Op de houten bar van eetcafé Bennie Beer staan negen biertjes. Noem het halve liters. Het is 12:05 uur en het supportershuis om de hoek van De Kuip stroomt langzaam vol met fans. De eerste training van Feyenoord staat vandaag op het programma en dat was de witblond geverfde barvrouw even vergeten. Alle barkrukken zijn bezet, vier petdragende jongens roepen om acht bier. “Twee per persoon?” herhaalt de Rotterdamse barvrouw. De jongens knikken. “Op de opening van het seizoen.”
“Ik heb maar twee handen en twee voeten,” zo klinkt het in plat Rotterdams van achter de bar. Zojuist vroeg een moeder of de gezinsbestelling van het tafeltje verderop was doorgekomen. Manlief wacht namelijk met twee dochters op brood met smeersels en een donker trappistenbiertje. Het gezin draagt – net als meerdere bierdrinkers aan de bar – het nieuwe uitshirt van Feyenoord. Sponsor Opel prijkt groot op vaders bierbuik.
Ook rond het stadion wordt het drukker. Havenmannen tillen zoontjes op hun schouders, puberschoffies schudden handen en fluiten een meisje na, dat aan de arm van haar oma doorloopt. Een trouwe steward bespeurt een nieuwe supportersgarde: “Als er vroeger een oudere vrouw langsliep, wist je dat ze een buurtbewoner was. Tegenwoordig zie je oma’s met Feyenoord-tatoeages. Dat verzin ik niet.” De steward lacht om zichzelf. “Nou, prettige voorstelling vanmiddag. Ik ga verder met mijn rondje.”
Rond 13:30 uur lallen de eerste supporters het stadion binnen. Uiteindelijk zal zich een peloton van zesduizend aanhangers vormen achter één van de doelen. Enkele jongens op het vak klooien al met vuurwerkbommen, die als een koud klapperpistool klinken door de magere akoestiek van het deels bezette stadion. Er worden spandoeken opgehangen. Vier stuks:
“Liever middenmoot in De Kuip dan kampioen in een betonbak“, “Against modern stadia“, “De Kuip thuishaven van Feyenoord” en “Capelle aan den IJssel groet Feyenoord 1.” Sympathieke buurtgemeente.
Zodra ras-Rotterdammer, oud-Feyenoordspeler en stadionspeaker Peter Houtman zijn eerste welkomstwoorden door de microfoon blaast, zingt het Legioen: “De Kuip is van ons.” Houtman kan niet anders dan het publiek gelijk geven. “Uiteraard, jongens, De Kuip ís van ons.” Huis-DJ Paul doet zijn koptelefoon op en knalt er wat beats in, waarna een Rotterdamse volkszanger de Maasstad bezingt.
Het is wachten op de spelers.
Het luik van de catacomben naar de grasmat staat open, DJ Paul draait Hand in Hand Kameraden en de fans ontsteken genoeg fakkels om mist te maken. De spelers betreden het veld. Ook zij dragen vandaag de nieuwe uitshirts, waarop Opel nog steeds in kapitalen reclame maakt. Het lag dus niet aan de bierbuik.
Kinderen roepen om Pellè; de Italiaan reageert met opgestoken duim. Hij is er gelukkig wél, waar andere grote namen vandaag ontbreken. De EK-21 en Oranjeklanten zijn nog met vakantie en sluiten later in de voorbereiding aan.
Giovanni van Bronckhorst haalt de ballen uit een zak en Ronald Koeman stuitert er speels mee, terwijl de spelers rekkend op de grond liggen. In merkwaardige houdingen verwarmen ze hun uitgeruste spieren.
Daar zijn de jonge kinderen op de tribune niet in geïnteresseerd. Zij willen voetbal zien en tot die tijd klauteren ze over de stadionstoeltjes. Het valt ook commentator Houtman op. “Zo’n voorbereiding ziet er niet reuze spannend uit, hè? Ik weet nog dat ik er als speler ook een bloedhekel aan had.”
DJ Paul grijpt het moment aan om een achtergrondmuziekje over de grasmat te spelen. Feeling Good van Nina Simone, maar dan niet van Nina Simone. Na het refrein is de housebeat alweer onderweg.
De spelers beginnen aan rondo’s en een partijvorm, terwijl het grote talent Jean-Paul Boëtius in de hoek van het veld loopoefeningen doet. Hij herstelt van een meniscusblessure en draaft van pion naar pion. Het zijn dressuurwaardige oefenloopjes, maar Jean-Paul balanceert ogenschijnlijk simpel op zijn noppen. Boëtius sluit zich snel weer aan bij de groep.
Dan zit de eerste training er al weer op. Het stadion stroomt snel leeg, de Rotterdammers keren tevreden huiswaarts. Vanaf vandaag telt vorig seizoen niet meer. Nu weer stiekem hopen op de Coolsingel.
Graziano Pellè klimt de trap om de pers in de Fred Blankemeijer-zaal te vertellen dat hij een goede vakantie heeft gehad, waarin hij zich totaal van het voetbal afzijdig heeft gehouden en hij gelooft dat hij dit seizoen 28 doelpunten kan maken, want vorig seizoen lukte het ook om er 27 te maken. Zo simpel is het. Daarbij roemt hij zijn teamgenoten die hem zo behulpzaam zijn, “want,” zegt hij, “ik ben geen Messi. Ik dribbel niet langs vijf spelers om vervolgens ook nog te scoren.”
En wat vindt Graziano van de voorbereiding an sich? “Het is hard werken, maar ik heb ooit onder Zeman getraind en toen raakten we überhaupt geen bal in de voorbereiding. We liepen alleen maar door de bergen en over het strand. Zo bekeken bevalt de eerste training bij Feyenoord uitstekend.”
Koeman had de laatste woorden voor de pers. Ja, hij baalde dat de selectie verre van compleet was. Nu was het zaak om iedereen individueel fit te krijgen en de automatismen in de ploeg, tja, die komen later wel. En heeft Pellè gezegd dat hij 28 goals kan maken? Dan mag hij dat bewijzen. Maar hoe vaak Pellè ook scoort, het kampioenschap is niet de uitgesproken doelstelling. “We hebben het vijfde budget van Nederland, wij kunnen geen Maher of Van Ginkel kopen. Wij hebben gelukkig veel talent, maar talent heeft tijd nodig om te ontwikkelen. We gaan dus niet roepen dat we kampioen worden.”
Hoe dan ook, het seizoen is weer begonnen en de supporters hebben hoop. De vuurwerkbommen zijn getest, de liedjes zijn gezongen, DJ Paul is in vorm en de voetbalspieren zijn doorbloed. O ja, en De Kuip moet blijven. Op naar eetcafé Bennie Beer.
