Op de tweede dag van Best Kept Secret lijkt de harde wind en miezerige regen roet in het eten te gooien, maar het valt uiteindelijk allemaal reuze mee. De bomen bieden in de ergste gevallen soelaas. Vandaag onder andere als headliners op het programma: Damien Rice, Two Door Cinema Club en Alt-J.
Om kwart voor twee is Podium 2 aardig volgelopen voor het piepjonge Finse French Films met hun aanstekelijke indiepop. Omdat er geen nachtprogramma is (na twee uur is eigenlijk alles afgelopen, maar op de camping worden menig raves doorgezet tot de wodkafles leeg is) staat menigeen er fris en fruitig bij. Met een croissantje en een beker koffie in de hand om de dag goed te beginnen.
Tot ieders verbazing kondigde Best Kept Secret Damien Rice aan als headliner voor de zaterdag. De Ierse singer-songwriter heeft al een tijd niet meer opgetreden en de fans waren dan ook blij verrast met zijn terugkeer naar de Lage Landen. De regen kent geen genade voor Rice. Hij komt op zonder band op en dat zal de hele avond zo blijven. Een risico dat goed uitpakt.
Het is goed druk voor de mainstage ook al komt er soms flinke regen naar beneden. De gevoelige nummers gaan er bij de dames als zoete koek in. Als de zanger plaats neem achter de piano, klinkt al snel de bekende tonen van 9 Crimes. Het weer heeft uiteindelijk een negatieve invloed op de nummers. De kou begint te overheersen aan het einde van de set en is een belediging voor de mooie nummers. Het is hopen voor de fans dat de Damien nog een keer terugkeert als de zomer echt haar intreden heeft gedaan.
Net voor Damien Rice speelt Two Door Cinema Club, inmiddels door de jaren heen uitgegroeid tot een populaire festivalband. Maar bij het optreden op Best Kept Secret Festival leek het niet meer zo duidelijk te zijn of het überhaupt wel een geschikte act voor het hoofdpodium is. De mannen uit Noord-Ierland hebben twee zeer goede platen uitgebracht, maar weten de kracht van de platen nog steeds niet live over te brengen. Ook op Best Kept lijkt dit zo het geval te zijn.
Het meest tekenend van het optreden was dat de lichteffecten werkelijk waar fantastisch waren, maar daarmee is eigenlijk al alles gezegd. En ondanks dat Alex Trimble en zijn kompanen de ene hit na de ander spelen; het publiek blijft toch stilstaan. Het zijn ook nog eens up-tempo liedjes. Het gebeurt alleen bij I Can Talk, terwijl bij andere grote hits als What You Know, Undercover Martyn, Sleep Alone het publiek om zich heen kijkt en zich afvraagt wie als eerste een biertje voor de groep gaat halen. Ze bedenken zich in elk geval niet dat ze aanwezig zijn bij een memorabele act. Iedereen vindt het wel een prima act, maar mist wel het echte festivalgevoel.
Het is bijzonder jammer, vooral omdat de band steengoede nummers kan afleveren. Alex Trimble heeft er ook duidelijk geen zin in en laat nergens blijken dat hij voor het publiek gaat. Voor dit festival wellicht een mainstage-onwaardige act waardoor velen na een half uur gelijk door naar Alt-J liepen.
En daar bij Alt-J, daar is het druk. De tent is ramvol, geen ziel die er nog bijpaste. Jammer, want Alt-J heeft een strakke show van 45 minuten voor het publiek in petto waar werkelijk alles aan klopt. Het Nederlandse publiek omarmt Alt-J en wanneer alleen al een intro klinkt, wordt er luidkeels meegezongen. Mathilda wordt zelfs nog opgedragen aan een Nederlandse fan. Stond Alt-J maar op het hoofdpodium in plaats van de Allah-Las.
Waar vrijdag het halve nachtprogramma (Doldrums, Space Dimension Controller en Tourist) nog niet voor hoogtepunten zorgt en dus ook niet noemenswaardig is, maken acts als Thomas Azier en Pantha Du Prince wel de status van een zeer geschikte act na het hoofdprogramma waar. Vooral Thomas Azier, waarvan het verhaal van zijn leven als een jongensdroom klinkt. Op zijn negentiende verhuisde hij naar het immers techno-, synthpop en elektrowalhalla Berlijn om daar inspiratie op te doen voor prachtige muziek.
En nu staat hij daar in de derde tent van Best Kept Secret. Met verfrissende en lekkere geluiden weet hij heel het publiek los te krijgen, wat Pantha Du Prince ook lukt. Met lange aanlopen en soms ietwat te lange intro’s weet hij op het eerste gezicht het publiek niet zo heel erg te vermaken, maar na de climax gaat het publiek toch los.
Het is een fijne afsluiter waardoor de bezoekers van het festival nog in een roes naar campingterrein kunnen gaan, om ondertussen te genieten van een horde Belgen die zich opsluiten in de wc.
Naar binnen gaan? Dan moet je wel drugs bij je hebben, zeggen ze met een knipoog. Wat in dat hokje is gebeurd, moet wel de Best Kept Secret zijn.
