Binnenkort zal de Eerste Kamer waarschijnlijk instemmen met de Wet Regulering Prostitutie (pdf). Een wet die, voor zo ver het gaat om het bestrijden van mensenhandel, gedoemd is om te mislukken. Maar ook, en dat is veel erger, is bedoeld om te mislukken.
Het kabinet ziet de wet als een ‘tussenoplossing’. Mocht deze niet tot de gewenste resultaten leiden, dan heeft vicepremier Asscher het ‘Zweedse model’ achter de hand. Een verkapt prostitutieverbod waarvan menig gedegen onderzoek (pdf) heeft laten zien dat het in de feministische heilstaat aan de strijd tegen mensenhandel geen enkele ook maar enigszins aantoonbare bijdrage heeft geleverd.
Vooral Asscher blijkt wat het prostitutiebeleid betreft een stuurman die het schip koste wat kost op de klippen wil laten lopen.
Doel van de wet was dat deze middels de zogenaamde registratieplicht zou voorzien in een ‘contactmoment’ met de prostituee, tijdens welke eventuele signalen van mensenhandel zouden kunnen worden waargenomen. Dit klinkt logisch en men zou zich kunnen afvragen waarom niet al meteen met de opheffing van het bordeelverbod in 2000 wettelijk zou worden vastgelegd dat aan prostituees met tekenen van dwang voorlopig toelating tot het legale circuit wordt onthouden.
Terechte kritiek van oppositiepartijen als GroenLinks, D66 en SP is dat voor een contactmoment een registratie überhaupt niet nodig is. Via de GGD en de Kamer van Koophandel zijn er immers al contactmomenten en in het verlengde hiervan zou een professional zich kunnen gaan toeleggen op het signaleren van aanwijzingen van mensenhandel.
Verder blijkt uit onderzoek dat vrijwillig werkende prostituees nauwelijks bereid zijn zich te laten registreren. Zij zullen voor de illegaliteit kiezen en in een kat en muisspel een fors deel van de politiecapaciteit opslokken. Terwijl juist de overgebleven seksslavinnen zich blijven aanmelden voor het legale circuit.
Bovendien zijn er precedenten voor het falen van een registratieplicht. In Las Vegas bijvoorbeeld zijn 30 duizend niet-geregistreerde prostituees illegaal actief, terwijl in de hele staat er zich zo’n duizend hebben laten registreren.
Ook in ons land werd eind negentiende eeuw al eens een registratieplicht voor prostituees geïntroduceerd. Deze faalde grandioos zodat men in 1911 het bordeelverbod kon afdwingen.
Met of zonder registratie blijft echter de noodzaak van een zogenaamd ‘barrièremodel’. Mensen met de nodige expertise zouden in een reeks uitgebreide gesprekken de dames kunnen informeren, begeleiden, screenen en selecteren.
Binnen het beeld dat in de afgelopen jaren in de media is geschetst, is er bij slachtoffers steevast sprake van een combinatie van stuk voor stuk concrete aanwijzingen, waarbij onmiddellijk zou moeten worden ingegrepen of toegang tot het circuit zou moeten worden geweigerd.
Overal in de wereld zal men in illegale circuits dit soort wantoestanden tegenkomen, maar mogen slachtoffers in ons land niet op zijn minst verwachten dat de overheid voor toegang tot de legale bordelen en escortbedrijven voorziet in een strenge selectie aan de poort?
Het meest schokkend is nu dat de nieuwe wet wederom niet voorziet in zo’n selectie. Ook hierin blijkt de immer zo begane vicepremier de hand te hebben. In de onder Asscher’s bewind opgestelde Nota van Uitgangspunten 2012-2017 stelt men doodleuk: “Signalen van mensenhandel, die bij de intake tijdens de registratie naar voren kunnen komen, kunnen niet leiden tot een weigering tot inschrijving.” De reden zou zijn: “Het niet-registreren van slachtoffers van mensenhandel kan een schijnzekerheid creëren ten aanzien van andere geregistreerde prostituees”.
Blijkbaar is het van belang dat in het legale circuit wantoestanden blijven bestaan. Het beeld van gereguleerde prostitutie in ons land mag immers niet te rooskleurig worden. “Hoe kan ik anders mooie sier blijven maken met verontwaardiging over misstanden?”, moet Asscher gedacht hebben.
Onze vicepremier kan rustig gaan slapen. Met de nieuwe wet wordt hij op zijn wenken bediend.
