bekende persoonlijkheid leek opeens moe te worden van de spotlights.
Wat natuurlijk achteraf volkomen belachelijk is. Na één luisterbeurt van Yeezus blijkt Kanye de albumnaam eer aan te doen: hij is nog steeds de egotrippende, flamboyante celebrtity met een godscomplex. Hij tript dit keer alleen met een wat kaler, steviger achtergrond.
Yeezus kan muzikaal gezien geen groter contrast zijn vergeleken met zijn voorganger My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Waar de laatste de hiphopformule opblies tot monumentale niveau’s, gaat Yeezus voor een meer directe aanpak. Al vanaf moment één van opener On Sight voeren de house-en technobeats de boventoon. De niet aflatende de bas wordt alleen nog maar onderbroken door hier en daar een soulsample die uit het niets lijkt te komen. Op papier zou het niet moeten werken, maar dankzij Kanye en een beetje hulp van meesterproducer Rick Rubin past het allemaal naadloos op elkaar.
De meeste mensen zullen dit als Kanye’s meest donkere werk tot nu toe zien. En hoewel sommige nummers klinken alsof ze van een industrialband af komen (Black Skinheads automatische stompen lijken haast direct gejat uit Marilyn Manson’s achtertuin), klinkt Kanye zelfverzekerder dan ooit. Waar Fantasy een kijkje gaf in de rapper zijn fragiele idee, lijkt hij hier zijn ego een flinke dosis steroïden te hebben gegeven. Deze man weet dertien keer in één nummer I am a God te schreeuwen van de daken. En hij is er ook heilig van overtuigd dat hij dat is.
Toegegeven, soms nemen de teksten werkelijk absurde vormen aan. Op I’m in It roemt Kanye zo veel van zijn seksuele escapades, dat het meer lijkt op overcompenseren lijkt. En als “Star Wars fur/ Yeah, I’m rockin’ Chewbacca” niet tot de top 10 van meest bizarre hiphoplyrics uit 2013, hebben we wel een heel goed jaar achter de rug.
Het album duurt maar krap aan veertig minuten. Maar meer heeft iemand van het formaat Kanye West niet nodig om je volledig uit te putten. De zachte oldskool sampletrack Bound 2 komt dan ook als een welkome afwisseling. Het is een mooie beloning voor wie de heftige rit heeft uitgezeten.
Zegt mr. West met dit album de mainstream vaarwel? Waarschijnlijk niet. Is het zijn beste werk? Nee; die eer gaat toch echt (voorlopig) naar Fantasy. Wat Yeezus wel is, is een krachtig statement van een artiest die zonder schroom er op los experimenteert, en ermee durft te pochen. Voor iedere andere hiphop-artiest zou dit een staaltje durf zijn van buitengewone proporties. Voor Kanye West is dit de gewoonste zaak ter wereld.
Dus, het volgende album misschien ‘black’ metal?
Dit artikel verscheen eerder op Boemklap. De mannen van Boemklap zullen twee keer per maand op ThePostOnline publiceren.
